Συνεχίστηκε την Τρίτη 13 Απριλίου, με την 21η συνάντηση, η σειρά διαλέξεων που πραγματοποιεί ο Εικαστικός και Συγγραφέας κ. Βαγγέλης Παππάς, με γενικό τίτλο «Γνωρίζω την Ελληνική μου ταυτότητα», στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Οι συναντήσεις θα ολοκληρωθούν τον Δεκέμβριο του 2021, καλύπτοντας όλη την χρονική περίοδο της επετείου των 200 χρόνων από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Η συνάντηση περιελάμβανε το 1ο μέρος από το αφιέρωμα στον «Βυζαντινό Ελληνισμό», με αναφορά στον Μέγα Κωνσταντίνο και εισαγωγή στο Βυζάντιο.
Τον 4ο αιώνα μ.Χ. μεσουρανεί ένα σπουδαίο μυαλό, μια ανεπανάληπτη προσωπικότητα, ο Μ. Κωνσταντίνος. Την παραμονή της μεγάλης μάχης στην Μιλβία γέφυρα, που άλλαξε κυριολεκτικά την ροή της ιστορίας, είδε σε όραμα έναν Σταυρό φωτεινό με τα γράμματα ΧΡ και την επιγραφή «Εν τούτω νίκα».
Αν και δεν ήταν βαπτισμένος χριστιανός, ήξερε καλά από την μητέρα του Ελένη, ότι αυτά ήταν χριστιανικά σύμβολα και ένιωσε ότι ήταν επίσκεψη του Χριστού στην προσωπική του ζωή και τις δικές του επιδιώξεις. Γι’ αυτό και ζήτησε από τους στρατιώτες του να έχουν στην ασπίδα τους το Χριστόγραμμα ΧΡ και υπήρχε και λάβαρο με τον Σταυρό και την επιγραφή «Εν τούτω νίκα».
Ένωσε έτσι τον στρατό του, κάτω από τον Σταυρό, μέσα στην κοινή πίστη, αφού ήξερε ότι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι στρατιώτες του ήταν χριστιανοί.
Ο Κωνσταντίνος ήταν όντως μέγας, διότι ίσως ξεπερνάει και το μεγαλείο του Αλεξάνδρου. Κι αυτό, γιατί οι αποφάσεις του, δίνουν μία νέα τροπή στην ιστορία και τον πολιτισμό.
Υπέγραψε το περίφημο «Διάταγμα των Μεδιολάνων», για την ανεξιθρησκεία, που αποκατέστησε την ελευθερία των διωκόμενων χριστιανών, έφερε μία τάξη και ησυχία και κατάφερε να εδραιώσει την ηρεμία στην αυτοκρατορία.
Αντιλήφθηκε από νωρίς ότι το πεδίο των εξελίξεων, δεν βρίσκεται στην δύση, αλλά στην ανατολή, που είναι το σημείο του κόσμου που συμβαίνουν οι μεγάλες αλλαγές. Βλέπει ότι η Ρώμη δεν μπορεί να προσφέρει πλέον τίποτα για να αναζωογονηθεί αυτή η αυτοκρατορία.
Η ανατολή στο μυαλό του, ταυτίζονταν με τον ελληνικό κόσμο και τον χριστιανισμό. Ήξερε ότι υπάρχουν μεγάλες και ακμάζουσες πόλεις, εμπορικά κέντρα και ισχυρά χριστιανικά κέντρα. Γι’ αυτό και έπρεπε να μεταφέρει εκεί την έδρα της αυτοκρατορίας, χτίζοντας τη νέα Ρώμη.
Από την ανατολή, ανατέλλει ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος, οι Πέρσες, που βρίσκονταν σε ακμή και ήθελαν να κατακτήσουν τον κόσμο. Υπήρχε όμως και ο κίνδυνος από τα βόρεια, με την συσσώρευση πολλών βαρβαρικών φυλών, κυρίως γερμανικών. Μεταφέροντας ο Μ. Κωνσταντίνος την πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη, μεταφέρει ένα μεγάλο μέρος του στρατού, εκεί όπου χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις δύο απειλές.
Αφιερώνει την Κωνσταντινούπολη, που χτίστηκε πάνω στην ελληνική πόλη Βυζάντιο των Μεγαρέων, στον Χριστό και στις 11 Μαΐου το 330 μ.Χ. γίνονται τα εγκαίνια της όπου, και η ημέρα αυτή, θεωρείται η ημέρα ιδρύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία.
Το Βυζάντιο, για εμάς τους Έλληνες, είναι η πηγή του νεότερου ελληνισμού. Δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ βυζαντινή αυτοκρατορία και το Βυζάντιο είναι ένας τεχνικός όρος, αφού δεν χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή, αλλά η αυτοκρατορία ονομάζονταν ρωμαϊκή και οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, Ρωμαίοι.
Η εφεύρεση του ονόματος Βυζάντιο και η ταύτιση του με την αυτοκρατορία, έγινε με δόλιο σκοπό, από τους Ευρωπαίους. όταν χάθηκε η αυτοκρατορία, και δεν μπορούσαμε να υπερασπιστούμε τον τίτλο του Ρωμαίου.
Η δύση οικειοποιήθηκε τον τίτλο και έτσι δόθηκε η ονομασία Βυζάντιο, για να μην ξανακουστεί το όνομα της Ρώμης, από τους νόμιμους διάδοχους του τίτλου. Εμείς κρατάμε τον τίτλο μυστικά, αποκαλούμαστε ρωμιοί, λέμε Ρωμανία και όχι Βυζάντιο. Οι δυτικοί έκαναν τα πάντα για να φαίνονται οι μόνοι κληρονόμοι της ρωμαϊκότητας και όχι απόγονοι βάρβαρων φυλών που δεν είχαν καμία σχέση με όλα αυτά, κρύβοντας έτσι την πραγματική τους καταγωγή.
Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι ρωμαϊκότητα, αφού είμαστε απόγονοι και νόμιμοι κληρονόμοι του τίτλου Ρωμαίος, ελληνικότητα, αφού είμαστε απόγονοι των Ελλήνων, μιλάμε ελληνικά, έχουμε τα ίδια ήθη και έθιμα και την κουλτούρα τους και τέλος, χριστιανισμός, που συνενώνει την αυτοκρατορία.
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (1)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (2)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (3
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (4)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (5)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (6)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (7)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (8)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (9)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (10)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (11)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (12)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (13)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (14)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (15)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (16)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (17)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (18)
