Ο άγιος κατασυκοφαντήθηκε, αλλά άντεξε και αντιμετώπισε τις συκοφαντίες, με πραότητα και εσωτερική χαρά.
Στην ιερά αγρυπνία που τελέστηκε την Κυριακή 8 Νοεμβρίου, παραμονή της εορτής του αγίου Νεκταρίου, Αρχιεπισκόπου Πενταπόλεως, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Αρχιμανδρίτης π. Αθανάσιος Παπασταύρου, ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος καθημερινών δράσεων και εκδηλώσεων του Ναού, με τον γενικό τίτλο «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει».
Αναφερόμενος στον άγιο Νεκτάριο, ο π. Αθανάσιος τον χαρακτήρισε ως μία από τις μεγαλύτερες μορφές της Ορθοδοξίας. Δικαίως χαρακτηρίστηκε ο άγιος του 20ου αιώνα, για την πολύ ταπείνωση, την οποία επέδειξε στις θλίψεις, τους πειρασμούς και τις στενοχώριες.
«Ο άγιος κατασυκοφαντήθηκε, αλλά άντεξε και αντιμετώπισε τις συκοφαντίες, με πραότητα και εσωτερική χαρά. Και αυτό φαίνεται και μέσα από τα συγγράμματα του, αλλά και από τους ύμνους που συνέταξε.»
Όπως περιέγραψε, ο άγιος πολεμήθηκε σφοδρά από μικρό παιδί, από τότε που φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη, εργάστηκε ως μικρός εργάτης σε αυστηρά αφεντικά, που πολλές φορές τον αδικούσαν και χειροδικούσαν εναντίον του.
Φτάνοντας στην Αλεξάνδρεια, αναδείχθηκε ως μία μεγάλη προσωπικότητα, αλλά και μισήθηκε από ανθρώπους που ήθελαν δόξες και αξιώματα. Και γι’ αυτόν τον λόγο, μέσα από την κακία και τις δολοπλοκίες αυτών των ανθρώπων, διώχθηκε και ήλθε εξόριστος στην Αθήνα.
Αλλά κι εδώ δεν βρήκε καλύτερη μεταχείριση. Αντίθετα, για να μπορέσει να ηρεμήσει και να γαληνέψει, υποτάχθηκε σε διάφορα εκκλησιαστικά καθεστώτα και υπηρετούσε ως ταπεινός εργάτης της Εκκλησίας του Χριστού, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Ο Θεός τον αναδείκνυε σε κάθε του βήμα. Όταν επισκέφθηκε το Άγιο Όρος και τον αξίωσε ο Θεός να περιηγηθεί στα μεγάλα μοναστήρια και τις σκήτες, παρότι πήγε ως απλός και ταπεινός καλόγερος, το Άγιο Πνεύμα απεκάλυψε ποιος είναι, τόσο σε αγίους ασκητές, όσο και σε άλλες εκκλησιαστικές μορφές.
«Τα πάντα εν μέσω πειρασμών και θλίψεων από εκκλησιαστικές και πολιτικές αρχές. Όπου κι αν στεκόταν, όλοι τον ύβριζαν, όπου κι αν πήγαινε, όλοι τον κατηγορούσαν.
Αλλά υπήρχαν όμως και ευγενείς ψυχές, οι οποίες έβλεπαν την αγιότητα του και τον τιμούσαν. Αυτά δεν άρεσαν στον άγιο. Προτιμούσε την υποτίμηση και τον χλευασμό, από τον έπαινο.»
Ο Κύριος τον ανέδειξε στην Αθήνα με τους δικούς Του τρόπους, συνέχισε ο π. Αθανάσιος. Τον ανέδειξε ως σχολάρχη στην περίφημη τότε Ριζάρειο σχολή, αλλά κι εκεί δέχθηκε πλήγματα από τα διοικητικά συμβούλια της σχολής, επειδή ήθελαν διαφορετικό κοσμικό πνεύμα, ενώ ο άγιος ήταν ταπεινός και προετοίμαζε υποψηφίους εργάτες του Ευαγγελίου του Χριστού, κληρικούς και λαϊκούς.
Από τα χέρια του πέρασαν μεγάλες προσωπικότητες. Εκεί όμως στη σχολή, δεν έδειξε μόνο τα μεγάλα διανοητικά του χαρίσματα, αλλά και την πραότητα και την βαθιά ταπείνωση του, απέναντι των μαθητών του.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι όταν γίνονταν κάποιες αταξίες από τους σπουδαστές της σχολής, αντί να τους επιτιμήσει, ο άγιος τιμωρούσε τον εαυτό του. Τα βράδια ο ίδιος καθάριζε όλους τους χώρους, ακόμη και τα αποχωρητήρια της σχολής.
Ο Θεός θέλει να τον αναδείξει ακόμη περισσότερο και του στέλνει κοντά του ευλογημένες μαθήτριες, με τις οποίες άνοιξε το περίφημο μοναστήρι στην Αίγινα. Εκεί ήθελε να φτιάξει μια μοναστική κοινότητα η οποία να είναι υποδειγματική μέσα στον ορθόδοξο κόσμο.
«Και τα κατάφερε, γιατί βρήκε το κατάλληλο πρόσωπο για ηγουμένη, την Γερόντισσα Ξένη την τυφλή, της οποίας τα μάτια της καρδιάς ήταν ορθάνοιχτα και καθαρά και έβλεπε τα πάντα.
Και γύρω της μαζεύτηκε η αδελφότητα και την αισθάνθηκαν οι μοναχές ως πραγματική πνευματική μητέρα, όντας και αυτή υποταγμένη στον μεγάλο Γέροντα της, τον άγιο Νεκτάριο.»
Κι εκεί συκοφαντήθηκε ο άγιος βαριά , αλλά άντεξε τις συκοφαντίες. Κι όταν οι αδελφές θέλησαν με κάποιον τρόπο να αντιδράσουν, απέναντι σε μια σκληρή εισαγγελική αρχή που πήγε να τον ελέγξει, ο άγιος την κράτησε όλες σε σιωπή.
Και ο ίδιος ταπεινός και πράος όπως ήταν, δεν μίλησε καθόλου, παρά μόνο προσεύχονταν εσωτερικά. Και ο Θεός τον δικαίωσε μέσα από βάσανα, θλίψεις, ταλαιπωρίες, ύβρεις, διωγμούς, συκοφαντίες και στο τέλος, μέσα από βαριά σωματική ασθένεια.
Κατέληξε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο της Αθήνας, όπου το δωμάτιο που φιλοξενήθηκε έχει μετατραπεί σε τόπο προσκυνήματος, για ασθενείς και επισκέπτες.
Θαύματα τελέσθηκαν αμέσως μετά την εκδημία του, και ο Θεός έκτοτε, δια του σκηνώματος του αγίου, τέλεσε χιλιάδες θαύματα και θεραπείες, μέχρι και σήμερα.
Και ολοκλήρωσε τον λόγο του ο π. Αθανάσιος:
«Έτσι δοξάζει ο Θεός, εκείνους οι οποίοι τον δοξάζουν. Και πράγματι, τόσοι διωγμοί, βάσανα, ταλαιπωρίες άδικες, ο Θεός δεν θα τις ξεπλήρωνε;
Και έκτοτε η δόξα η τιμή και η προσκύνηση του.»
