Συνεχίστηκε την Τετάρτη 21 Απριλίου, με την 11η διαδικτυακή συνάντηση, η σειρά των μαθημάτων που πραγματοποιεί ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Ψωίνος, με γενικό τίτλο «Εκκλησιαστική ιστορία», στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών Σεμιναρίων του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Η συνάντηση, περιελάμβανε την περίοδο μετά τους διωγμούς, που υπέστη η χριστιανική πίστη και η Εκκλησία, η οποία προσπαθεί πλέον να αναδιοργανωθεί.
Αντιμετώπισε απειλές, κινδύνους, διατάγματα αυτοκρατόρων, μαρτύρια, θάνατο, απέκτησε αγίους και μάρτυρες, υπέστη όμως ένα πλήγμα, ένα μεγάλο τραύμα που προσπαθούσε να επουλώσει, για να συνεχίσει την αποστολή της μέσα στον κόσμο.
Η Εκκλησία έπρεπε να αξιοποιήσει τις νέες συνθήκες, για να οδηγηθεί σε μία στοιχειώδη οργάνωση. Είχαν ήδη διαμορφωθεί τρεις βαθμοί ιερατικής διακονίας, μέσα στους κόλπους του εκκλησιαστικού σώματος, του Διακόνου, του Πρεσβυτέρου και του Επισκόπου.
Άρχισαν πλέον να οργανώνονται καλύτερα, να γίνονται διακριτοί οι ρόλοι τους και να οριοθετείτε η διακονία τους. Επίσης, αναπτύσσονται νέες μορφές διακονίας, που αναλάμβαναν οι πιστοί.
Τέτοιες μορφές ήταν οι διάκονοι, που διέφεραν από τους Διακόνους του ιερατικού αξιώματος και βοηθούσαν κυρίως στην φροντίδα των φτωχών. Καθιερώθηκε ακόμη, ο θεσμός των υποδιακόνων, που βοηθούσαν τους Διακόνους.
Έχουμε ακόμη, τον θεσμό των διακονισσών, που προϋπήρχαν βοηθώντας στις αγάπες των πρώτων χριστιανών, όμως τώρα ο θεσμός αποκτά μεγαλύτερο κύρος και παγιώνεται. Βοηθούσαν κυρίως στο βάπτισμα των γυναικών και την φιλανθρωπία.
Αναπτύσσονται ακόμη οι διακονίες του αναγνώστου, των εξορκιστών, των οστιάριων ή πυλωρών, των ψαλτών. Βλέπουμε την Εκκλησία να αναλαμβάνει δυνάμεις, να θεσμοθετεί πολλές διακονίες, διαχωρίζοντας και αναθέτοντας κάθε μία σε ειδικούς.
Σχετικά με την ζωή των κληρικών, αυτήν την περίοδο ζούσαν από την ταυτόχρονη εργασία τους. Αργότερα, όταν αυξήθηκαν τα καθήκοντα τους, έπαιρναν εισφορές από την Εκκλησία.
Στις τάξεις του κλήρου δεν μπορούσε να εισέλθει κάποιος νεοβαπτισμένος, παρά μόνο μετά από αρκετά χρόνια. Ο Επίσκοπος χειροτονούνταν στην ηλικία των 50 ετών και ο Πρεσβύτερος των 30 ετών.
Το επισκοπικό αξίωμα εξυψώθηκε σταδιακά, λόγω του αγώνα των Επισκόπων εναντίον των αιρετικών, παίρνοντας εξαιρετική θέση μέσα στην Εκκλησία. Ο Επίσκοπος θεωρήθηκε ο διάδοχος των Αποστόλων και ο καθ’ ύλην αρμόδιος να τηρεί ανόθευτη την διδασκαλία και να την μεταδίδει στους πιστούς.
Οι Πρεσβύτεροι σχημάτιζαν γύρω από τον Επίσκοπο ένα συμβούλιο, που τον συμβούλευε σε δύσκολες περιστάσεις και σοβαρές αποφάσεις. Βοηθούσαν στα διάφορα μυστήρια, τα οποία τελούσε κατεξοχήν ο Επίσκοπος, ενώ αργότερα μπορούσαν να τα τελούν κι αυτοί, στο όνομα του Επισκόπου.
Σταδιακά δημιουργείται η Επισκοπή, τα όρια της οποίας, ταυτίζονταν συνήθως, με τα πολιτικά όρια μιας επαρχίας. Η σύναξη του Επισκόπου με τους Πρεσβυτέρους ή των Επισκόπων μεταξύ τους, ονομάστηκε σύνοδος. Από το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα, υπάρχουν σύνοδοι, που διευθέτησαν σειρά ζητημάτων. Αρχικά στις συνόδους έπαιρναν μέρος κληρικοί και λαϊκοί, αργότερα μόνο κληρικοί και τελικά μόνο οι Επίσκοποι, αφού η φωνή του Επισκόπου αντιπροσωπεύει όλη την επαρχία.
Συν τω χρόνω, δημιουργήθηκε ένας άλλος θεσμός διοικήσεως, το λεγόμενο μητροπολιτικό σύστημα. Ο Επίσκοπος της πρωτεύουσας απέκτησε μία κάποια υπεροχή, έναντι των άλλων Επισκόπων, εξυψώθηκε και ονομάστηκε Μητροπολίτης και οι υπόλοιποι εξαρτιόνταν διοικητικά από αυτόν, ενώ ήταν και πρόεδρος της συνόδου.
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 1η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 2η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 3η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 4η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 5η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 6η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 7η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 8η Συνάντηση
