Η λειτουργική ζωή είναι η βάση της όλης προσπάθειας. Μέσα στα νοσοκομεία, μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας, αγιάζεται ο τόπος, αγιάζονται οι άνθρωποι, και οι ασθενείς και το προσωπικό που συμμετέχει. Είναι ευλογία για τα νοσοκομεία.
Εκδήλωση, στο πλαίσιο της σειράς «Ελεύθεροι διάλογοι», του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Κοντογιάννης, Εφημέριος του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου και Υπεύθυνος του «Συλλόγου Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών», με τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Σπυρίδωνα Βασιλάκο, Θεολόγο – Διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Βοιωτική Εκκλησία», σε μια συνάντηση ευθύνης με λόγο και ανταλλαγή ιδεών.
Η συνάντηση, πραγματοποιήθηκε χωρίς την συμμετοχή του κοινού και μεταδόθηκε ζωντανά από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Αρχικά οι δύο συνομιλητές, αναφέρθηκαν στην ευλογημένη μορφή του Γέροντα Ευσεβίου Γιαννακάκη, τον οποίον διαδέχθηκε ο π. Βασίλειος στο Ναό του Ευαγγελιστή Λουκά, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.
Ο μακαριστός Γέροντας, που θεμελίωσε το ναό του νοσοκομείου, διακόνησε εκεί για τρεις και πλέον δεκαετίες, και αναλώθηκε στη διακονία των ασθενών και των πονεμένων.
Υπήρξε πατέρας, μια ιδιαίτερη, βαθιά πνευματική και χαρισματική προσωπικότητα. Κράτησε την εσωτερική ησυχία και ζούσε ως μοναχός, και ως πατέρας στοργικός, μπορούσε να προσφέρει στους ανθρώπους πολλά.
Στη συνέχεια τόνισαν, ότι κάνει εντύπωση και είναι κάτι ιδιαίτερο, η λειτουργική ζωή αυτού του χώρου. Είναι κάτι το διαφορετικό από την ενορία και τους ρυθμούς της.
Όπως είπε ο π. Βασίλειος, προσπαθούν να ενημερώσουν τους ασθενείς, για να γίνουν κοινωνοί της λατρευτικής ζωής που συμβαίνει μέσα στο νοσοκομείο.
Σε αυτό βοήθησαν οι εθελοντές, που συγκρότησαν στην συνέχεια τον «Σύλλογο Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών», όπου μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.500 εθελοντές, ενώ ενεργοί είναι περίπου 500.
«Η προσπάθεια αυτή καλύπτει πραγματικές ανάγκες, και γι’ αυτό υπάρχει και λειτουργεί. Ήθελε ο Θεός να περπατήσει και περπάτησε, όπως είπε χαρακτηριστικά.
Σαν δομή, είναι μία εκκλησιαστική δομή, που συνεργάζεται στενά με τις υπηρεσίες του κράτους, με άμεση επικοινωνία με τα νοσοκομεία.
Μια πολύ καλή και αποδεκτή σχέση, ενός εκκλησιαστικού φορέα, με τις υπηρεσίες υγείας. Αυτή η διακονία, επειδή έχει χάρη Θεού, έχει μια χαρά που δεν τελειώνει.»
Η λειτουργική ζωή είναι η βάση της όλης προσπάθειας, συμφώνησαν οι δύο Πατέρες. Μέσα στα νοσοκομεία, μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας, αγιάζεται ο τόπος, αγιάζονται οι άνθρωποι, και οι ασθενείς και το προσωπικό που συμμετέχει. Είναι ευλογία για τα νοσοκομεία.
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κληρικοί, είναι ότι πολλές φορές, φοβούνται οι συγγενείς να πουν στους αρρώστους να κοινωνήσουν και περνάει ο καιρός, βαραίνει η κατάσταση και μετά δεν μπορούν. Πρέπει όσο είναι δυνατόν, έγκαιρα, με όμορφο τρόπο να τους προετοιμάσουν.
Στη συνέχεια αναφέρθηκαν στη διαχείριση του πόνου που είναι δύσκολο γεγονός και ο κάθε άνθρωπος εντελώς διαφορετικά διαχειρίζεται τον πόνο. Αυτό έχει σχέση με την πνευματική του κατάσταση. Αλλά, από την άλλη μεριά, ο πόνος είναι μια απώλεια της υγείας και κάθε απώλεια έχει κάποια συγκεκριμένα στάδια διαχείρισης.
Το πρώτο είναι ότι δεν πιστεύει κάποιος ότι έχει απώλεια, ότι χάνει αυτό που έχει. Στη συνέχεια, η συνειδητοποίηση της απώλειας τον κάνει να θυμώνει με τον εαυτό του και μετά και με τους άλλους γύρω του.
Το επόμενο στάδιο είναι η στενοχώρια και μετά έρχεται η διαχείριση το πως θα ζήσει χωρίς αυτό που έχασε.
Όπου υπάρχει το χάρισμα να μην θυμώσει κανείς, αυτό είναι δώρο Θεού, δεν είναι η φυσική λειτουργία μιας ανθρώπινης ψυχής.
Η υπομονή είναι ένα κράμα στοιχείων, τόνισαν, και μια πολύ δυναμική κατάσταση και ενεργοποιεί όλες τις δυνάμεις που ο Θεός έχει δώσει στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Είναι ο χρόνος που μπορεί να δώσει ο άνθρωπος για να μαζέψει τον εαυτό του, να ενεργοποιήσει τις δυνάμεις του, να παλέψει με τους φόβους του, να ισχυροποιήσει την πίστη του, να εμπιστευθεί τον Θεό.
Κάτι κρύβεται πίσω από κάθε δοκιμασία. Κι όσο μεγαλύτερη είναι η δοκιμασία, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η ευλογία. Είναι πολύ δύσκολο να το ζήσει κανείς και να το εμπιστευθεί, αλλά είναι και πολύ ευλογημένο, πως πίσω από τον πόνο θα έρθει κάτι καλό.
«Όταν πάμε κοντά σε έναν άρρωστο, να μπούμε στη θέση του, όσο μας είναι δυνατόν. Δεν θα πονέσουμε, αλλά πρέπει να νιώσουμε πως νιώθει ο άρρωστος εκείνη την στιγμή, τι θέλει από εμάς. Θέλει την παρουσία μας, η οποία είναι έκφραση αγάπης.
Κάνουμε ανθρωπίνως ότι μπορούμε, χωρίς να επενδύουμε πολλά στις δικές μας δυνατότητες, αλλά να αφεθούμε στα χέρια του Θεού για το πως θα κινηθούμε.
Μέσα στο νοσοκομείο, αγιάζουν οι ψυχές και βλέπεις τον άνθρωπο να παλεύει με τις δυνάμεις του, με τον εαυτό του, με τον πόνο του και με τον Θεό. Αποκάλυψη του ανθρώπου και αποκάλυψη του Θεού.»
