Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε καμία έρημο, ούτε να ανέβουμε σε κανένα στύλο. Μπορούμε να κάνουμε την ερημιά των πόλεων, έναν παράδεισο.
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου, παραμονή της μνήμης των οσίων Δανιήλ του Στυλίτου και Λουκά του νέου, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ιερούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Πρωτοπρεσβύτερος Ρηγίνος Σταματίου, από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Στους δύο μεγάλους ασκητές, τους αγίους Δανιήλ και Λουκά , που εορτάζει η Εκκλησία αυτήν την ημέρα, αναφέρθηκε στην ομιλία του ο π. Ρηγίνος.
Ο Δανιήλ γεννήθηκε στο χωριό Μάραθα της Μεσοποταμίας, από χριστιανούς γονείς. Με τις δακρύρροες προσευχές της η μητέρα του, που ήταν στείρα, εισακούστηκε από τον Θεό και, αφού συνέλαβε και γέννησε το μοναδικό παιδί που της έστειλε, τον Δανιήλ, το αφιέρωσε σ’ Εκείνον.
Ο Δανιήλ ασπάστηκε το μοναχικό πολίτευμα σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών και κατόπιν επισκέφθηκε τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη και πήρε την ευλογία του.
Μετά την εκδημία του ηγουμένου του μοναστηριού του, ο Δανιήλ αποσύρθηκε σ’ έναν εγκαταλελειμμένο ειδωλολατρικό ναό στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.
Εκεί εγκαταβίωνε υπομένοντας αναρίθμητες επιθέσεις από δαίμονες, τους οποίους πάντοτε νικούσε με την επιμονή στην προσευχή και με το σημείο του Σταυρού.
Κατόπιν ανέβηκε σε στύλο, γενόμενος στυλίτης. Παρέμεινε εκεί έως τον θάνατό του, υποφέροντας όλες τις καιρικές συνθήκες, από το δριμύ ψύχος μέχρι τον καύσωνα, αλλά και ποικίλες επιθετικές προσβολές ανθρώπων και δαιμόνων.
Πολλοί μαθητές συγκεντρώθηκαν κοντά στον στύλο του όσιου Δανιήλ κι εκείνος τους καθοδηγούσε πνευματικά με το παράδειγμα και τους λόγους του, ώστε να φθάσουν ν’ αξιωθούν της αιωνίου ζωής.
«Άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της γης συνωστίζονταν κάτω απ’ τον στύλο, αναζητώντας βοήθεια και συμβουλές απ’ τον άγιο του Θεού. Αυτοκράτορες, όπως ο αυτοκράτορας Λέων ο A’, πατριάρχες, αλλά και απλοί άνθρωποι προσέρχονταν σ’ αυτόν.
Ο Δανιήλ προείπε την ημέρα της εκδημίας του απ’ τον κόσμο, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές στους μαθητές του σαν πατέρας στα παιδιά του και ύστερα εκοιμήθη. Κατά τον χρόνο του θανάτου του οι μαθητές του είδαν αγγέλους, προφήτες, αποστόλους και μάρτυρες πάνω απ’ τον στύλο του».
Ο Λουκάς ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου.
Ως στρατιώτης έλαβε μέρος στον πόλεμο κατά των Βουλγάρων και ο ίδιος διασώθηκε σώος και αβλαβής.
Ο Λουκάς, βλέποντας το χέρι του Θεού πίσω από τη θαυματουργική διάσωσή του, καταφρόνησε την ματαιότητα του κόσμου και αποσύρθηκε ως ερημίτης για να ζήσει επάνω σ’ έναν στύλο.
«Έζησε ως στυλίτης βίο ακρότατης ασκήσεως για σαράντα πέντε χρόνια, καθαρίζοντας τη ψυχή του απ’ όλες τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις. Ως επίγειος άγγελος και θεάρεστος άνθρωπος, ο όσιος πατήρ Λουκάς εξεδήμησε ειρηνικά προς την αιώνια ανάπαυση του Κυρίου».
Εξιστορώντας δύο παράλληλους βίους, δύο ασκητών της Εκκλησίας μας, αναρωτήθηκε ο π. Ρηγίνος, τι θέλει να μας πει η ζωή τους.
Δύο πράγματα, απάντησε. Πρώτον, είχαν πίστη, αγάπη και εμπιστοσύνη στο Θεό. Είχαν αφεθεί στα χέρια του Θεού κι Εκείνος τους παρείχε πλουσιοπάροχα ότι χρειάζονταν.
Το δεύτερο είναι ότι, παρά το ότι ήταν αποσυρμένοι σε έναν στύλο, δεν ήταν αποξενωμένοι από τους ανθρώπους. Είχαν πλήθος μαθητών κι επικοινωνούσαν μαζί τους καθημερινά.
Δεν έλεγαν πολλά και μεγάλα λόγια. Άφηναν την ίδια την ζωή τους να είναι ένα διαρκές κήρυγμα.
Αυτά τα δύο λείπουν από πολλούς σήμερα, η πίστη στο Θεό και η αγάπη στον συνάνθρωπο.
Και μας δείχνουν κι εμάς, στις δοκιμασίες μας να εμπιστευόμαστε το θέλημα του Θεού. Ο Θεός σε οποιαδήποτε δοκιμασία, μας δίνει την δύναμη για να μπορούμε να σηκώνουμε τον οποιοδήποτε σταυρό.
«Αλλά μας δείχνουν και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, μία αγάπη θυσιαστική. Για να φτάσουμε στον Θεό, πρέπει πρώτα να περάσουμε από τον διπλανό μας.
Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε καμία έρημο, ούτε να ανέβουμε σε κανένα στύλο. Μπορούμε να κάνουμε την ερημιά των πόλεων, έναν παράδεισο.
Εάν αλλάξουμε τον εαυτό μας, τότε μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο».
