Μία ακόμη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο «ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου. Προσκεκλημένος του Μουσικού και Θεολόγου κ. Ηλία Λιαμή, ήταν ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Βασιλάκος, από την Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας, σε μια συζήτηση με θέμα: «Ανάμεσα στον Ευαγγελισμό και την εξορία του Θεού».
Η ιερατική διακονία του
Στην έναρξη της συζήτησης, και μιλώντας για τις δυσκολίες του λειτουργήματος και της διακονίας του, ο π. Σπυρίδων ανέφερε πως εκείνο που τον στενοχωρεί περισσότερο και του «κόβει τα φτερά», είναι το βάρος που δημιουργεί ο εγωισμός του. Εξηγώντας αυτή την προσωπική του αναφορά, είπε αρχικά πως όταν ο Θεός ανοίγει έναν μυστηριακό και πνευματικό ορίζοντα, έρχεται και καλύπτει τα κενά, θεραπεύει τα αρρωστημένα κομμάτια του ανθρώπου και του δίνει την πνευματική δυνατότητα να πετάξει και να δει πολλά.
Έχουμε στην πορεία της Εκκλησίας, αγίους Ιερείς και Αρχιερείς, συνέχισε, οι οποίοι ότι ζούσαν μπροστά στην Αγία Τράπεζα, το μετέφεραν στον λαό. Εκείνο που μας στερεί την θέα και δεν μας βάζει σ’ αυτόν τον μυστηριακό χώρο του συγκεκριμένου βιώματος, είναι η σκοτοδίνη του εγωισμού μας. Ο εγωισμός είναι η χειρότερη μορφή τυφλώσεως. Δεν βλέπω τίποτε στον εαυτό μου και γι’ αυτό μεταγγίζω όλη την ευθύνη στους άλλους.
Στην ερώτηση σχετικά με το πώς νιώθει την ευθύνη του, εξήγησε ότι αρχικά όταν μπαίνει κάποιος στο ιερό βήμα που λέγεται ιεροσύνη, νιώθει ευθύνη που στην πορεία γίνεται αγάπη. Αυτή η μεταμόρφωση είναι έργο της χάριτος του Θεού. Μία αγάπη που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς. Αυτή η αγάπη κατευθύνεται προς όλους. Ένα σώμα όμως που σε μερικά μέλη του, πάσχει και πονά περισσότερο. Και εκεί πρέπει να προληφθεί η ασθένεια. Και τα μέλη που πάσχουν περισσότερο είναι τα πρόσωπα των νέων ανθρώπων. Και αυτό δίνει στη διακονία του μια μεγαλύτερη βαρύτητα.
Ευαγγελισμός
Αναλύοντας τον τίτλο της εκδήλωσης, η συζήτηση περιστράφηκε αρχικά στη λέξη «Ευαγγελισμός». Ο π. Σπυρίδωνας ανέφερε ότι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου γίνεται μέσα σε ένα ακατάλληλο περιβάλλον, γιατί η Ναζαρέτ ήταν η χειρότερη περιοχή. Όποιο λοιπόν κι αν είναι το περιβάλλον, όποιες κι αν είναι οι προϋποθέσεις του, το καλό μήνυμα το οποίο έρχεται από τον Θεό για τον άνθρωπο, δεν μπορεί ποτέ να αδειάσει από το φως, την αξία και την ουσία του.
Συνδέοντας τον όρο «Ευαγγελισμός» με τους νέους ανθρώπους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σε μια περίοδο κρίσης, δόθηκε έμφαση στην ευκολία μέσα στην οποία έμαθαν να ζουν και έτσι βρέθηκαν αγύμναστοι μπροστά στην δυσκολία. Αφήσαμε δύο γενιές αγύμναστους τους ανθρώπους, τόνισε ο ομιλητής. Κι όταν άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, δεν ήξεραν να κολυμπήσουν.
Σχετικά με αυτό, αναφέρθηκε στην συζήτηση πως η άσκηση της Εκκλησίας δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Μία δύναμη που έρχεται να προστεθεί και δεν φαίνεται. Όπως στον αθλητή που την ώρα που αθλείται κουράζεται, ιδρώνει, πονά. Όμως στους μυς έρχεται να συσσωρευτεί μία δύναμη η οποία θα φανεί στο μέλλον, όταν χρειαστεί.
Και συνέχισε:
«Το μεγαλύτερο θέμα της κρίσης είναι ότι ένας νέος άνθρωπος δεν έχει προορισμό, στόχο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν Ιθάκη. Και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου έρχεται μέσα σε δύσκολες συνθήκες, σε πολύ σκοτάδι, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή να δείξει ότι ο στόχος του ανθρώπου είναι αλλού. Κι ότι ο άνθρωπος που δεν έχει βρει το στόχο του, απλά αμαρτάνει, δηλαδή αστοχεί.»
Συνεχίζοντας αναφορικά με τον προσωπικό ευαγγελισμό των νέων, ο π. Σπυρίδων είπε ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο, γιατί όλα τα μέσα προσπαθούν να εμποδίσουν την προσέγγιση. Μας έμαθαν στην ευκολία κι εμείς αναπαυτήκαμε σ’ αυτήν. Με την ευκολία δεν γίνεται να προσεγγίσεις και να συνάψεις σχέση. Όμως αρκετοί άνθρωποι πλέον, βλέπουν ότι έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι, πως ότι προσφέρθηκε μπορεί να είχε μέγεθος, να ήταν φαντασμαγορικό, αλλά γεύση δεν είχε, δεν κοινώνησε κάτι η ψυχή. Έμαθε, ένιωσε επιδερμικά πράγματα, άλλα κάτι εσωτερικό δεν ένιωσε, μια δόνηση σεισμική εσωτερική. Οπότε υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν μέσα από την προσωπική τους άσκηση, να προσεγγίσουν και να συνάψουν μία σχέση. Αυτό συμβαίνει τόσο διακριτικά και αθόρυβα, όπως και η γέννηση του Χριστού.
Αλλά επέστησε την προσοχή ο π. Σπυρίδων στο γεγονός ότι εκείνο που δεν συμβάλει σε αυτήν την συνάντηση, την τόσο ουσιαστική, είναι ο θόρυβος. Επειδή σήμερα δεν υπάρχει ήχος καθαρός, δημιουργείται θόρυβος. Κι είναι ο θόρυβος αυτός που μας εξαντλεί. Μπορεί να σταματούν τα πάντα και μέσα μας να συνεχίζει ο θόρυβος να κουράζει. Πρέπει ο άνθρωπος να βγει από αυτό το γεγονός και να μείνει λίγο μόνος του. Αν δεν μείνει μόνος του έξω από αυτόν τον θόρυβο δεν θα μπορέσει να δει τον εαυτό του. Πολλοί άνθρωποι σήμερα ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους. Και ψάχνοντας πέφτουν επάνω στον Θεό.
Σε ακόμη πιο προσωπικό τόνο, ο προσκεκλημένος Ιερέας είπε μεταξύ άλλων:
«Έρχονται νέοι άνθρωποι να εξομολογηθούν και ντρέπομαι μπροστά στον δικό τους τον αγώνα. Οι νέοι άνθρωποι προσπαθούν να ακούσουν το μήνυμα του προσωπικού τους ευαγγελισμού, γιατί προδόθηκαν από τα υπόλοιπα μηνύματα. Αλλά το μήνυμα είναι ένα τελικά, που μπορεί να γίνει δρόμος, τρόπος, ορίζοντας: Ανάσταση.»
Ζωντανή αγιότητα
Ετέθη ακολούθως η παρουσία ζωντανής, σαρκωμένης αγιότητας ως προϋπόθεση συνάντησης του ανθρώπου με τον Θεό. Επ’ αυτού ο π. Σπυρίδων εξήγησε ότι δεν γίνεται μόνον ο Θεός δρόμος για τον άνθρωπο, αλλά είναι και η εικόνα του Θεού, ο άνθρωπος, δρόμος. Και όπως τόνισε, για να γίνει κάποιος δρόμος, πρέπει να πάρει την απόφαση ότι πρέπει λίγο να πατηθεί.
Εκείνο που λείπει κυρίως και δεν έχουμε αγιότητα, είναι η ψυχή. Γι’ αυτό, συνέχισε, ότι δημιουργεί ο άνθρωπος είναι άψυχο, δηλαδή νεκρό. Και αυτό το οποίο συλλέγει είναι θάνατος. Επίσης, εκείνο που λείπει είναι η αγάπη.
Η εξορία του Θεού
Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος του τίτλου της συζήτησης, ο κ. Λιαμής έθεσε το ερώτημα εάν το εκκλησιαστικό μας πρόσωπο μπορεί να εξορίσει τον Θεό απ’ την ψυχή ενός νέου ανθρώπου. Απαντώντας καταφατικά ο π. Σπυρίδων, τονίζοντας ότι εδώ φαίνεται η τραγικότητα μας. Όμως προέβαλε και την ελπίδα. Βλέποντας απ’ τη μία την δική μας τραγικότητα που πολλές φορές εξορίζει τον Θεό και απ’ την άλλη την αλήθεια του Θεού που ενώ εξορίζεται, όταν τα πρόσωπα εκλείπουν, επιστρέφει.
Το μεγάλο μας πρόβλημα, επεσήμανε πριν ολοκληρωθεί η συζήτηση, είναι ότι θέλουμε να κρατήσουμε τα πάντα απ’ τη ζωή του Χριστού και θέτουμε στο περιθώριο τον Γολγοθά. Ενώ όλα περνούν από εκεί.
Και κατέληξε ευχόμενος ο π. Σπυρίδων, κλείνοντας τη συζήτηση:
«Να μπορούσαμε να σταθούμε, όχι παγερά αλλά αγαπητικά, στη θέση που μας έδωσε ο Θεός, που μπορεί να είναι διαφορετική απ’ αυτή που έχει επιλέξει ο εγωισμός μας. Να σταθούμε και να περιμένουμε να ακούσουμε το λόγο του Θεού, ο οποίος γίνεται δρόμος.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
