«Ανοϊκές διαταραχές και αντιμετώπιση» (νόσος του Αλτσχάιμερ) ήταν το θέμα που παρουσιάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…»
Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε από την Νοσηλευτική Υπηρεσία Περιφερειακού Τμήματος Ε.Ε.Σ. Πειραιά σε συνεργασία με την Εταιρία Νόσου Αλτσχάιμερ και συναφών διαταραχών Αθηνών.
Αρχικά η κα Ευτυχία Σταραμοπούλου αναφερόμενη σε σχετικές έρευνες τόνισε ότι το 98% του πληθυσμού φοβάται ότι το γήρας συνοδεύεται από αυτή τη νόσο «Παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται στη γεροντική ηλικία, δεν πρέπει να θεωρείται συνώνυμο ή φυσικό επακόλουθο του γήρατος», είπε χαρακτηριστικά.
Η προβολή δύο σχετικών video ήταν αρκετή να αντιληφθούν όλοι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ.
Στη συνέχεια το λόγο έλαβε ο Διευθυντής ψυχιατρικής υπηρεσίας κέντρου ψυχικής υγείας Πειραιά κ. Νίκος Δέγλερης, ο οποίος σημείωσε ότι η γήρανση συνοδεύεται γενικά από πολλές αλλαγές, με φυσικό επακόλουθο την εξασθένηση της μνήμης, και συμπλήρωσε ότι διασαλεύεται η πρόσφατη μνήμη, ενώ παραμένει η παλιά και ο ασθενείς μπορεί να περιγράψει με λεπτομέρειες περιστατικά που συνέβησαν πριν πολλά χρόνια.
Αναφέρθηκε στα στάδια που περνάει ο οργανισμός του ανθρώπου προκειμένου να φτάσει στην άνια, υπογραμμίζοντας με έμφαση πως αν καταφέρουμε να κάνουμε έγκαιρη πρόληψη της ασθένειας θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε καλύτερα τον ασθενή.
«Η άνια είναι ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο χαρακτηρίζεται από ελάττωση των νοητικών ικανοτήτων και των γνωστικών λειτουργιών, χωρίς να μεταβάλλεται το επίπεδο της συνειδήσεως», είπε ο κ. Δέγλερης, συμπληρώνοντας ότι η νόσος αυτή έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της μνήμης.
Τόνισε ότι οι περισσότερες γεροντικές άνιες κληρονομούνται, ενώ ως παράγοντες κινδύνου, μεταξύ άλλων ανέφερε, τη μεγάλη ηλικία όπου «υπάρχει μία μικρή υπεροχή των γυναικών», την κληρονομικότητα, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο το οποίο αντιμετωπίζεται με ασκήσεις μνήμης και τέλος την κατάθλιψη. «Αν το άτομο που πάσχει δεν έχει κάποια σοβαρή σωματική νόσο, μπορεί να ζήσει από 8 έως 12 χρόνια», συμπλήρωσε ο κ. Δέγλερης
Επίσης προβλήθηκαν διαφάνειες που παρουσίαζαν την εξέλιξη της νόσου και τα στάδια που αυτή εκδηλώνεται με την πάροδο των ετών στους ανθρώπους.
Στη συνέχεια στο βήμα ανέβηκε η Κλινική ψυχολόγος κα Μαντώ Καραμπέρη η οποία αναφέρθηκε στη διαφορετικότητα των εννοιών «φυσιολογικό» και «παθολογικό».
Σημείωσε ότι ένας ασθενής με άνια ξεχνά ολόκληρο κάποιο γεγονός, ενώ ένας ηλικιωμένος ξεχνά ένα μέρος του γεγονότος αυτού.
Κάνοντας λόγο για τις βασικές διαταραχές, ανέφερε ότι μπορεί να προσβληθεί η μνήμη, όπου ο ασθενής «ξεχνά τα πρόσφατα …και βασικές πληροφορίες που έχει πάρει» και ο λόγος, ενώ αναφέρθηκε στα προβλήματα που παρουσιάζονται στις εκτελεστικές λειτουργίες, στην προσοχή, στον προσανατολισμό, το χρόνο και τον χρόνο.
«Ένα επίσης σημαντικό πρόβλημα είναι η μεταβολή του χαρακτήρα» είπε η κ. Καραμπέρη, όπου ο ασθενής εμφανίζει καχυποψία, άγχος, κλάματα και η διάθεσή του αλλάζει πολύ γρήγορα.
Τόνισε ότι σε στάδια ήπιας βαρύτητας εξασθενεί η πρόσφατη μνήμη του ασθενούς, χάνεται ο προσανατολισμός του, εμφανίζονται αλλαγές στη συμπεριφορά του και παρουσιάζει παράδοξες αντιδράσεις. Σε στάδια μέτριας βαρύτητας υπάρχει έκπτωση των νοητικών ικανοτήτων, διαταραχές στο λόγο και την ανάγνωση καθώς επίσης και δυσπραγία όπου αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επηρεάζεται σημαντικά η καθημερινότητα του ασθενούς.
Σε πιο προχωρημένα στάδια υπάρχουν προβλήματα αυτοεξυπηρέτησης, επικοινωνίας, εκφοράς του λόγου και συντονισμού κινήσεως.
«Πολλές φορές μπορούμε να δούμε ότι υπάρχουν προβλήματα από την κίνηση» των ασθενών, ανέφερε η κ. Καραμπέρη, συμπληρώνοντας ότι «αυτό μπορεί να είναι ένα πρώτο σημάδι για την απώλεια μνήμης»
Τόνισε ότι στη βαριά νόσο ο ασθενής «δεν μπορεί να πει πια στο σώμα τι να κάνει», υπογραμμίζοντας με έμφαση ότι είναι σημαντικό να διατηρήσουμε την σωματική μας κατάσταση σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο «έχοντας ως όπλο πέρα από τις φαρμακευτικές παρεμβάσεις, την «άσκηση των νοητικών λειτουργιών».
Παρουσίασε ασκήσεις προσοχής, προσανατολισμού και μνήμης με τις οποίες βοηθούνται οι ασθενείς, σημειώνοντας πως «πολύ σημαντική άσκηση είναι και τα επιτραπέζια παιχνίδια καθώς και οι ψυχαγωγικές – κοινωνικές δραστηριότητες.
«Η θεραπεία προσπαθεί να φρενάρει ή να σταθεροποιήσει μια κατάσταση», κατέληξε
Τέλος ο κ. Δέγλερης αφού αναφέρθηκε στα συμπτώματα της νόσου, ανέλυσε τρόπους, μεθόδους και θεραπείες της ασθένειας.
