Συνεχίστηκε την Τετάρτη 4 Αυγούστου, με την 25η διαδικτυακή συνάντηση, η σειρά των μαθημάτων που πραγματοποιεί ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Ψωίνος,με γενικό τίτλο «Εκκλησιαστική ιστορία», στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών Σεμιναρίων του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Η συνάντηση, περιλάμβανε την περίοδο μετά το σχίσμα ανάμεσα στην ανατολική και την δυτική Εκκλησία και ειδικότερα τις σταυροφορίες. Πλέον η ανατολή και η δύση δεν συμπορεύονται και η δύση αρχίζει να διαφοροποιείται με νεωτερισμούς, προσθήκες και θεολογικά λάθη.
Από την στιγμή που συνέβη το σχίσμα και μετά, έγιναν αρκετές προσπάθειες για να έλθουν κοντά οι δύο πλευρές, η Ρώμη και η Κωνσταντινούπολη, μήπως επιτευχθεί κάποια ένωση, αλλά δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι αποδυναμωμένη, πολλές επαρχίες της καταλαμβάνονται από εχθρούς και ο κίνδυνος είναι ορατός ακόμα και για την πρωτεύουσα.
Οι αυτοκράτορες, βλέποντας τον κίνδυνο, προσδοκούσαν την βοήθεια της δύσης. Ο Αλέξιος Κομνηνός, ζήτησε βοήθεια από τον Πάπα Ουρβανό, γιατί η απειλή των Σελτζούκων Τούρκων ήταν πλέον ορατή.
Ο Πάπας σκεπτόμενος πονηρά, προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει, θέτοντας όμως σε κίνηση το μεγάλο θέμα της ένωσης των Εκκλησιών, αλλά μία ένωση υπό τον Πάπα, που θα υποχρέωνε τους ορθοδόξους να γίνουν υποτελείς σε αυτόν.
Οι Σελτζούκοι Τούρκοι είχαν καταλάβει την Ιερουσαλήμ και εδίωκαν τους προσκυνητές και αυτό ήταν γνωστό στη δύση. Έτσι ο Πάπας, βρήκε αφορμή την παράκληση του αυτοκράτορα, για να επεκτείνει τα σχέδια του και να ταπεινώσει ακόμη περισσότερο την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Απάντησε με σταυροφορίες, που ήταν μεγάλες εκστρατείες, που είχαν φαινομενικό στόχο να διώξουν τους Τούρκους. Στην πραγματικότητα ήταν μια προσπάθεια να επεκτείνει ο Πάπας τα συμφέροντα και την εξουσία του, στην ανατολή.
Οι σταυροφορίες είχαν πολλά κίνητρα και αφετηρίες. Ο πιο σημαντικός λόγος, ήταν η απελευθέρωση των Αγίων Τόπων. Αυτός ήταν ένας φανερός πόθος, υπήρχαν όμως και κρυφοί πόθοι.
Οι σταυροφορίες κυρίως, πραγματοποιήθηκαν για να κυριευθούν λιμάνια της ανατολής κι έτσι η δύση, δια της εμπορικής οδού, να αναπτυχθεί και να αποκομίσει περισσότερα κέρδη και να δημιουργήσει αποικίες, που θα ενεργούσαν για το συμφέρον της.
Έτσι, ο παπισμός έβλεπε πάντοτε με καλό μάτι τις σταυροφορίες, γιατί πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο, θα κυριαρχούσε και στην ανατολή.
Οι σταυροφορίες όξυναν περισσότερο τα πράγματα και μεγάλωσαν το χάσμα που δημιούργησε το σχίσμα, αφού δεν ενήργησαν για το καλό της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά φρόντισαν να καρπωθούν πολλά οφέλη, εκείνοι που ήρθαν από την δύση ως ελευθερωτές και θα παρείχαν βοήθεια στην αυτοκρατορία.
Η 1η σταυροφορία, πραγματοποιήθηκε από το 1096 έως το 1099. Ήταν μια αποτυχημένη κίνηση, γιατί το στράτευμα ξεκίνησε από τη δύση και έφτασε στην ανατολή, ενώ ήταν σε πλήρη ασυνταξία.
Ο αυτοκράτορας διαισθανόμενος τα πραγματικά τους κίνητρα, επιβίβασε τους σταυροφόρους σε καράβια και τους έστειλε στην Μ. Ασία, όπου κατανικήθηκαν από τους Τούρκους.
Μετά από λίγο, έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη οι Δούκες της δύσης, με οργανωμένο στρατό, όπου κατάφεραν στη Νίκαια να νικήσουν τους Τούρκους και να την παραδώσουν στους Βυζαντινούς.
Προχώρησαν μέχρι την Αντιόχεια και την Ιερουσαλήμ, όπου τις απελευθέρωσαν τις περιοχές αυτές, κι εκεί οργάνωσαν ένα γαλλικό βασίλειο.
Οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν την Έδεσσα και κινδύνεψαν τα φραγκικά κράτη που δημιουργήθηκαν από την 1η σταυροφορία. Για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος, πραγματοποιήθηκε 2η σταυροφορία, αλλά οι σταυροφόροι νικήθηκαν από τους Τούρκους στην Δαμασκό και επέστρεψαν νικημένοι στη δύση.
Μετά από 38 χρόνια, κι επειδή η Συρία, η Μεσοποταμία και η Ιερουσαλήμ έπεσαν στα χέρια των Τούρκων, πραγματοποιείται η 3η σταυροφορία. Δεν επέδειξε σημαντικά αποτελέσματα, όμως έδειξε την κρυφή αλήθεια που κρυβόταν πίσω από τις σταυροφορίες.
Ότι δηλαδή, δεν είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά πολιτικό, για να κατακτήσουν με πολεμικές επιχειρήσεις την ανατολή, και μάλιστα πολλές φορές, με μυστικές συμφωνίες μεταξύ σταυροφόρων και μουσουλμάνων.
Το Βυζάντιο βρισκόταν σε άθλια κατάσταση και οι πιέσεις του Πάπα για ένωση και υποταγή, έγιναν αφορμή για την 4η σταυροφορία. Τον Ιούνιο του 1203 έφτασαν οι σταυροφόροι στην Πόλη και την πολιόρκησαν.
Όταν εισήλθαν, ζήτησαν να τους παραδοθούν τα χρυσά, τα τιμαλφή και τα χρήματα. Επειδή δεν υπήρχαν χρήματα, οργισμένοι κατέλαβαν την Πόλη, ένα χρόνο αργότερα και άρχισε μία φρικτή λεηλασία, όπου οι Λατίνοι δεν σεβάστηκαν τίποτε και κατέστρεψαν τα πάντα.
Η δύση πλούτισε από την Πόλη και χιλίων ετών πλούτη, μεταφέρθηκαν στη δύση. Η σταυροφορία αυτή, οδήγησε το Βυζάντιο στην καταστροφή.
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 1η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 2η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 3η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 4η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 5η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 6η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 7η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 8η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 9η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 10η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 11η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 12η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 13η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 14η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 15η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 16η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 17η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 18η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 19η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 20η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 21η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 22η Συνάντηση
