Με ομιλήτρια την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου κ. Ζωή Γκενάκου συνεχίστηκε σήμερα το αφιέρωμα στα 90 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης, το οποίο πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
«Το ξαναζωντάνεμα της πικραμένης μνήμης» ήταν το θέμα της κ. Γκενάκου η οποία, μέσα από τη μαρτυρία της Μικραστιάτισσας μάνας, αναφέρθηκε στα μαρτύρια που υπέστησαν οι Έλληνες και στις δυσκολίες που αντιμετώπισαν όταν έφτασαν στο λιμάνι της Σμύρνης. Οι μαρτυρίες συγκλονιστικές. Οι Μικρασιάτες στην τρελή πορεία για να σωθούν θυμούνται: «Πατάγαμε πάνω σε πτώματα». Πρόσωπα και βιώματα που δεν άφηναν κανέναν ασυγκίνητο.
Με φωνή που έσπαγε πολλές φορές από συγκίνηση, περιέγραψε τις αγωνιώδης προσπάθειες των Ελλήνων να μπουν στα πλοία “με τα χίλια βάσανα” και μίλησε για τις μανάδες που προσπαθούσαν να σώσουν τα παιδιά τους, αλλά και τις μεγαλύτερες γυναίκες που προσπαθούσαν να προστατεύσουν ορφανά.
«Η εικόνα της Σμύρνης που καίγεται δεν έσβησε από τη μνήμη κανενός» ήταν τα λόγια της κ. Γκενάκου, η οποία αναφέρθηκε στις ενέργειες που έκαναν οι Έλληνες πριν φύγουν από τις πατρογονικές τους εστίες.
«Πριν φύγουν με τις ανταλλαγές, έκαναν τρισάγια στους νεκρούς, έφτιαχναν συσσίτια για τους φτωχούς και τους ζητούσαν συγνώμη που τους άφηναν στα χέρια των Τούρκων», είπε χαρακτηριστικά.
Με συγκίνηση περιέγραψε και τις προσπάθειες που έκαναν οι Μικρασιάτες προκειμένου να πάρουν μαζί τους τα κειμήλια των Εκκλησιών, τις Εικόνες και τα Άγια Λείψανα. «Πρόκειται για πράξεις ηρωικές» σημείωσε, και ανέφερε μαρτυρίες που έλεγαν πως «δεν σκεφτήκαμε τίποτα περισσότερο παρά μόνο την Εκκλησία μας. Αισθανόμαστε ότι τις αφήναμε ορφανές στα χέρια των Τούρκων».
Έκανε λόγο για το όνειρο των Μικρασιατών που έλεγε πως μια μέρα θα ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους, και ανέφερε το παράδειγμα μιας γερόντισσας, στην οποία όταν πέθανε, βρήκαν σε μια τσέπη των ρούχων της, το κλειδί του πατρικού της σπιτιού στη Σμύρνη.
Σε άλλο σημείο της ομιλίας της η κ. Γκενάκου ανέφερε πως οι Μικρασιάτισσες μετέφεραν με θαυμαστό τρόπο στην Ελλάδα τον πολιτισμό, τα κεντήματα, τις συνταγές, υπογραμμίζοντας πως το βασικό στολίδι στο νέο τους σπίτι, ήταν η Εικόνα που έφεραν από την Εκκλησία της Σμύρνης.
Σημείωσε με έμφαση πως όταν, με το πέρασμα των χρόνων, τα εγγόνια ρωτούσαν τη γιαγιά πώς πήραν μαζί τους την εικόνα της Εκκλησιάς, παρόλη τη μεγάλη ταραχή, εκείνες απάνταγαν πως στα μέρη τους είχαν πίστη στο Θεό και ήταν σίγουροι ότι Εκείνος δεν θα τους άφηνε να χαθούν.
Κάνοντας λόγο για την αξία της εκπαίδευσης τόνισε πως θαυμάζει κανείς το πείσμα και τις θυσίες της μάνας, προκειμένου να στείλει τα παιδιά της στο σχολείο, υπογραμμίζοντας παράλληλα την αξία και την προσφορά των δασκάλων, οι οποίοι μάθαιναν στα παιδιά τα εκκλησιαστικά γράμματα.
Αναφέρθηκε στις γιαγιάδες οι οποίες μιλούσαν στα εγγόνια τους και για την άλλη πατρίδα που όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχαστεί, αλλά να διδάσκει και να εμπνέει.
Απόψε στην Ευαγγελίστρια, με την εκδήλωση αυτή, ξαναζωντάνεψε η μνήμη της Μικρασιάτισσας. Μια μνήμη που μπορεί να μας διδάξει πολλά. Μια Μικρασιάτισσα μάνα και γιαγιά η οποία είχε διπλή αποστολή: να συντηρήσει το παρελθόν και να χτίσει το μέλλον. Η πραγματικότητα με το παραμύθι έγιναν ένα.
Οι Μικρασιάτισσες δεν είχαν χρόνο να κλαίνε για τη ζωή που άφησαν πίσω. Μέσα από τις διηγήσεις διέσωσαν τα ήθη, τις παραδόσεις και την θρησκεία τους και μεταλαμπάδευσαν στα παιδιά τους την αγάπη για το Θεό και την πατρίδα.
Η Εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την Χορωδία των “Επάλξεων”, η οποία παρουσίασε παραδοσιακά τραγούδια που μιλούσαν για την μικρασιατική καταστροφή.
Νωρίτερα προβλήθηκε οπτικοακουστικό υλικό από την Μικρασιατική καταστροφή και διαβάστηκαν διηγήσεις – ποιήματα από τις κυρίες Άρτεμις Παβέλα και Βούλα Λογοθέτη.
Η όλη εκδήλωση υποστηρίχθηκε από την «Μουσική Συντροφιά» και τις Εκδόσεις «Εν πλω».
