Το πρώτο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» πραγματοποιήθηκε χθες Δευτέρα στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…».
O Παιδοψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής κ. Δημήτρης Kούκης και η Λογοθεραπεύτρια κ. Πέγκυ Tσεβοπούλου, με συντονιστή τον Διευθυντή Παιδικού Σταθμού & Nηπιαγωγείου της Iεράς Mητροπόλεως Πειραιώς κ. Nίκο Σαμπαζιώτη, συζήτησαν το θέμα: «Εμπόδια στη μάθηση του παιδιού»
Μιλώντας σε μία ανοιχτή συζήτηση και γόνιμο διάλογο, αναφέρθηκαν σε μερικές από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά όπως το να χάνουν την σειρά στην ανάγνωση, το να μην κατανοούν τι διαβάζουν, να μην σταματούν σε τελείες και κόμματα και στο να αντικαθιστούν, να παραλείπουν ή και να προσθέτουν κάποιες λέξεις.
Όσον αφορά στο γραπτό λόγο, τα γράμματα των παιδιών είναι δυσανάγνωστα, δεν αφήνουν αποστάσεις στις λέξεις, δεν βάζουν κόμματα και τελείες και ενώ γνωρίζουν τους γραμματικούς κανόνες, δεν μπορούν να τους εφαρμόσουν στο γραπτό λόγο. «Το λεξιλόγιό τους είναι περιορισμένο και οι προτάσεις τους δεν είναι δομημένες» ειπώθηκε χαρακτηριστικά.
Κάνοντας λόγο για τις αιτίες που μπορεί ένα παιδί να είναι δυσλεκτικό, οι δύο ειδικοί επιστήμονες, ανέφεραν έρευνες που κατέληξαν στο ότι αυτές οφείλονται ή σε εγκεφαλικές δυσλειτουργίες και νευρολογικές βλάβες ή σε αίτια γλωσσολογικού χαρακτήρα (δηλ. μιλάει γρήγορα, αντικαθιστά γράμματα κλπ.). Τονίστηκε επίσης η σημαντικότητα του ψυχολογικού παράγοντα, αλλά και της κληρονομικότητας, κυρίως στις δυσκολίες ανάγνωσης.
Σε ερώτηση για το εάν το πρόβλημα της δυσλεξίας εμφανίστηκε πρόσφατα, ειπώθηκε ότι «πάντα υπήρξε το θέμα της δυσλεξίας στην κοινωνία, αλλά φορτωνόταν σε άλλους παράγοντες όπως η τεμπελιά κ.α.», ενώ υπογραμμίστηκε το γεγονός ότι σήμερα μπορεί να διαγνωστεί έγκαιρα.
Στη συνέχεια αναφερόμενοι στα χαρακτηριστικά ενός υπερκινητικού παιδιού, σημείωσαν πως αυτά είναι «η έντονη κινητική ενέργεια με διάφορες κινήσεις», «η απροσεξία», το γεγονός δηλαδή ότι το παιδί δεν ακούει τι του λένε γιατί ασχολείται με κάτι άλλο, η «παρορμητικότητα» κ.α.. «Οπότε υπάρχει μια εικόνα παιδιού που είναι απρόσεκτο, που είναι ανήσυχο, που δεν ακούει το μάθημα… που καταπιάνεται με ό,τι αφορά τα χέρια», ανέφεραν χαρακτηριστικά.Ο κ. Κούκης και η κ. Τσεβοπούλου, διαπίστωσαν ότι δυστυχώς δεν υπάρχει σωστή ένταξη και διαχείριση της δυσκολίας των υπερκινητικών παιδιών από το σχολείο με αποτέλεσμα αυτό να τους βάζουμε την «ταμπέλα» στα παιδιά και να δημιουργούνται στη συνέχεια και άλλα προβλήματα.«Πρέπει να δούμε τα παιδιά με αγάπη και να τα προσέξουμε» ανέφεραν, τονίζοντας ότι εάν τους δώσουμε μια υπευθυνότητα, «το παιδί αυτόματα νιώθει καλύτερα και είναι πολύ υποβοηθητικό».Δόθηκαν συμβουλές για το τι μπορούμε να κάνουμε πρακτικά στις μαθησιακές δυσκολίες, υπογραμμίζοντας ότι το πρώτο απ’ όλα είναι η σωστή και έγκαιρη διάγνωση και αποδοχή του προβλήματος. «Πρέπει ο γονιός να είναι δεκτικός και να βρεθούν δάσκαλοι που θα αντιληφθούν νωρίς το πρόβλημα» ανέφεραν χαρακτηριστικά, ενώ έγινε αναφορά και στους παράγοντες εκείνους που μπορούν να επηρεάσουν την σχολική επίδοση του παιδιού, υπογραμμίζοντας ως βασικότερους την οικογένεια και το σχολείο.
Σχολιάστηκε επίσης το γεγονός ότι στο σχολείο πλέον έχει χαθεί η χαρά και η δημιουργικότητα από τους μαθητές, τονίζοντας πως «έχει γίνει βάρος, ένα αρνητικό στοιχείο για τη ζωή του παιδιού», την εποχή που το παιδί πρέπει κατά βάση να παίζει.
Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε τόσο από τον συντονιστή όσο και από τους δύο ειδικούς εισηγητές το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει το παιδί. «Καμιά οικογένεια δεν είναι τέλεια» ανέφεραν, συμπληρώνοντας όμως ότι θα πρέπει να δώσουν χώρο στο παιδί να αναπτύξει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, χωρίς την υπερπροστασία που συχνά παρέχει η οικογένεια και χωρίς να του μεταφέρουν τα δικά τους άγχη και τις δικές τους αδυναμίες. «Τα παιδιά απελπίζονται. Να έχουν δυσλεξία και να θέλουν οι γονείς 2 – 3 ξένες γλώσσες, να είναι υπερκινητικά και να πρέπει να διαβάζουν 5-6 ώρες» είπαν, συμπληρώνοντας πως «έτσι το παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει» με πάρα πολλά ψυχολογικά επακόλουθα για όλη του τη ζωή!.Τέλος δόθηκαν πρακτικές συμβουλές για το πώς μπορούν οι γονείς και οι κηδεμόνες να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ανάγνωσης και της γραφής των παιδιών τους, αλλά και στο τι πρέπει να γίνει στο οικογενειακό περιβάλλον προκειμένου να βοηθηθούν τα παιδιά στις όποιες δυσκολίες τους.«Αγάπη, νοιάξιμο, φροντίδα και ενδιαφέρον για κάτι καλύτερο» είναι η σωστότερη αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων, κατέληξαν.
