Συνεχίστηκε την Τετάρτη 7 Απριλίου, με την 9η διαδικτυακή συνάντηση, η σειρά των μαθημάτων που πραγματοποιεί ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Ψωίνος, με γενικό τίτλο «Εκκλησιαστική ιστορία», στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών Σεμιναρίων του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Στην συνάντηση, εξετάστηκαν οι μεγάλοι διωγμοί που υπέστη η χριστιανική πίστη και η Εκκλησία, από τους ισχυρούς της γης.
Μετά τους πρώτους, μικρούς διωγμούς, πέρασαν περίπου 40 χρόνια, στα οποία η Εκκλησία είχε σχετική ειρήνη. Την περίοδο αυτή, αυξήθηκαν κατά πολύ οι πιστοί. Και το πιο θαυμαστό ήταν ότι, χριστιανοί γίνονταν ευυπόληπτοι πολίτες και υψηλά πρόσωπα. Η χριστιανική πίστη άρχισε να ριζώνει στον κόσμο και την κοινωνία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Όμως, αυτή η ειρήνη δεν κράτησε για πολύ. Στα μέσα του 3ου αιώνα, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία εμφάνιζε έντονα στοιχεία παρακμής. Και αναζητούσαν τρόπους οι αυτοκράτορες, να αναζωπυρωθεί η δύναμη και το σθένος, της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας.
Ο αυτοκράτορας Δέκιος, προσπάθησε να ανακτήσει το αρχαίο ρωμαϊκό πνεύμα. Και για να γίνει αυτό, εξέδωσε ένα διάταγμα, με το οποίο ζητούσε να ομολογήσουν όλοι, την ειδωλολατρική θρησκεία. Όρισε μάλιστα και επιτροπές που περιόδευαν σε όλη την αυτοκρατορία και γνωμοδοτούσαν για την πίστη των ανθρώπων.
Όσοι αρνούνταν να θυσιάσουν στα είδωλα, επωμίζονταν σκληρές τιμωρίες, που μπορούσαν να φτάσουν και μέχρι τον θάνατο. Βέβαια, σκοπός του Δέκιου δεν ήταν να σκοτώνει χριστιανούς, που ήταν πλέον πολλοί και ήταν πολίτες της αυτοκρατορίας, αλλά να επιστρέψουν στην ειδωλολατρία.
Πολλοί χριστιανοί αποστατούσαν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις απειλές, τα βασανιστήρια ή ακόμη και την θανατική καταδίκη. Πολλοί όμως έμεναν εδραίοι και σταθεροί στην χριστιανική πίστη, και πολλοί ήταν εκείνοι που μαρτύρησαν τελικά.
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που άλλαζαν πίστη και επανέρχονταν στην ειδωλολατρική θρησκεία. Αυτοί που προσέφεραν θυσία ή θυμίαμα σε ένα ειδωλολατρικό άγαλμα, αυτοί που κατάφεραν να κερδίσουν από την επιτροπή που είχε συστήσει το ρωμαϊκό κράτος, μία πιστοποίηση, χωρίς όμως να θυσιάσουν και τέλος αυτοί που γράφονταν στον κατάλογο της επιτροπής, ότι ανήκουν στην ειδωλολατρική θρησκεία.
Με τον θάνατο του Δέκιου, χαλάρωσε ο διωγμός, αλλά παρ’ όλα αυτά η Εκκλησία δυσκολεύτηκε πολύ, γιατί εγείρονταν μέσα στους κόλπους της, ένα μεγάλο ζήτημα. Πως θα γίνονταν και πάλι δεκτοί στην χριστιανική πίστη, όλοι όσοι την αρνήθηκαν.
Για το θέμα αυτό, σημειώθηκαν μέσα στην Εκκλησία δύο μεγάλα σχίσματα, στην Ρώμη και την Καρχηδόνα.
Ο Επίσκοπος Ρώμης Κορνήλιος έκρινε με επιείκεια τους αποστάτες και μετά από κάποια μικρή δοκιμασία, τους έκανε και πάλι δεκτούς στους κόλπους της Εκκλησίας.
Ένας αντίπαλος του Κορνήλιου, ο Νοβατιανός, απέσπασε αρκετούς οπαδούς, χειροτονήθηκε επίσκοπος και εξέφρασε μεγάλη αυστηρότητα, στο θέμα της επανόδου των αποστατών. Ονόμασε την Εκκλησία που ίδρυσε, «Εκκλησία των καθαρών», και ξαναβάπτιζε τους αποστάτες που ήθελαν να επιστρέψουν. Ο Κορνήλιος συγκάλεσε σύνοδο στην Ρώμη που καταδίκασε το σχίσμα, που μέχρι τότε είχε εξαπλωθεί.
Ο Επίσκοπος Καρχηδόνος Κυπριανός, συνδύαζε αυστηρότητα με επιείκεια και έκανε τελικά δεκτούς, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, τους αποστάτες. Εκεί όμως ο Φηλικίσσιμος, έδειξε μια αυστηρότητα και επέμενε οι αποστάτες να γίνονται δεκτοί, μετά από επιστολή που θα προσκόμιζαν από κάποιον ομολογητή που είχε υπερασπιστεί την πίστη και είχε υποστεί μαρτύρια.
Συνεκλήθη σύνοδος στην Καρχηδόνα που αφόρισε τον πρεσβύτερο Νοβάτο και τον Φηλικίσσιμο, που ήταν πρωτεργάτες των δύο σχισμάτων, που έγιναν εξαιτίας της επανόδου των αποστατών.
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 1η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 2η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 3η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 4η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 5η Συνάντηση
«Εκκλησιαστική Ιστορία»: 6η Συνάντηση
