Συνεχίστηκε την Τετάρτη 21 Ιουλίου, με την 23η διαδικτυακή συνάντηση, η σειρά των μαθημάτων που πραγματοποιεί ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Ψωίνος, με γενικό τίτλο «Εκκλησιαστική ιστορία», στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών Σεμιναρίων του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Η συνάντηση, περιλάμβανε την αναφορά στο σχίσμα ανάμεσα στην ανατολική και την δυτική Εκκλησία. Το σχίσμα δεν έγινε ξαφνικά, αλλά χρειάστηκε πολύ χρόνος και η προετοιμασία για να συμβεί, διήρκεσε μεγάλο χρονικό διάστημα.
Είναι πολλές εκείνες οι αιτίες, που οδήγησαν σε αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα. Οι λόγοι για τον χωρισμό ανατολής και δύσης, δεν είναι μόνο θεολογικοί, οι οποίοι βέβαια είναι πολύ σπουδαίοι, αλλά είναι κυρίως εγωιστικοί.
Ο Πάπας της Ρώμης, σκεπτόμενος και φερόμενος εγωιστικά, έχοντας την αίσθηση ότι είναι ο εκπρόσωπος του Χριστού στον κόσμο, ήθελε να διαφεντεύει την πορεία της Εκκλησίας επί γης. Στο σκεπτικό αυτό αντιδρούσε πάντοτε η ανατολή και κάπως έτσι ξεκίνησε η σύγκρουση, η οποία και κατέληξε στο σχίσμα.
Μια πρώιμη βασική αιτία, υπήρξε η εικονομαχία, που ταλαιπώρησε την Εκκλησία για περισσότερο από 100 χρόνια. Οι εικονόφιλοι, πολλές φορές έβρισκαν καταφύγιο στην Ρώμη, αφού στην Κωνσταντινούπολη διώκονταν. Άρχισε έτσι να διαφαίνεται μεταξύ ανατολής και δύσης, μία διαφορά, αναφορικά με την προσκύνηση των ιερών εικόνων.
Άλλο αίτιο, ήταν η διαφορά στην κουλτούρα, τον πολιτισμό και την ιστορία. Οι ανατολικοί, θεωρούσαν τους εαυτούς τους, ανώτερους των δυτικών, γιατί στην ανατολή είχαν πραγματοποιηθεί οι Οικουμενικές Σύνοδοι, στα αρχαία ελληνικά ήταν γραμμένα τα ιερά ευαγγέλια. Κι έτσι καυχιόνταν ότι από αυτούς προήλθε το φως της πίστεως και μεταλαμπαδεύτηκε στην δύση.
Η υποτίμηση αυτή, είχε ως φυσικό επόμενο την αντίδραση των δυτικών, που χαρακτήριζαν τους ανατολικούς, επιπόλαιους, εγωιστές και εισηγητές των αιρέσεων.
Ενεργώντας όμως έτσι και οι δυτικοί, άρχισαν να πέφτουν σε ένα μεγάλο σφάλμα. Αναπτύχθηκε σταδιακά, ο παπικός θεσμός, που άρχισε να αποκτά έναν εντελώς κοσμικό χαρακτήρα και να εξελίσσεται σε ένα μοναρχικό, συγκεντρωτικό σύστημα.
Άλλη αιτία, θεολογική, ήταν το φιλιόκβε, η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού. Αποτελεί μια διαστρεβλωμένη διδασκαλία, ένα λανθασμένο δόγμα, το οποίο κλόνισε συθέμελα. την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας.
Τον 6ο αιώνα, μία σύνοδος στο Τολέδο της Ισπανίας, συμπεριέλαβε σε σύμβολο πίστεως που διαμόρφωσε η ίδια, το φιλιόκβε. Τον 7ο αιώνα, αυθαίρετα, είχε προστεθεί το φιλιόκβε, και στο σύμβολο της Νίκαιας, παρότι οι κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύουν οποιαδήποτε προσθαφαίρεση.
Ο Πάπας απέρριψε την προσθήκη, αλλά στην ουσία δεχόταν αυτήν την διδασκαλία, γιατί είχε ανάγκη την βοήθεια των Φράγκων, που την δέχονταν, για να γλυτώσει από τους εχθρούς του.
Ο Πάπας της Ρώμης, είχε ανέκαθεν την αίσθηση, ότι είναι πρώτος και ανώτερους από όλους τους άλλους Πατριάρχες και Επισκόπους, και θεωρούσε τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου.
Γι’ αυτό και η δυτική Εκκλησία, δεν αναγνώρισε ποτέ τον 28ο κανόνα της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, που απέδιδε τα ίδια και ίσα πρεσβεία τιμής, μεταξύ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και Πάπα Ρώμης.
Τον 8ο αιώνα δημιουργείται το παπικό κράτος, που συμπεριέλαβε εδάφη που ανήκαν στο Βυζάντιο. Αυτό προκάλεσε την δυσαρέσκεια της Κωνσταντινούπολης, που έγινε μεγαλύτερη όταν, με την ευλογία του Πάπα, στέφθηκε αυτοκράτορας στη δύση, ο Κάρολος ο μέγας και η αυτοκρατορία κόπηκε στα δύο.
Μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις ανατολής και δύσης, ήταν η εκλογή του Μεγάλου Φωτίου, ως Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, που όξυνε περισσότερο τα πράγματα.
Η ανατολή αποκτούσε έναν μεγάλο θεολόγο και βαθύ γνώστη των εκκλησιαστικών πραγμάτων, που έμελλε να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο υπερασπίσεως των ορθοδόξων θέσεων έναντι των παπικών αξιώσεων, που ήταν υπερβολικές και παράλογες.
Αιτία για το σχίσμα, υπήρξε και το βουλγαρικό ζήτημα. Η Βουλγαρία ζήτησε από την Κωνσταντινούπολη ανθρώπους για να οδηγήσουν τον λαό στην πίστη. Εστάλησαν τότε οι αυτάδελφοι Κύριλλος και Μεθόδιος, που κατήχησαν τον βουλγαρικό λαό και τον οδήγησαν στην Ορθοδοξία.
Αυτό δεν άρεσε στον Πάπα, ο οποίος ήθελε να απλώσει την δικαιοδοσία του, ακόμη και στην Βουλγαρία. Επενέβη και προσπάθησε να επιβάλλει τα δυτικά έθιμα και την διδασκαλία της Εκκλησίας της δύσεως στον βουλγαρικό λαό.
Υπήρξε έντονη τριβή μεταξύ των δύο Εκκλησιών, που προετοίμασε το έδαφος για το τελικό σχίσμα, που συνέβη το 1054.
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 1η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 2η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 3η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 4η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 5η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 6η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 7η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 8η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 9η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 10η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 11η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 12η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 13η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 14η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 15η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 16η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 17η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 18η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 19η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 20η Συνάντηση
