Συνεχίστηκε την Δευτέρα 8 Μαρτίου με την 6η διαδικτυακή συνάντηση, η σειρά των μαθημάτων που πραγματοποιεί ο Συγγραφέας – Ραδιοφωνικός Παραγωγός κ. Στέφανος Μίλεσης, με γενικό τίτλο «Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά», στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών Σεμιναρίων του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Το οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά συνεχίστηκε με την προεπαναστατική περίοδο και ιδιαίτερη αναφορά στο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα.
Ο Πειραιάς, ύστερα από την καταστροφή του Σύλλα και τις επιδρομές των Βησιγότθων, ερημώθηκε και χρησιμοποιήθηκε μόνο ως σκάλα, δηλαδή ως λιμάνι της Αθήνας, που με την σειρά της, ήταν απλά μια μεγάλη κώμη, ένα μεγάλο χωριό.
Δεν αποτελούσε ούτε πόλο έλξης εμπορίου, ούτε είχε πληθυσμιακή ανάπτυξη και σοβαρά οικοδομήματα. Ωστόσο, ήταν περιζήτητος προορισμός ανάμεσα στους ξένους περιηγητές, καθώς την επισκέπτονταν με κίνητρο το ένδοξο ιστορικό παρελθόν της.
Η Αθήνα είχε βοεβόδα, δηλαδή τοποπαρατηρητή και λίγο πριν την επανάσταση, βοεβόδας ήταν ο Χατζή Αλή, που έμεινε στην ιστορία γνωστός ως Χασεκής των Αθηνών, οποίος φρόντιζε με την βία να εισπράττει φόρους από τους δυστυχισμένους ραγιάδες.
Γνωστός για τον φιλελληνισμό του, ήταν ο Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός Σατωβριάνδος, που είναι καταγεγραμμένος σε εκείνους που βοήθησαν ή προετοίμασαν το έδαφος για την Ελληνική Επανάσταση. Πραγματοποίησε ένα οδοιπορικό, μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα, όπου περιελάμβανε και τον Πειραιά, στον οποίο αφιερώνει πάνω από έξι σελίδες σε βιβλίο που εξέδωσε για τις επισκέψεις του.
Ο Λόρδος Βύρωνας επισκέπτεται την Ελλάδα, όπου κατά την διαμονή του στην Αθήνα, έκανε εκδρομές στα περίχωρα, όπως και τον γύρο της Πειραϊκής χερσονήσου. Κατεβαίνει καθημερινά στη Ζέα για να κάνει το θαλασσινό μπάνιο του, συνήθεια άγνωστη για τα δεδομένα της εποχής.
Άλλος γνωστός περιηγητής, ήταν ο Έντουαρντ Ντόντουελ, Ιρλανδός ζωγράφος, ταξιδιώτης και συγγραφέας, που σε δύο επισκέψεις του, αποτύπωσε σχέδια και απόψεις των τόπων και των ανθρώπων της εποχής.
Γεγονός είναι ότι όλες οι μαρτυρίες οδοιπόρων, συγκλίνουν ως προς την ύπαρξη του μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα.
Φαίνεται ότι η Μονή ήταν πλούσια, αφού σε αυτήν ανήκε ένα μεγάλο μέρος της ανατολικής πλευράς του έρημου τότε Πειραιά. Ήταν καλά οχυρωμένη από παχύ τοίχο με πολεμίστρες. Βρίσκονταν κοντά στην ακτή και πολλές φορές οι μοναχοί χρειάστηκαν να αποκρούσουν τις επιδρομές πειρατών και ληστών.
Το 1767 η Μονή έγινε Σταυροπηγιακή και το 1827 θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων, με πολιορκούμενους εντός αυτής, άνδρες του Κιουταχή και πολιορκητές, τους επαναστατημένους Έλληνες.
Ένα πρωινό, δεκάδες πειρατικά πλοία εμφανίστηκαν στον Σαρωνικό και οι μοναχοί βγήκαν έξω από το μοναστήρι με την εικόνα του Αγίου, που την περιέφεραν έξω από τα τείχη της μονής. Όταν ξημέρωσε, ο στόλος της καταστροφής είχε εξαφανιστεί από τον ορίζοντα.
Ένα από τα τραγικότερα γεγονότα της νεότερης Ελλάδας, ήταν η καταστροφή των Ψαρών από τον Οθωμανικό στόλο. Εξαθλιωμένοι Ψαριανοί γυρίζουν ανά την Ελλάδα χωρίς να έχουν κάποιο μέρος να εγκατασταθούν.
Η επιλογή τους για τη νέα εγκατάσταση δεν είναι άλλη από τον Πειραιά, που δίνει την ευκαιρία στους ξεριζωμένους αυτούς Έλληνες να ελπίζουν. Ωστόσο δεν λογαριάζουν τους κατοίκους της Αθήνας, οι οποίοι εξεγείρονται κατά της δημιουργίας συνοικισμού Ψαριανών στην περιοχή του Πειραιά και η εγκατάσταση τους ματαιώνεται.
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 1η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 2η Συνάντηση
«Οδοιπορικό στην ιστορία του Πειραιά»: 3η Συνάντηση
