Με συνομιλήτριες της κυρίες Θεοδώρα Τριπικέλη – Σαμπαζιώτου, υπεύθυνη του Παιδικού Σταθμού και Νηπιαγωγείου Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς και Δάφνη Αντωνιάδου – Πατζούρη, Διατροφολόγο, συζητήθηκε το πολύ σημαντικό και δύσκολο θέμα «Παιδική ανορεξία – παιδική παχυσαρκία», στο Ενοριακό Αρχονταρίκι στο πλαίσο των εκδηλώσεων “Ενορία εν δράσει…” Ευαγγελίστριας Πειραιώς.
Ο συντονιστής της συζήτησης κ. Νίκος Δ. Σαμπαζιώτης, Διευθυντής του Παιδικού Σταθμού και Νηπιαγωγείου της Μητροπόλεως Πειραιώς, τόνισε εξ αρχής ότι ο τίτλος έχει μια αντίφαση. «Ενώ μιλάμε για ανορεξία, μιλάμε και για παχυσαρκία» και αυτό γιατί και οι δύο τομείς έχουν το ίδιο υπόβαθρο που είναι ψυχολογικό.
Ανέφερε πρόσφατα στατιστικά στοιχεία που αφορούν τόσο στην παιδική ανορεξία όσο και στην παιδική παχυσαρκία, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι οι δύο στις τρεις μητέρες βασανίζονται με την παιδική ανορεξία, η οποία μπορεί να κρατήσει από μήνες έως χρόνια και πως το ένα στα δύο παιδιά ηλικίας 6-11 είναι υπέρβαρα.
Ερωτώμενη η κα Τριπικέλη για τα αίτια της ανορεξίας σημείωσε ότι αυτά δεν είναι παθολογικά, συμπληρώνοντας παράλληλα πως «είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις παθολογικής ανορεξίας». «Συνήθως δημιουργούνται από την συμπεριφορά των γονιών», ανέφερε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας πως το παιδί βρίσκεται σε μία ηλικία που αναπτύσσεται το «εγώ» του, έχει αρνητισμό και αμφισβήτηση και εμείς πιέζοντάς το, δημιουργούμε τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτέλεσμα.
Σημείωσε πως η άρνηση του παιδιού να φάει, μας φέρνει στα όριά μας και εμείς το πιέζουμε περισσότερο, ενώ αναφερόμενη στην αντίδραση του παιδιού κατά την βρεφική ηλικία, τόνισε πως αυτό οφείλεται στην αλλαγή του θηλασμού προς την τροφή της οικογένειας.«Δεν χρειάζεται επιμονή. Η επιμονή έχει αντίθετα αποτελέσματα. Η υπομονή βοηθάει περισσότερο σε αυτές τις καταστάσεις», είπε η κ. Τριπικέλη, υπογραμμίζοντας παράλληλα την σημαντικότητα που διαδραματίζει τόσο η προσωπικότητα του παιδιού όσο και τα χαρακτηριστικά της ηλικίας του.Ανέφερε επίσης ότι το παιδί δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, λέγοντας με έμφαση ότι «εμείς μεγαλώνουμε παιδιά μόνο με δικαιώματα» .
Μιλώντας για την παχυσαρκία η κα Αντωνιάδου από την πλευρά της ανέφερε ότι «η παιδική παχυσαρκία αναμφισβήτητα είναι μία ασθένεια», η οποία «εάν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα ένα παχύσαρκο παιδί, μπορεί να γίνει ένας παχύσαρκος ενήλικας με αποτέλεσμα να μειωθεί το προσδόκιμο όριο ζωής του από 10 έως 12 χρόνια». Περιγράφοντας τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά, χαρακτήρισε την παχυσαρκία ως ένα κοινωνικό φαινόμενο που έχει άμεση σχέση με την ζωή και τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Αναφερόμενη σε σχετικές έρευνες, τόνισε ότι τα ελληνόπουλα κατείχαν πράγματι την πρωτιά της παχυσαρκίας σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τονίζοντας όμως ότι πρόσφατα τα δεδομένα αυτά ανατράπηκαν. «Χάσαμε τον τίτλο, κερδίσαμε ζωή», είπε χαρακτηριστικά.Ως αίτίες της παιδικής παχυσαρκίας ανέφερε την κληρονομικότητα, τις κακές διατροφικές συνήθειες και την έλλειψη σωματικής δραστηριότητας, ενώ επεξηγώντας την κληρονομικότητα τόνισε ότι μπορεί τα γονίδια να κληρονομούν εν μέρει την τάση της παχυσαρκίας, όμως το εάν το παιδί θα γίνει τελικά παχύσαρκο, εξαρτάται από το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μεγαλώσει και θα ανατραφεί.«Ο δυτικός τρόπος ζωής χτύπησε την καρδιά της διατροφικής ζωής», είπε σε άλλο σημείο της συζήτησης η κα Αντωνιάδου, τονίζοντας ότι το 76% των παιδιών καταναλώνει fast food, τα οποία στην πλειοψηφία τους περιέχουν πολλά λιπαρά, ενώ υπογράμμισε ότι η έλλειψη πρωινού μειώνει την ικανότητα συγκέντρωσής τους στο Σχολείο.Τόνισε ότι το φαγητό μπροστά στην τηλεόραση έχει ως αποτέλεσμα την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων και την μη αίσθηση του κορεσμού, ενώ αναφέρθηκε και στους γονείς οι οποίοι επιστρέφουν σπίτι κουρασμένοι από ένα καθημερινό βαρύ πρόγραμμα και αντί να μαγειρέψουν, παραγγέλνουν φαγητό ως εύκολη λύση. «Το παιδί μιμείται αυτή τη συμπεριφορά. Έτσι κληρονομεί τις κακές διατροφικές συνήθειες τις οποίες θα εφαρμόσει στη δική του οικογένεια», σημείωσε.Αναφέρθηκε επίσης στο ρόλο του παππού και της γιαγιάς οι οποίοι πολλές φορές μέσα από τα φαγητό προσπαθούν να δείξουν την αγάπη τους στα παιδιά, προσφέροντάς τους μεγάλες ποσότητες και ακατάλληλες τροφές.
Κάνοντας λόγο για τις επιπτώσεις της ασθένειας, σημείωσε ότι τα παχύσαρκα παιδιά έχουν υψηλή χοληστερίνη και πίεση, μυοσκελετικά προβλήματα και πόνους στις αρθρώσεις, δυσχερή αναπνοή και ύπνο, κούραση κ.α.
«Τα παιδιά λόγο της παχυσαρκίας γίνονται καταθλιπτικά. Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση» και αυτό γιατί σε ένα σχολικό περιβάλλον ο ρατσισμός είναι πολύ σκληρός , τόνισε η κα Αντωνιάδου συμπληρώνοντας πως «είναι πολύ σκληρά τα παιδιά απέναντι στα παχύσαρκα και ιδίως στα κορίτσια».
Στη συνέχεια η κα Τριπικέλη κάνοντας λόγο για τον σημαντικό ρόλο της οικογένειας ανέφερε ότι πολλές φορές το τάισμα γίνεται σκοπός ζωής για όλη την οικογένεια, εφευρίσκοντας τρόπους – είτε καλοπιάνοντάς το είτε εκφοβίζοντας το παιδί – προκειμένου να φάει.
Σημείωσε ότι το παιδί αποκλείεται να δει το φαγητό σαν απόλαυση, εάν το πιέζουμε τονίζοντας το πόσο σημαντικό είναι να δοκιμάζουν έστω λίγο και από φαγητά που δεν τους αρέσουν. Υπογράμμισε επίσης την άσχημη σχέση του φαγητού με την ανταμοιβή «εάν είσαι καλό παιδί θα σου πάρω παγωτό» τονίζοντας ότι αυτό συνδέει το φαγητό με το συναίσθημα, μένει στο υποσυνείδητο και εμφανίζεται στην μετέπειτα ζωή του παιδιού.
Τόνισε ότι για να φτάσουμε κάπου χρειάζεται υπομονή, και υπογράμμισε πως «ο χρυσός κανόνας της ισορροπημένης διατροφής είναι ποικιλία θρεπτικών συστατικών και περιορισμένη ποσότητα τροφής» ανάλογα με την ηλικία και το ύψος του παιδιού και συμπληρώνοντας ότι κάθε ημέρα πρέπει να παρέχουμε στο παιδί τροφές από όλες τις κατηγορίες τροφίμων.
Τόνισε ότι για να φτάσουμε κάπου χρειάζεται υπομονή, και υπογράμμισε πως «ο χρυσός κανόνας της ισορροπημένης διατροφής είναι ποικιλία θρεπτικών συστατικών και περιορισμένη ποσότητα τροφής» ανάλογα με την ηλικία και το ύψος του παιδιού και συμπληρώνοντας ότι κάθε ημέρα πρέπει να παρέχουμε στο παιδί τροφές από όλες τις κατηγορίες τροφίμων.
Σε άλλο σημείο της συζήτησης η κα Αντωνιάδου υποστήριξε ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν διατροφική παιδεία και ότι αυτό θα το μάθουν από την οικογένεια. «Η οικογένεια είναι υπεύθυνη να διδάξει στο παιδί το σωστό τρόπο διατροφής» και να τρώνε οι γονείς ότι πρέπει να φάει το παιδί. «Είμαστε παραδείγματα για τα παιδιά μας», είπε.
Στο σημείο αυτό υπογράμμισε πως ισχύει η ρήση «δεν ακούω αυτό που λες, γιατί φωνάζει δυνατά αυτό που είσαι» και τόνισε πως παρά την οικονομική κρίση η παχυσαρκία αντί να μειώνεται αυξάνεται. «Δεν τρώμε την τροφή. Τρώμε τα συναισθήματά μας», είπε χαρακτηριστικά.Ιδιαίτερος λόγος έγινε από την κα Τριπικέλλη και για την σημαντικότητα της κοινής τράπεζας στο σπιτικό τονίζοντας ότι «το τραπέζι είναι και σχολείο της ζωής». «Τα παιδιά μαθαίνουν στο τραπέζι» τόνισε με έμφαση εξηγώντας ότι μαθαίνουν καλούς τρόπους, μαθαίνουν πως θα ζητήσουν κάτι και θα μάθουν επίσης να περιμένουν τη σειρά τους.Τόνισε ότι η συζήτηση του οικογενειακού τραπεζιού θα πρέπει να περιστρέφεται γύρω από κάτι που θα έχει ενδιαφέρον για το παιδί και θα είναι ευχάριστο και παιδαγωγικό, υπογραμμίζοντας ότι δεν μεταφέρουμε τα προβλήματά μας και σημειώνοντας με έμφαση ότι δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να κάνουμε Προσευχή. «Η Προσευχή μας ενώνει και είναι ένας τρόπος να ελέγξει τις επιθυμίες και την όρεξή του παιδιού», είπε χαρακτηριστικά αναφέροντας επίσης το πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή των παιδιών στην προετοιμασία του οικογενειακού φαγητού.
Στο σημείο αυτό υπογράμμισε πως ισχύει η ρήση «δεν ακούω αυτό που λες, γιατί φωνάζει δυνατά αυτό που είσαι» και τόνισε πως παρά την οικονομική κρίση η παχυσαρκία αντί να μειώνεται αυξάνεται. «Δεν τρώμε την τροφή. Τρώμε τα συναισθήματά μας», είπε χαρακτηριστικά.Ιδιαίτερος λόγος έγινε από την κα Τριπικέλλη και για την σημαντικότητα της κοινής τράπεζας στο σπιτικό τονίζοντας ότι «το τραπέζι είναι και σχολείο της ζωής». «Τα παιδιά μαθαίνουν στο τραπέζι» τόνισε με έμφαση εξηγώντας ότι μαθαίνουν καλούς τρόπους, μαθαίνουν πως θα ζητήσουν κάτι και θα μάθουν επίσης να περιμένουν τη σειρά τους.Τόνισε ότι η συζήτηση του οικογενειακού τραπεζιού θα πρέπει να περιστρέφεται γύρω από κάτι που θα έχει ενδιαφέρον για το παιδί και θα είναι ευχάριστο και παιδαγωγικό, υπογραμμίζοντας ότι δεν μεταφέρουμε τα προβλήματά μας και σημειώνοντας με έμφαση ότι δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να κάνουμε Προσευχή. «Η Προσευχή μας ενώνει και είναι ένας τρόπος να ελέγξει τις επιθυμίες και την όρεξή του παιδιού», είπε χαρακτηριστικά αναφέροντας επίσης το πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή των παιδιών στην προετοιμασία του οικογενειακού φαγητού.
Από την πλευρά της η κα Αντωνιάδου σημείωσε ότι η παχυσαρκία δεν είναι πρόσκαιρη ασθένεια, λοίμωξη ή αρρώστια που θα περάσει με συγκεκριμένο φάρμακο. «Θέλει γνώση και προσπάθεια για να λυθεί το πρόβλημα» είπε, τονίζοντας παράλληλα ότι θα πρέπει να θέτουμε όρια στο παιδί σε σχέση με την διατροφή.
Υποστήριξε ότι είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε αγάπη στο παιδί γι αυτό που είναι και όχι για τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. «Εάν δεν μπορεί το παιδί να χτυπήσει το πρόβλημα της παχυσαρκίας, τότε το αφήνουμε, δεν το πιέζουμε και του δείχνουμε αγάπη. Πάνω από όλα είναι η αγάπη», κατέληξε.
Υποστήριξε ότι είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε αγάπη στο παιδί γι αυτό που είναι και όχι για τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. «Εάν δεν μπορεί το παιδί να χτυπήσει το πρόβλημα της παχυσαρκίας, τότε το αφήνουμε, δεν το πιέζουμε και του δείχνουμε αγάπη. Πάνω από όλα είναι η αγάπη», κατέληξε.
