Μία συνάντηση με έναν άγιο μας, γιατί συναντώντας έναν άγιο, ο άνθρωπος συναντά τον ίδιο τον Θεό, γιατί ο Θεός κατοικεί μέσα στην ψυχή και στον τρόπο του αγίου. Μία συνάντηση με έναν ταπεινό άνθρωπο του Θεού, έναν απλό άνθρωπο, τον άγιο Σπυρίδωνα.
Ομιλία με θέμα «Το κεραμίδι και το φίδι ενός αγίου», πραγματοποίησε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων Βασιλάκος, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας, Διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Βοιωτική Εκκλησία», στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου.
Της ομιλίας, που δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο τη Βηματάρισσα.
Συνάντηση με έναν άγιο μας, ήταν το θέμα της ομιλίας του π. Σπυρίδωνα, γιατί συναντώντας έναν άγιο, ο άνθρωπος συναντά τον ίδιο τον Θεό, γιατί ο Θεός κατοικεί μέσα στην ψυχή και στον τρόπο του αγίου. Μία συνάντηση με έναν ταπεινό άνθρωπο του Θεού, έναν απλό άνθρωπο, τον άγιο Σπυρίδωνα.
«Ο άγιος ήταν απλός, ολιγογράμματος, πράος, ενάρετος και φιλόξενος. Είχε μία απλότητα, που δεν ήταν απλοϊκότητα, αλλά αγιότητα, μέσα στην οποία δεν κατοικούν τα περιττά που έρχεται να προσθέσει ο εγωισμός και η αλαζονεία του ανθρώπου. Μέσα σε αυτήν την απλότητα μπορεί ο άνθρωπος να αναπαυθεί, να αναπνεύσει ελεύθερα και άνετα την χάρη του Θεού.
Ήταν ολιγογράμματος, αλλά είχε κάτι κοινό με τους αγίους που ήταν πανεπιστήμονες, την σοφία του Θεού. Και η σοφία του κόσμου, δεν έχει καμία σχέση με την σοφία του Θεού. Και δεν χρειάζεται κάποιος άνθρωπος να σπουδάσει, αλλά να ζήσει μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας για να αποκτήσει την χάρη του Θεού και η χάρη να γίνει σοφία.»
Αυτήν την σοφία του Θεού συναντάμε στον απλό βοσκό, τον ολιγογράμματο Σπυρίδωνα της Κύπρου. Ήταν ενάρετος, φίλος της αρετής και η αρετή είχε παντρευτεί με την επιθυμία του, δεν επιθυμούσε την αμαρτία και ότι δεν είχε Χριστό, αλλά επιθυμούσε να ζήσει τον Χριστό.
Συναντούμε στον άγιο, συνέχισε ο π. Σπυρίδων, την φιλοξενία που βλέπουμε και στον Αβραάμ. Δεν ήθελε να χάσει τον άνθρωπο που περνούσε έξω από το σπιτικό του ή την στάνη του. Γιατί θεωρούσε ότι χάνοντας τον άνθρωπο, δεν μπορεί να βρει τον Θεό, ενώ όταν κερδίσει τον άνθρωπο, έχει κατακτήσει τον Χριστό.
Όλα αυτά τα στοιχεία αποτυπώνονται στα γεγονότα της ζωής του και τα απλά και μικρά περιστατικά της, είναι αποκάλυψη της εσωτερικής κατάστασης που βίωνε καθημερινά ο άγιος, στη σχέση του με τον Θεό.
Ο άγιος Σπυρίδωνας είχε ένα σεντούκι, το οποίο ήταν πάντοτε ανοιχτό. Ότι του έδιναν, το έριχνε μέσα και όταν του ζητούσαν, έπαιρνε από μέσα και έδινε. Και μάλιστα μπορούσε κάθε άνθρωπος να μπαίνει στον χώρο του και να παίρνει από το σεντούκι ότι θέλει. Και για να φτάσει να είναι όλα ανοιχτά σε όλους, ο άγιος άνοιξε πρώτα το μυαλό του, την καρδιά του και όλη την ύπαρξη του.
«Το μυστικό της αρετής της φιλανθρωπίας και της φιλοξενίας του αγίου, κρύβεται στο γεγονός ότι όσο έδινε, κοινωνούσε τον Χριστό και αυτή η θεία Κοινωνία, ήταν η ζωή και η αναπνοή του αγίου.»
Γίνεται Επίσκοπος, γιατί οι άνθρωποι εκτίμησαν αυτόν τον ενάρετο και πράο άνθρωπο του Θεού, στην μικρή πόλη της Τριμυθούντος. Και με το που αναδεικνύεται, φαίνεται η αξία του και η ειλικρίνεια του, γιατί σε έναν τέτοιο άνθρωπο που είναι αληθινός και ανοιχτός απέναντι στον Θεό και τους ανθρώπους, δεν μπορεί να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο η υποκρισία, όπως επεσήμανε ο π. Σπυρίδων.
Τον τιμά η Εκκλησία και οι άνθρωποι, και αυτός ο απλός άνθρωπος ανεβαίνει στο θρόνο, αλλά συνέχισε να φοράει τα ίδια ρούχα, τον σκούφο που ήταν πλεγμένος από φοινικόφυλλα, να πηγαίνει παντού με τα πόδια, να φυλάει το κοπάδι του, γνωρίζοντας ότι ο Θεός του έδωσε κι ένα άλλο κοπάδι και μία άλλη οικογένεια.
Κι εδώ φαίνεται η ψυχική ισορροπία και η βαθειά ταπείνωση του αγίου, γιατί τελικά δεν άλλαξε καθόλου, παρόλη την πνευματική εξουσία και την τιμή που του δόθηκε, γιατί ήταν αληθινός.
«Στη ζωή του συναντάμε πολλά περιστατικά με τα προβατάκια του, γιατί ο άνθρωπος του Θεού αγαπάει πολύ τα ζώα, όχι όμως αρρωστημένα. Και αναφέρεται στο βίο του ότι μπήκαν ληστές να κλέψουν τα πρόβατα του και ακινητοποιήθηκαν.
Ακόμη, όταν κάποτε του ζήτησε ένας άνθρωπος βοήθεια, ο άγιος δεν στηρίζονταν στον λογισμό του, αλλά στον Θεό του, κι έτσι γονατίζει κι ένα φίδι που πέρασε μπροστά του, έγινε χρυσός και το έδωσε στον άνθρωπο να το χρησιμοποιήσει ως ενέχυρο και να του το επιστρέψει. Και όταν έγινε αυτό, το ξανασταύρωσε και το φίδι ζωντάνεψε και έφυγε».
Ο άγιος ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του και πολύ επιεικής και πολύ τρυφερός με τον κάθε άνθρωπο, τόνισε ο π. Σπυρίδων. Όταν κάποτε ένας άνθρωπος καταδικάστηκε σε θάνατο, ο άγιος έσπευσε να τον σώσει, γιατί άγιος είναι εκείνος που έχει μαλώσει με τον θάνατο και έχει αγαπήσει την όντως ζωή, τον Χριστό.
Και για να το καταφέρει, πέρασε ένα ορμητικό ποτάμι που παρέσερνε τα πάντα, χωρίς να βραχούν τα πόδια του, γιατί όταν ο άνθρωπος αγαπάει κι έχει πίστη, δεν μπορεί να βρεθεί στον δρόμο του κανένα εμπόδιο. Ο άγιος έχει σπάσει με την αγάπη και την πίστη του, την αλυσίδα του φόβου που αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο.
«Ο άγιος είχε μία κόρη και κάποια γυναίκα της εμπιστεύθηκε έναν θησαυρό και από αυτό το γεγονός καταλαβαίνουμε την τιμιότητα της, την ωριμότητα της και πόσο διαυγής ήταν ενώπιον των ανθρώπων, για να την εμπιστεύονται.
Επιστρέφοντας ο άγιος από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, η κόρη του είχε κοιμηθεί. Ο άγιος ήταν αναπαυμένος και δοσμένος στο θέλημα του Θεού και ήξερε ότι το θέλημα Του ήταν η αγάπη Του και η αγάπη του Θεού, ήταν η σωτηρία του ανθρώπου και ήξερε ότι η κόρη του ήταν στα χέρια Του. Κι έτσι, πηγαίνει στον τάφο της και της μιλάει, γιατί δεν μπορούσε ο θάνατος να μπει ανάμεσα τους και για τον άγιο δεν υπήρχε θάνατος.»
Είναι γνωστό το περιστατικό με τον άγιο Σπυρίδωνα και το κεραμίδι στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Δεν μπορούσε να ρητορεύει όπως οι υπόλοιποι και κυρίως οι αιρετικοί, αλλά ήταν θεοφόρος και πνευματοφόρος. Και όταν σηκώθηκε έκανε το θαύμα με το κεραμίδι, όπου χωρίστηκαν τα υλικά σε φωτιά, νερό και χώμα.
Μέσα από το κάθε τι, ο άγιος απολάμβανε και ομολογούσε την αλήθεια του Θεού, παρατήρησε ο π. Σπυρίδων, και μέσα σε όλα και μέσα από όλα, έβλεπε τον Θεό. Η φωτιά είναι το πυρ της θεότητος, το νερό είναι το ζωντανό νερό και το χώμα είναι ο άνθρωπος.
Και εάν ο άνθρωπος, το χώμα, ζυμωθεί με το ζωντανό νερό, την χάρη του Θεού και ψηθεί με την φωτιά της θεότητος, τότε γίνεται κεραμίδι, δηλαδή έχει στεγάσει την ίδια του τη ζωή με την σωτηρία του.
Στην εποχή του αγίου υπήρξε ο κίνδυνος του λιμού και όσοι είχαν την δυνατότητα, έφτιαξαν αποθήκες και αποθήκευσαν αγαθά για να έχουν όταν έρθει ο λιμός. Ο άγιος με την προσευχή του, γκρέμισε τις αποθήκες και μοίρασε τα αγαθά κι αυτό έγινε η λήξη της πείνας και του λιμού. Ο άγιος ζούσε την αγάπη του Θεού και ήξερε ότι η αγάπη γίνεται φιλανθρωπία και πρόνοια και γι’ αυτό οι αποθήκες του ήταν οι άλλοι άνθρωποι.
Ένα ακόμη γνωστό γεγονός είναι η Λειτουργία του αγίου σε ένα παρεκκλήσι με ελάχιστους ανθρώπους, όπου οι άγγελοι αποκρίθηκαν «και τω πνεύματι σου» στον άγιο όταν εκφώνησε «ειρήνη πάσι».
Στην θεία Λειτουργία, επεσήμανε ο π. Σπυρίδων, συναντώνται οι άγιοι με τους αγγέλους και τους ανθρώπους, οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι, γιατί όλοι το ίδιο είμαστε για τον Χριστό. Θα συναντηθεί και θα ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό, και αυτό είναι η θεία Λειτουργία.
Και ολοκλήρωσε την ομιλία του:
«Το τελευταίο περιστατικό αφορά την πόρνη που πήγε στον άγιο, εκείνον που έζησε την παρθενία και την ασκητική, μέσα στον ίδιο του τον γάμο. Και ο Χριστός της μιλάει μέσα από τον άγιο, γι’ αυτό είναι σημαντικό να βλέπουμε και να ακούμε τους αγίους γιατί συναντώντας, βλέποντας και ακούγοντας έναν άγιο, συναντάμε, βλέπουμε και ακούμε τον Χριστό.»
