Συνεχίστηκε την Δευτέρα 3 Μαΐου με την 13η διαδικτυακή συνάντηση, η σειρά των μαθημάτων που πραγματοποιεί ο Συγγραφέας – Ραδιοφωνικός Παραγωγός κ. Στέφανος Μίλεσης, με γενικό τίτλο «Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά», στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών Σεμιναρίων του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Το οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά συνεχίστηκε, με ένα αφιέρωμα στον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο, την σχέση του με την Βαυαροκρατία, ιστορίες από τη ζωή και την δράση του, την σχέση του με τον Πειραιά, καθώς και αναφορά στον Φινλανδό Φιλέλληνα Αύγουστο Μύρμπεργκ που πολέμησε στον Πειραιά.
Ο υποστράτηγος και γερουσιαστής Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς), πέθανε στον Πειραιά σε ηλικία 68 ετών. Ο θάνατος του, κατέδειξε την γύμνια του βαυαρικού συστήματος και την άνευ όρων παράδοση της ελληνικής κοινωνίας, που μαγεμένη από το νέκταρ της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας που μόλις γευόταν, είχε ξεχάσει στο περιθώριο εκείνους που της την είχαν χαρίσει, τους Έλληνες οπλαρχηγούς.
Όλες τις θέσεις και όλα τα στρατιωτικά αξιώματα, το παλάτι τα είχε παραχωρήσει σε Βαυαρούς αμφίβολης προέλευσης, που ενεργούσαν στην Ελλάδα ως στρατός κατοχής, ενώ οι Έλληνες ήρωες της επανάστασης, πάνω στην ράχη των οποίων είχε θεμελιωθεί η λευτεριά, έμειναν πένητες κα καταφρονημένοι.
Ο Νικηταράς, που έζησε άνευ στέγης, πέθανε άνευ χιτώνος και τάφηκε άνευ μνήματος, στάθηκε αιτία κάποιοι λόγιοι της εποχής, να ξεσηκωθούν κατά του Όθωνα και των Βαυαρών, καταδεικνύοντας τι ακριβώς παρείχε στους παρείσακτους ξένους, το μικρό ελληνικό κράτος, και τι είχε στερήσει από τους Έλληνες οπλαρχηγούς.
Ο Νικηταράς ήταν γαμπρός του αρματολού Ζαχαρία και ανιψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Έλαβε το προσωνύμιο τουρκοφάγος, μετά την μάχη στα Δερβενάκια. Και αυτό το σπαθί του, που έγινε σύμβολο ανδρείας του αγώνα, ο φτωχός Νικηταράς πήγε να το προσφέρει προς συνδρομή του ναυτικού αγώνα. Υπήρξε ο μόνος αγωνιστής της επανάστασης, που έλαβε μέρος σε όλες σχεδόν τις μεγάλες μάχες. Ήταν πανταχού παρών και δεν υπάρχει λόφος και βουνό, που να μην γνώρισε τα πατήματα του.
Και κάποτε τελείωσε ο αγώνας και ο Νικηταράς βρέθηκε στο περιθώριο της ιστορίας. Συνελήφθη με την άδικη κατηγορία της συνωμοσίας, σαν μέλος της «Φιλορθόδοξης Εταιρείας», που στρεφόταν κατά του Όθωνα. Φυλακίστηκε στο Παλαμήδι και στη συνέχεια δικάστηκε, αλλά λόγω έλλειψης στοιχείων, αθωώθηκε. Αυτό προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης, η οποία με την προσυπογραφή του Όθωνα, τον φυλάκισε στην Αίγινα και από τότε άρχισε το μαρτύριο του.
Οι εχθροί του ήθελαν να τον εξαφανίσουν και τον προσήγαγαν σε δίκες καθιστό, καθώς από την αδυναμία δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Μόνο ο Μακρυγιάννης τον θυμήθηκε και μεσολάβησε για την αποφυλάκιση του.
Αναγκάστηκε να δανειστεί, για να καλλιεργήσει γη, δημιουργώντας νέες οφειλές, αφού είχε δανειστεί και παλαιότερα για τις ανάγκες του αγώνα. Έτσι το κράτος, για το οποίο ο ίδιος είχε αγωνιστεί να δημιουργήσει και χωρίς να παρανομήσει, του εκπλειστηρίασε το σπίτι και την γη.
Πάμπτωχος και καταφρονημένος, έφτασε να ζήσει στον Πειραιά ως επαίτης. Οι αρχές του όρισαν συγκεκριμένο σημείο στο οποίο επιτρεπόταν να επαιτεί, εκεί που σήμερα βρίσκεται ο Ναός της Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Μετά την παραχώρηση συντάγματος, επήλθε για τον Νικηταρά ένας διορισμός, με τον οποίον γινόταν μέλος της Γερουσίας, λαμβάνοντας μια πενιχρή σύνταξη για να σταματήσει την επαιτεία.
Ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμπτωχος, σε μια φτωχοκαλύβα στο λιμάνι του Πειραιά. Τον έθαψαν στο Α’ νεκροταφείο, δίπλα στον τάφο του Κολοκοτρώνη.
Την εποχή της εθνικής παλιγγενεσίας, ο αγώνας των επαναστατημένων Ελλήνων, είχε συγκινήσει πολλούς ξένους φιλέλληνες που ήρθαν να αγωνιστούν, διακατεχόμενοι από αγνά αισθήματα αγάπης για την χώρα μας. Ένας από αυτούς, ήταν και ο Φιλανδός Αύγουστος Μύρμπεργκ. Με τις στρατιωτικές του ικανότητες, που ήταν η ιππασία και ο χειρισμός του ξίφους, κατέστη πολύτιμος στους Έλληνες, καθώς επιθυμούσαν να δημιουργήσουν ιππικό σώμα, που δεν διέθεταν.
Βρέθηκε στην Αττική να πολεμά τον στρατό του Κιουταχή και να αγωνίζεται στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά και του Νέου Φαλήρου. Ο βασιλιάς Όθων τον τίμησε με έκταση γης στο Τολό, ως αμοιβή των υπηρεσιών του, υπέρ της ελληνικής ελευθερίας.
Πολεμώντας αργότερα γενναία στο πλευρό των Πολωνών, συνελήφθη τελικώς από τους Ρώσους, για να δραπετεύσει και να επιστρέψει στο Παρίσι. Στα τελευταία του χρόνια, εξιστορούσε τις μάχες της Καστέλλας και τον τρόπο που κατάφερε να διαφύγει, κολυμπώντας έως την Ψυτάλλεια. Η πολεμική του δράση στην κορυφαία της μορφή, θα πρέπει να αναζητηθεί στις πλαγιές της Καστέλλας και στις εκτάσεις του Νέου Φαλήρου.
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 1η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 2η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 3η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 4η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 5η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 6η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 7η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 8η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 9η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 10η Συνάντηση
