Ο χριστιανός είναι η παράδοξη ύπαρξη, που καθιστά ενεργή και παρούσα την αγάπη του Χριστού. Διαιωνίζει «εν ετέρα μορφή» τον ίδιο τον Χριστό.
Ομιλία με θέμα « Όλους σαν ένα: Η παρακαταθήκη του Οσίου Πορφυρίου», πραγματοποίησε ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου.
Της ομιλίας, που ήταν η δεύτερη κατά σειρά που δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο, τη Βηματάρισσα.
Η ομιλία του π Γεωργίου, ήρθε ως συνέχεια της πρώτης του ομιλίας, που ήταν αφιερωμένη στους τέσσερεις νεοφανείς αγίους της Εκκλησίας μας, Πορφύριο, Παῒσιο, Ιάκωβο και Αμφιλόχιο.
Συνεχίζοντας ο π. Γεώργιος, στάθηκε στο πρόσωπο του Αγίου Πορφυρίου, με βάση ένα κείμενο που αγαπούσε ο Άγιος με τον τίτλο «Όλους τους πιστούς σαν ένα…» και το διένειμε ο ίδιος σε όσους τον επισκέπτονταν στο κελί του.
Ένα κείμενο που εν μέρει προέρχεται από τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο και συμπληρώθηκε από τον Άγιο Πορφύριο.
Ο π. Γεώργιος εξήγησε στη συνέχεια, γιατί επέμενε ο όσιος Πορφύριος στο συγκεκριμένο κείμενο.
Ο όσιος είχε έρθει σε επαφή με πολλά κείμενα της Εκκλησίας μας, αγιογραφικά, πατερικά και λειτουργικά.
Για δεκαετίες ολόκληρες εμβαπτιζόταν κυρίως στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας.
Είτε ο ίδιος, είτε, όταν έχασε το φως του, ακούγοντας πνευματικά του παιδιά να του διαβάζουν, ερχόταν σε επαφή με την Παρακλητική, τα Μηναία, το Τριώδιο, το Πεντηκοστάριο, όλα τα βιβλία που ακούγονται στους ιερούς ναούς κατά τη διάρκεια των ακολουθιών.
Είχε λοιπόν μεγάλη γνώση των θεολογικών κειμένων, και από την προσωπική του σπουδή, αλλά προπάντων με τον φωτισμό που δίνει ο ίδιος ο Θεός.
Κι όμως, από όλα τα κείμενα και τα βιβλία, το απόσπασμα αυτό επέλεξε ο όσιος να αφήσει ως παρακαταθήκη και διαρκή προτροπή στους χριστιανούς.
«Γιατί το κείμενο του Αγίου Συμεών και η δική του προσθήκη, παραπέμπουν στα λόγια εκείνα του Κυρίου, τα οποία συνιστούν τον πυρήνα του όλου ευαγγελικού λόγου, «αγαπάτε αλλήλους».
Η κεντρική αυτή εντολή του Κυρίου, είναι εκείνη που συμπυκνώνει κατά μοναδικό τρόπο ότι ο Θεός έδωσε ως βασική κατεύθυνση ζωής στον άνθρωπο, προκειμένου αυτός να βρίσκεται σε κοινωνία μαζί του.»
Και ακόμα, το απόσπασμα αυτό παραπέμπει στην διευκρίνηση του Κυρίου, ότι ο άλλος, ο συνάνθρωπος, δεν είναι ο ξένος, δεν είναι η κόλαση μου, αλλά είναι ο άγνωστος εαυτός μου, η δική μας η επέκταση, το περιεχόμενο της ζωή μας.
Πέραν λοιπόν από το ότι μας διευρύνει ως ανθρώπους, μας φέρνει σε επαφή και με έναν άλλο τρόπο της παρουσίας του Θεού.
Η αγάπη επομένως αποτελεί τη σύνοψη όλων των εντολών του Θεού.
Ο πιστός, συνέχισε ο π. Γεώργιος, κατά την όραση που έχει δώσει ο Κύριος, πρέπει να βλέπει τους άλλους πιστούς, ως τον ίδιο τον Κύριο. Συνεπώς, όλους να τους βλέπει ως ένα.
Δεν πρόκειται για διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα είναι αυτή που μας επισημαίνουν οι σωματικές μας αισθήσεις, αλλά είναι και αυτή που μας επισημαίνουν οι πνευματικές μας αισθήσεις.
«Ο άνθρωπος έχει και τη νοερά αίσθηση, η οποία ανάλογα με το αν ζούμε κατά Θεόν ή όχι, φανερώνεται ή κρύβεται. Η νοερά αίσθηση ανοίγει τα μάτια για να θεάται ο άνθρωπος το βάθος της πραγματικότητας.
Με άλλη διατύπωση, είναι η χάρη που μεταγγίζει ο Κύριος στον πιστό, η οποία του μετασκευάζει τους οφθαλμούς, ώστε να επισημαίνει τις πνευματικές πραγματικότητες.
Ο πιστός βλέπει και αισθάνεται διπλά, και σωματικά, και πνευματικά.»
Ο πιστός βλέπει στο πρόσωπο των συνανθρώπων του και ιδίως των πιστών, τον ίδιο τον Χριστό. Ο άλλος είναι μία παρουσία του Θεού, ο αδελφός του Χριστού, το μέλος Εκείνου.
Ο χριστιανός είναι η παράδοξη ύπαρξη, που καθιστά ενεργή και παρούσα την αγάπη του Χριστού. Διαιωνίζει «εν ετέρα μορφή» τον ίδιο τον Χριστό.
Πως μπορώ να αγαπώ τον άλλον, όταν βλέπω τα επαίσχυντα πάθη να αλωνίζουν την ύπαρξη του; Την απάντηση την δίνει ο λόγος του Θεού και την αναπαράγουν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Πέρα από το γεγονός ότι το να επισημαίνουμε τα σφάλματα στον άλλον είναι γιατί εμείς τα έχουμε, γι’ αυτό και μπορούμε και τα βλέπουμε, καλούμαστε να κάνουμε την διάκριση πάντοτε, μεταξύ του πάθους ενός ανθρώπου και του ίδιου του ανθρώπου, στην καλή και φυσική του κατάσταση.
Μεταξύ της κακίας του και της εικόνας του Θεού μέσα του.
Και όπως είπε ο π. Γεώργιος κλείνοντας την ομιλία του:
«Αγαπάμε τον κάθε άνθρωπο για τον κρυμμένο Χριστό, για την εικόνα του Θεού.
Απόδειξη της αγάπης προς τον Θεό, είναι η αγάπη προς αυτόν που είναι ίδιος με εμάς. Μετράμε την αγάπη μας προς τον Θεό, από το ποσόν και το ποιόν της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας.
Είναι η αγάπη μας αυτή, κατά τον Όσιο Πορφύριο, η προετοιμασία μας για να αγαπήσουμε περισσότερο τον Θεό.»
