Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, με τους αγίους και την θεολογία της, με τους ύμνους και τις ακολουθίες της, εξακολουθεί να μιλά με τη γλώσσα του ουρανού, σε έναν κόσμο αγχωμένο και ταλαιπωρημένο.
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου (Βαρβάρας μεγαλομάρτυρος, Ιωάννου Δαμασκηνού, Σεραφείμ Φαναρίου) στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, κατά τη διάρκεια της οποίας κήρυξε τον θείο λόγο, ο Ιερομόναχος π. Γεννάδιος Μανώλης, της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει» και μεταδόθηκαν από το κανάλι του προγράμματος στο YouTube.
Ξεκινώντας την ομιλία του ο π. Γεννάδιος, σημείωσε πως ζωή χωρίς γιορτές, μοιάζει με μακρύ δρόμο. χωρίς πανδοχείο, χωρίς στάση για ξεκούραση, μέσα στην καθημερινότητα της ζωής. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος από την φύση του να γιορτάζει και να θυμάται τον Θεό.
Η γιορτή μέσα στην Εκκλησία, δεν είναι μια θεωρητική και αφηρημένη κατάσταση, αλλά συνιστά μία πορεία του ανθρώπου, να επιστρέψει στον Θεό.
Γι’ αυτό και ως βίωμα, χαρά και ευφροσύνη, η γιορτή δεν μπορεί να κατανοηθεί έξω από την δοξολογία του Θεού και την εμπειρία της θείας χάριτος. Έξω από την πραγματικότητα που δημιούργησαν τα γεγονότα της θείας οικονομίας, γεγονότα που έδωσαν νέο νόημα στον χρόνο, τον χώρο, τον άνθρωπο, την ίδια την ζωή.
«Ο λειτουργικός χρόνος στη ζωή της Εκκλησίας, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται η αποκάλυψη. πραγματώνεται η σωτηρία του ανθρώπου και παίρνει αξία με το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.
Οι διάσπαρτες, μέσα στο εκκλησιαστικό έτος, εορτές, αποτελούν κέντρα, που οργανώνουν σε μία καινούργια διάσταση τον χρόνο, και προσφέρουν μία νέα κατεύθυνση στη ζωή του ανθρώπου, μία πορεία από τα επίγεια στα ουράνια.»
Η εορτή είναι αυτή η ύπαρξη της Εκκλησίας, συνέχισε ο π. Γεννάδιος, όπου η Ανάσταση συνεχίζει να ενεργείται, ως ιστορική πραγματικότητα και τοποθετεί τον πιστό μυστηριακά στον κόσμο της θείας ζωής.
Και αυτή η μεταμόρφωση του χρόνου, η ανακαίνιση του κόσμου, η χαρά που δίνει ο Χριστός στον άνθρωπο, αλλά και η μίμηση της ζωής του Χριστού, η καινούργια ζωή που απαιτεί η χριστιανική εορτή, βιώνεται μέσα στην Εκκλησία και την μυστηριακή της ζωή.
Οι εορτές της Εκκλησίας, πηγάζουν από το ένα και μοναδικό μυστήριο του Χριστού. Στη θεία Ευχαριστία, μέσα στην θεία Λειτουργία, την κατεξοχήν εορτή, είναι παρούσα όλη η Εκκλησία.
«Η θεία Ευχαριστία, δεν προσφέρεται ως ευγνωμοσύνη του αγίου για τον θρίαμβο που επιτέλεσε, αλλά προσφέρεται γιατί οι πιστοί χαίρονται και ελπίζουν στην μεσιτεία, κατά τον χρόνο της εορτής του.
Η παρουσία των αγίων είναι πολύτιμη για όλη την ανθρωπότητα, είναι οι λειτουργοί που προσκομίζουν τον εαυτό τους, και με τον εαυτό τους, όλο τον κόσμο, στον Θεό.»
Και αναφέρθηκε ο π. Γεννάδιος ακολούθως, στους αγίους που εορτάζει την ημέρα αυτή η Εκκλησία, που ο καθένας σφράγισε την εποχή του, είτε με την θεολογική του προσφορά, είτε με την αγιασμένη βιοτή και το μαρτύριο τους.
Τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, στην θεολογική σκέψη του οποίου βασίστηκε η Εκκλησία, για να δώσει απάντηση στην αίρεση της εικονομαχίας. Την αγία μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα, που η ομολογία της πίστεως της στον Χριστό, προκάλεσε και τον ίδιο τον πατέρα της, από το μιαρό χέρι του οποίου έφυγε μαρτυρικά από αυτήν την ζωή. Και τέλος, τον άγιο ιερομάρτυρα και θαυματουργό Σεραφείμ, Αρχιεπίσκοπο Φαναρίου και Νεοχωρίου, το καύχημα των μαρτύρων και των ιεραρχών.
Για να περάσει στην συνέχεια στην περίοδο αυτής της σαρακοστής, όπου η Εκκλησία μας υπενθυμίζει και μας προετοιμάζει, να εορτάσουμε την μητρόπολη των εορτών, την δεσποτική εορτή της Χριστού γέννας, της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.
Μέσα στο κλίμα της απογοήτευσης, του φόβου, που μυρίζει θάνατο, το φως προβάλλει, ο ήλιος της δικαιοσύνης ανατέλλει και φωτίζει τα πάντα, τόνισε ο π. Γεννάδιος.
Η πληρέστερη φανέρωση του Θεού, πραγματοποιήθηκε με την ενανθρώπηση του Λόγου Του, και διατηρείται στην Εκκλησία με την χάρη του Αγίου Πνεύματος.
«Με την φανέρωση του Χριστού, η αποκάλυψη του Θεού καθίσταται πλήρης. Ο ίδιος ο Θεός γίνεται άνθρωπος, αναστρέφεται με τους ανθρώπους και μιλάει τη γλώσσα τους. Η αποκάλυψη αυτή, δεν αποτελεί απλώς ένα νέο στάδιο στο σχέδιο της θείας οικονομίας, αλλά την τελείωση της.
Η εν Χριστώ οικονομία, εγκαινιάζει νέα κατάσταση και δημιουργεί την απαρχή της καινούργιας ζωής, αυτή που εικονίζεται ήδη στην Εκκλησία, και ιδιαίτερα στην θεία Ευχαριστία, αλλά που θα φανερωθεί τελικά στην βασιλεία του Θεού.»
Με την έλευση του Χριστού, όπως τόνισε, η φθορά και ο θάνατος μεταμορφώνονται σε αφθαρσία και ζωή, ο νόμος γίνεται λόγος που καλεί τον άνθρωπο να καταστεί μέτοχος της θείας ζωής και να τελειωθεί σε αληθινή υπόσταση.
Η ανακαίνιση του κόσμου, συνοψίζεται και προσφέρεται λειτουργικά, με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Αυτό αποτελεί το θεμέλιο της καινής, εν Χριστώ, ζωής, ή αλλιώς της καινής κτίσεως.
Ο Χριστός έρχεται ως φως του κόσμου, όχι φέρνοντας μια διαφορετική διδασκαλία από τις υπάρχουσες, αλλά τον ίδιο Του τον εαυτό, ως ζωή, αλήθεια και οδό.
Όποιοι Τον δέχτηκαν ως προσωπικό τους Θεό και λυτρωτή, ακολουθώντας την ζωή Του, όπως αυτή βιώνεται μέσα στην Εκκλησία ως σώμα Του, βεβαιώνουν ότι βρήκαν όντως ζωή, αλήθεια και οδό. Και αυτοί δεν είναι λίγοι, ούτε σε έναν χώρο, ούτε σε μία εποχή.
Και πριν ολοκληρώσει, σημείωσε μεταξύ άλλων:
«Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, με τους αγίους και την θεολογία της, με τους ύμνους και τις ακολουθίες της, εξακολουθεί να μιλά με τη γλώσσα του ουρανού, σε έναν κόσμο αγχωμένο και ταλαιπωρημένο.
Στηριγμένοι οι χριστιανοί στον Χριστό, δεν απελπίζονται, δεν διαλύονται στις όποιες προσωπικές και ευρύτερες δοκιμασίες, αλλά προσεύχονται και αγωνίζονται να ζήσουν όπως ο Κύριος τους, ώστε ο αγχωμένος και ταραγμένος κόσμος, να δει φως, το φως του Χριστού.
Ο Θεός δεν ζητάει από τον άνθρωπο να δραπετεύσει από αυτόν τον κόσμο και από αυτήν την ζωή, για να βρει την σωτηρία του κάπου αλλού. Αυτή η ζωή, αυτός ο κόσμος, αυτή η ιστορία, μπορούν να μεταμορφωθούν, όταν ο άνθρωπος συνεργεί με τον Θεό.»
