Ο Αλέξανδρος αποδείχτηκε μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της ανθρωπότητας. Δεν ήταν μόνο ο αήττητος στρατηλάτης, ήταν μια ιδιοφυία σε πολιτικά και στρατιωτικά θέματα, ένας εξαιρετικός χαρακτήρας με ιδανικά και ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα.
Συνεχίστηκε την Τρίτη 22 Δεκεμβρίου, η σειρά διαλέξεων που πραγματοποιεί ο Εικαστικός και Συγγραφέας κ. Βαγγέλης Παππάς, με γενικό τίτλο «Γνωρίζω την Ελληνική μου ταυτότητα», στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», και θα ολοκληρωθούν τον Δεκέμβριο του 2021, καλύπτοντας όλη την χρονική περίοδο της επετείου των 200 χρόνων από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Η διάλεξη που αφορούσε στο 5ο μέρος από το αφιέρωμα στην «Ελληνική αρχαιότητα», πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, χωρίς την συμμετοχή ακροατηρίου και μεταδόθηκε ζωντανά από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Ο κ. Παππάς, συνέχισε την ιστορική περιδιάβαση στην ελληνική αρχαιότητα, έχοντας περιγράψει στην προηγούμενη διάλεξη, τις νίκες των ενωμένων Ελλήνων, που πρώτη φορά συμμάχησαν μεταξύ τους, κατά των Περσών. Οι Έλληνες, απέκτησαν ένα αίσθημα υπεροχής και ανωτερότητας, που ξάφνιασε τους Πέρσες.
Με αυτήν την αυτοπεποίθηση που απέκτησαν, και οι Αθηναίοι, και οι Σπαρτιάτες, αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν κανένα λόγο πλέον να συμμαχούν.
Η Σπάρτη κλείστηκε στα σύνορα της. Η Αθήνα από την άλλη, έχει πάρει αντίθετο δρόμο από αυτόν του αποκλεισμού. Οι Αθηναίοι δημιουργούν εκ νέου την πόλη, μετά τις καταστροφές του Ξέρξη και του Μαρδόνιου, που κατέκαψαν την Αθήνα.
Σε αυτήν την περίοδο, η πολιτική της Αθήνας, είναι πάρα πολύ φιλόδοξη. Μια πολιτική, που προσκαλούσε σε έναν συνασπισμό, μια συμμαχία, γιατί έτσι θα μπορούσαν να αποτινάξουν, τον φόβο και την απειλή των βαρβάρων.
Έτσι, η Αθήνα έφτιαξε μια συμμαχία, την Συμμαχία της Δήλου, που λέγεται και Αθηναϊκή Συμμαχία, αφού η Αθήνα ήταν η πιο ισχυρή από όλες τις ανεξάρτητες ελληνικές πόλεις, περίπου 400, που συνασπιστήκαν. Το μεγάλο σχέδιο της Αθήνας, ήταν η απελευθέρωση των Ιώνων και η αντιμετώπιση οποιασδήποτε νέας απειλής.
Η Αθηναϊκή Συμμαχία, γέννησε κάτι που ήταν αναμενόμενο να συμβεί, μια σύγκρουση ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη.
Έτσι ξεσπάει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, 431-404μ π.Χ. Καθοριστική φυσιογνωμία, ο Θουκυδίδης, αφού χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε εικόνα και καταγραφή του σπουδαιότερου πολέμου και του κορυφαίου γεγονότος της αρχαιότητας.
Ακόμη, μέσα στο βιβλίο του, έχουμε τον Επιτάφιο του Περικλή, που είναι ο ύμνος στην Αθηναϊκή δημοκρατία και στην αγάπη του Αθηναίου προς την ελευθερία.
Σε ένα κομμάτι του κειμένου, ο Περικλής αναφέρεται στα χαρακτηριστικά του Αθηναίου πολίτη, που απολαμβάνει το όμορφο, με τρόπο λιτό και όχι με πολυτέλεια, και παράλληλα, φιλοσοφεί, χωρίς να γίνεται μαλθακός.
Σε άλλο σημείο, επισημαίνει πόσο σημαντική είναι η ζωή των Αθηναίων που μετέχουν στα κοινά και ότι ο Αθηναίος πολίτης, είναι ανώτερος πολίτης γιατί και εργάζεται, και μετέχει στα κοινά.
Κάτι που άλλαξε την ροή των γεγονότων και της ίδιας της ιστορίας και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην μεγάλη σύγκρουση του ελληνικού κόσμου, ήταν μια επιδημία, ο γνωστός λοιμός των Αθηνών. Ξέσπασε το 430 π.Χ. ενώ η πόλη πολιορκούνταν από τους Σπαρτιάτες και χάνεται το ένα τρίτο της πόλης, 100.000 άνθρωποι.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο λοιμός, έκρινε ως έναν βαθμό την έκβαση του πιο συγκλονιστικού πολέμου της αρχαιότητας. Και στο τέλος, η κραταιά Αθήνα χάνει τον πόλεμο και νικούν οι Σπαρτιάτες.
Τους Σπαρτιάτες θα νικήσουν οι Θηβαίοι και αυτοί που στη συνέχεια θα νικήσουν όλους τους Έλληνες συνασπισμένους μαζί, στην μάχη της Χαιρώνειας, είναι οι Μακεδόνες με τον Φίλιππο τον 2ο.
Ο Φίλιππος είχε φτιάξει ένα πλούσιο κράτος και είχε τις ηγετικές ικανότητες να πραγματοποιήσει τον στόχο των Ελλήνων, την κατάληψη του Περσικού κράτους, για να μπορέσουν να αναπτυχθούν.
Στην μάχη της Χαιρώνειας νικάει κατά κράτους τους συνασπισμένους Έλληνες και τους επιβάλλεται. Στο πλάι του πολέμησε ό 18ρονος, τότε, γιός του, Αλέξανδρος.
Ο Αλέξανδρος αποδείχτηκε μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της ανθρωπότητας. Δεν ήταν μόνο ο αήττητος στρατηλάτης, ήταν μια ιδιοφυία σε πολιτικά και στρατιωτικά θέματα, ένας εξαιρετικός χαρακτήρας με ιδανικά και ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα.
Ήταν ο άνθρωπος που ένωσε ολόκληρο τον, τότε, γνωστό κόσμο και έδωσε τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού, στους λαούς της ανατολής.
Ο Αλέξανδρος ήθελε να δημιουργήσει μία ιδανική, παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, που θα ήταν εμποτισμένη από τον ελληνικό πολιτισμό. Ήθελε να μην υπάρχουν Έλληνες και βάρβαροι, να τους ενώσει όλους και να τους κάνει έναν λαό.
Αυτός ο φιλόσοφος κόσμος που ονειρεύονταν ο Αλέξανδρος, δεν έγινε ποτέ. Πρώτον, γιατί πέθανε νωρίς και δεύτερον, διότι μετά τον θάνατο του, κομματιάστηκε η αυτοκρατορία του και αργότερα η Ρώμη κατάπιε τα ελληνιστικά βασίλεια, τον ελληνικό κόσμο.
Η Ρώμη όμως, καταπίνοντας τον ελληνικό κόσμο, στην πραγματικότητα την κατάπιε το ελληνικό πνεύμα. Η σκιά του Αλέξανδρου, του ανίκητου βασιλιά, βάραινε συνέχεια τους Ρωμαίους, και ότι κουβάλησε ο Αλέξανδρος μαζί του, πολιτισμό, παιδεία και πνεύμα.
Διότι ο Αλέξανδρος ήταν η ενσάρκωση του παγκόσμιου ήρωα, του ανθρώπου – αναζητητή. Που διακαώς μέσα στις δοκιμασίες του, επιθυμούσε οι άθλοι του να τον οδηγήσουνε στην θέωση.
Ο ίδιος, δια μέσου της ιστορίας, έγινε θρύλος. Και ο Αλέξανδρος έκανε τον ελληνικό μύθο, αιώνια και ακατάβλητη ιστορία.
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (1)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (2)
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (3
«Γνωρίζω την ελληνική μου ταυτότητα» (4)
