Ο Γιάννης παρέμενε πάντοτε ένας σοβαρός άνθρωπος κι ένας βαθιά αγωνιζόμενος χριστιανός. Συνδύαζε μια σπάνια φυσική εξυπνάδα, με αφοπλιστική παιδική απλότητα. Την εύθυμη διάθεση, με την σοβαρή σκέψη. Την καλή ανησυχία, με την κατά Χριστόν ελπίδα.
Αφιερωματική εκδήλωση τιμής και μνήμης, στον αείμνηστο Δάσκαλο, Κατηχητή και βασικό (ιδρυτικό) Στέλεχος των Κατασκηνώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, Ιωάννη Κατσαμπάκη, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Συμμετείχαν και μίλησαν για τον αείμνηστο, ο Αρχιμανδρίτης π. Μεθόδιος Κρητικός, Ιεροκήρυκας, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αναστάντος Χριστού Πειραιώς, ο Αρχιμανδρίτης π. Καλλίνικος Μαυρολέων, Ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίου Γεωργίου Βασσών Καρπάθου, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ευστάθιος Κατσαμπάκης, Θεολόγος, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ανδρέας Τριλίβας,Δάσκαλος και ο κ. Δημήτρης Γκαλημανάς, Θεολόγος.
Την εκδήλωση συντόνισε ο Θεολόγος κ. Κώστας Ζουρδός.
Το οπτικοακουστικό υλικό, που προβλήθηκε μετά το πέρας των ομιλιών, επιμελήθηκε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Μιλτιάδης Ζέρβας και ο υιός του Πέτρος Ζέρβας, και συμμετείχαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, κληρικοί και λαϊκοί, στελέχη του Κατηχητικού έργου και των Κατασκηνώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε χωρίς την συμμετοχή ακροατηρίου και μεταδόθηκε ζωντανά από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Κώστας Ζουρδός
Προλογίζοντας την εκδήλωση, ο κ. Ζουρδός σημείωσε πως η δράση και η ζωή του Γιάννη Κατσαμπάκη, είναι η δράση και η ζωή κάθε αγωνιζόμενου χριστιανού μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στο πρόσωπο του, μπορεί να αναγνωρίσει ο καθένας, τον χριστιανό της δράσης, που βιώνει τον Χριστό και κάθεται ταπεινά σε κάθε στασίδι.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ξεκινάει στην Μητρόπολη Πειραιώς, μια σπουδαία ιεραποστολική προσπάθεια, από τις σημαντικότερες στην ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος, με έμφαση στη νεότητα, τα κατηχητικά, τις κατασκηνώσεις και σε νέες καινοτόμες δράσεις. Ένα από τα στελέχη που πλαισίωσαν από την αρχή αυτήν την προσπάθεια, ήταν και ο Γιάννης Κατσαμπάκης.
«Για τον Γιάννη κυριαρχεί λύπη για την απουσία της επίγειας παρουσίας του, αλλά και χαρά για την ελπίδα της παρρησίας που έχει κοντά στον Θεό και γιατί ο Θεός μας τον χάρισε για αρκετά χρόνια.
Ο Γιάννης ήταν ένας χριστιανός της χαράς, που η ζωή του την ευαγγελίστηκε. Μέσα από την χαρά προσπαθούσε να κρύψει την πνευματική του ζωή.»
Πρωτοπρεσβύτερος π. Ευστάθιος Κατσαμπάκης
Πρώτος μίλησε για τον αείμνηστο Γιάννη, ο κατά σάρκα αδελφός του, π. Ευστάθιος. Όπως είπε, ο Γιάννης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας αγωνιστής, ένας καλός αδελφός, και πάντοτε με τον τρόπο του βοηθούσε, τόσο μέσα στο σπίτι, όσο και σε όλη του τη δράση του έξω από το σπίτι, με όλη του τη δύναμη. Δίνονταν πραγματικά σε αυτό που αγαπούσε. Και ο πρώτος που αγάπησε, ήταν ο Χριστός. Οι γονείς τους ήταν απλοί άνθρωποι και τους δίδαξαν να δεθούν και να ζήσουν τον Χριστό, όσο γίνεται περισσότερο.
Ο Γιάννης γεννήθηκε το 1960, πήγε στο 41ο Δημοτικό Σχολείο και στο 3ο Γυμνάσιο Πειραιώς, ενώ το 1979 εισήχθη στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά.
Το 1981 εκοιμήθη ο πατέρας τους, στην ηλικία των 56 ετών, και αυτό ήταν ένα δυνατό χτύπημα για την οικογένεια. Τους στάθηκε πολύ ο πνευματικός τους, μακαριστός π. Γεώργιος Κρητικός και η οικογένεια του και αυτό ο Γιάννης το είχε μέσα στην καρδιά του.
«Δεν μίλαγε εύκολα για τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του, όμως τα έκρυβε μέσα του. Προσπαθούσε να βγάλει τον καλό του εαυτό με τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν.
Αγάπησε τον Χριστό, την Εκκλησία, μπήκε στα κατηχητικά. Ήταν αγαπητός σε όλους και με όλους έκανε παρέα. Με τις κατασκηνώσεις που ήταν ένα από τα σημαντικότερα σημεία της ζωής του, ανακατεύτηκε από πολύ μικρός. Μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας μας, έζησε πολύ έντονα και δυναμικά και έφυγε ευχαριστημένος και γεμάτος.»
Αφού πήρε το πτυχίο του και ολοκλήρωσε και τη στρατιωτική του θητεία, είδε ότι δεν τον κάλυπτε η ενασχόληση με τα λογιστικά και επειδή αγαπούσε πολύ τα παιδιά, μπήκε στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και όταν ολοκλήρωσε εργάστηκε σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Το σχολείο ήταν η άλλη αγάπη του και αφοσίωση του. Έλαμπε ολόκληρος όταν ερχόταν σε επαφή με το σχολείο.
Η τελευταία δεκαετία της ζωής του ήταν ένα μεγάλος σταυρός, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε. Και ο π. Ευστάθιος αναφέρθηκε με διάφορα περιστατικά στα δύσκολα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του.
Αρχιμανδρίτης π. Μεθόδιος Κρητικός
Ο π. Μεθόδιος, μιλώντας για τον Γιάννη, τόνισε πως ήταν ένας άνθρωπος που σκόρπισε χαρά και γέλιο, και αυτό έβγαινε μέσα από την σχέση του με τον Χριστό και την πνευματική του ζωή. Η οικογένεια του ήταν ευλογημένη, με ευσέβεια, απλότητα και συνειδητή εκκλησιαστική ζωή.
Η προσφορά του στην κατασκήνωση, δεν ήταν μόνο η, πάντοτε, εξασφαλισμένη επιτυχής ψυχαγωγία και διασκέδαση παιδιών και στελεχών. Με πολύ απλά μέσα, μπορούσε να δίνει πολύ χαρά, ευθυμία και γέλιο. Ένα απλό ανέκδοτο, μπορούσε να το μετατρέψει σε ολόκληρη κωμωδία, με αξιοθαύμαστη δραματοποίηση, στην οποία συμμετείχαν παιδιά και στελέχη.
Μεγάλη ήταν η συμμετοχή και η συμβολή του, στην οργάνωση της κατασκηνωτικής ζωής. Στην προσεκτική, άγρυπνη και υπεύθυνη παρακολούθηση της συμπεριφοράς των παιδιών, των προβλημάτων που προέκυπταν στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, στην εξεύρεση λύσεων, στην υπέρβαση δυσκολιών και στην ουσιαστική αγωγή των παιδιών. Το σκεπτικό του, πάντοτε φωτισμένο και διακριτικό, με αγάπη και υπευθυνότητα.
Υπήρχαν οι ώρες και οι αξέχαστες στιγμές της ψυχαγωγίας, της χαρούμενης παρέας, του άδολου σχολιασμού περιστατικών, που προκαλούσε ευχάριστη διάθεση και σε όλα αυτά, ο Γιάννης πρωτοστατούσε. Αξέχαστες ήταν και οι ώρες του συμπροβληματισμού και της πνευματικής αναζήτησης.
Όπως σημείωσε ο π. Μεθόδιος, τον στενοχωρούσε βαθιά η κρίση των αξιών, η αλλοτρίωση της κοινωνίας και των ανθρώπων, η συντονισμένη πολεμική κατά της ορθοδόξου πίστεως, η αλλοίωση και παραχάραξη της ιστορίας και των εθνικών μας παραδόσεων, η προβολή της ανηθικότητας, η κακή επίδραση στις ψυχές των παιδιών για τα οποία αισθανόταν πολύ αγάπη και μεγάλη ευθύνη.
Του στοίχιζε όταν έβλεπε τα παιδιά να μην έχουν βαθύτερα ενδιαφέροντα, όπως κι όταν δεν απέδιδαν στα μαθήματα. Αγωνιζόταν με τον σπάνιο τρόπο του, να ξυπνήσει μέσα τους την καλή ανησυχία για ανώτερα ενδιαφέροντα, να ενσταλάξει την πίστη και την αγάπη, διακριτικά αλλά σταθερά, που είχε πλούσια μέσα στην καρδιά του προς τον Χριστό, τους αγίους, την Εκκλησία και τον εκκλησιασμό.
Συνεπής στο πιστεύω του, αγωνιζόταν πάντοτε στη ζωή του, να κινείται στο δρόμο του θελήματος του Θεού, να ζει μέσα στην Εκκλησία, μετέχοντας στη εκκλησιαστική ζωή και τα μυστήρια.
Την τελευταία δεκαετία της ζωής του, ταλαιπωρήθηκε από την σωματική ασθένεια. Την αντιμετώπιζε με πίστη και δύναμη και ξεπερνούσε τις δυσκολίες. Στην τελευταία περίοδο της ασθένειας και της ζωής του, ταλαιπωρημένος και πρόωρα καταβεβλημένος, δεν ήθελε να απουσιάζει από τον εκκλησιασμό και την πνευματική αναστροφή.
Έχοντας προσφέρει πολύ χαρά στα κατηχητόπουλα του, στους μαθητές του, στους συναδέλφους του και σε όλους εκείνους που είχαν αδελφικές σχέσεις και συνεργάστηκαν μαζί του, ήρθε η ώρα να φύγει, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην καθημερινότητα πολλών ανθρώπων.
Ο Γιάννης σκόρπιζε τη χαρά και το γέλιο, ενώ παρέμενε πάντοτε ένας σοβαρός άνθρωπος κι ένας βαθιά αγωνιζόμενος χριστιανός. Συνδύαζε μια σπάνια φυσική εξυπνάδα, με αφοπλιστική παιδική απλότητα. Την εύθυμη διάθεση, με την σοβαρή σκέψη. Την καλή ανησυχία, με την κατά Χριστόν ελπίδα. Την πλούσια κοινωνικότητα, με τον σταθερό προσανατολισμό στο θέλημα του Θεού.
«Συνεπής, πιστός, φιλαλήθης, φιλομαθής, φιλακόλουθος, γεμάτος καλοσύνη, ανεξίκακος, απλός, καταδεκτικός, άδολος, πηγαία χαρούμενος και χαροποιός.
Έφυγε πλήρης αγαθής προσφοράς, καλοσύνης και αγάπης, διατηρώντας ως θησαυρό ατίμητο την γνήσια πίστη, την αγνή παιδικότητα, την βαθιά εμπιστοσύνη, και πολύ περισσότερο, στον δύσκολο καιρό της ασθένειας, την εμπιστοσύνη και την αγάπη στον Χριστό.»
Αρχιμανδρίτης π. Καλλίνικος Μαυρολέων
Ο π. Καλλίνικος, μιλώντας διαδικτυακά στην εκδήλωση, τόνισε ότι ο Γιάννης όπου κι αν βρισκόταν, σκόρπιζε τη χαρά και το γέλιο. Ξεχείλιζε η καρδιά του από αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο. Κι επειδή έβλεπε τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού, έστω και λαβωμένη, ήθελε με κάθε τρόπο και με κάθε αφορμή, να φέρει το γέλιο στο πρόσωπο του, τη χαρά στην ψυχή του, την πραγματική αναψυχή.
Εξιστόρησε διάφορα περιστατικά, από τα πολλά χρόνια που συμπορεύθηκαν, και εκφράζουν την βαθιά αδελφική τους σχέση.
«Στη χαρά και την λύπη, σε στιγμές σημαντικές και ασήμαντες, επίσημες και ανεπίσημες, ήταν πάντα εκεί, για να βρεθεί κοντά σε φίλους και αδελφούς.
Στις λατρευτικές ενοριακές εκδηλώσεις, στις αγρυπνίες, στις ενοριακές γιορτές, στα κατηχητικά, στις προσωπικές γιορτές, στα πνευματικά κέντρα, στην κατασκήνωση, παντού.
Ο Γιάννης είχε πνευματικό βάθος, βαθιά πίστη στο Θεό, ακλόνητη ελπίδα, πνευματικό αγώνα, άδολη αγάπη στα παιδιά, αγάπη, έγνοια και ενδιαφέρον για τον φίλο, τον αδελφό.»
Πρωτοπρεσβύτερος π. Ανδρέας Τριλίβας
Ο π. Ανδρέας, εκτός από αδελφικός φίλος, υπήρξε και επί σειρά ετών, συνάδελφος του αείμνηστου Γιάννη στο σχολείο, Και θέλοντας να καταδείξει τον ρόλο του ως δασκάλου, ανέφερε πλειάδα περιστατικών που έδειχναν την μεγάλη του αγάπη στα παιδιά, στο σχολείο και την διδασκαλία.
«Ο Γιάννης δεν έδινε μόνο γνώση στα παιδιά. Αγωνιζόταν να τα ανεβάζει με το χιούμορ, να τους δίνει φτερά με την μουσική κι άλλες φορές πάλι, να βάζει τον όμορφο σπόρο του Χριστού μέσα στην καρδιά, και για πίστη και για πατρίδα.»
Δημήτρης Γκαλημανάς
Τέλος, ο κ. Γκαλημανάς, αναφορικά με την κατασκήνωση, που για πολλά χρόνια συνεργάστηκαν, σημείωσε πως τον Γιάννη τον ενδιέφερε τι θα γίνει μετά τη κατασκήνωση και πως θα κρατούσαν επαφές με τα παιδιά μέσα στον χειμώνα.
Για να τονίσει πως:
«Ο Γιάννης κατάφερε, ότι μας κολλάει στα γήινα, να τα απεμπολήσει και να πάει εκεί που ονειρευόταν.»
