Είναι μαρτύριο να είσαι Επίσκοπος. Η χαρά του Επισκόπου είναι μία, η θεία Λειτουργία. Την δύναμη και την χαρά για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες τις ανθρώπινες τις παίρνει μόνο από την θεία Λειτουργία.
Στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης, Θεολόγος, φιλοξένησε την Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αυστρίας κ. Αρσένιο, σε μία συζήτηση με θέμα «Η παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Δυτική Ευρώπη».
Η εκδήλωση, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Ο Σεβασμιώτατος παρουσίασε αρχικά το ιστορικό της ιδρύσεως της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1963 και τα πρόσωπα που την διακόνησαν.
Είναι μία περιοχή με έντονη ελληνική παρουσία, τόνισε, που ξεκινάει με την ίδρυση των ιστορικών ελληνικών κοινοτήτων στην Αυστρία, το 1723 με την κοινότητα του Αγίου Γεωργίου και το 1772 με την κοινότητα της Αγίας Τριάδος, και τις ιστορικές κοινότητες της Ουγγαρίας, που υπάγεται στην Μητρόπολη Αυστρίας, πολλές από τις οποίες σήμερα έχουν καταργηθεί.
Δέκα αιώνες τώρα, υπάρχει έντονη ρωμαίικη ορθόδοξη παρουσία στο χώρο της Μέσης Ευρώπης.
Δήλωσε στη συνέχεια τον προβληματισμό του ως Επίσκοπος, σχετικά με το τι πρέπει να κάνει η Ορθόδοξη Εκκλησία στο εξωτερικό για να μπορέσουν οι άνθρωποι να βρουν και να ζήσουν τον Χριστό. Και υπάρχει ανάγκη και αναζήτηση.
Απαντώντας ο ίδιος, παρατήρησε ότι το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να ζήσουν οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι την σχέση τους με τον Χριστό, να εμβαθύνουν σε αυτήν την σχέση και να μαρτυρήσει η ζωή τους για τον Χριστό κι όχι η γλώσσα τους.
«Η αλήθεια είναι ο Χριστός. Πολλές φορές εμείς, μη έχοντας τον Χριστό, ψάχνουμε υποκατάστατα αλήθειας και φτιάχνουμε την δική μας αλήθεια. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Ορθοδοξία δεν μπόρεσε να κάνει το μεγάλο βήμα στην Δυτική Ευρώπη και να πείσει τους ανθρώπους ότι έχει την αλήθεια.
Όχι γιατί δεν έχει την αλήθεια. Αλλά γιατί μερίζει, κόβει αυτήν την αλήθεια σύμφωνα με τα μέτρα της κάθε φορά, η κάθε εθνική Εκκλησία. Ο εθνοφυλετισμός δρα αποτρεπτικά πολλές φορέα ώστε να γίνει κάποιος Ορθόδοξος. Είναι ο πιο σημαντικός κίνδυνος της Ορθοδοξίας.»
Συνεχίζοντας πάνω στο θέμα του κατακερματισμού της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη διασπορά σε πολλές δικαιοδοσίες, υπογράμμισε πως αν μείνουμε πιστοί στο κανονικό δίκαιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και εάν δούμε την Εκκλησία εσχατολογικά και ξεχάσουμε τα πολιτικά και τα γεωγραφικά όρια, τότε δεν έχουμε κανένα πρόβλημα.
Όλα τα έχουν θεσπίσει οι Πατέρες και όλα βαίνουν καλώς. Αλλά όταν μπει το πρωτείο στη μέση κι ο εγωισμός τότε χαλάνε όλα.
Και παρατήρησε πως:
«Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το πρωτείο τιμής το είδε πάντοτε ως διακονία. Ιστορικά, πάντα βοηθούσε τις τοπικές Εκκλησίες να γνωρίσουν την πίστη στον Χριστό. Λειτούργησε πάντα ως μητέρα Εκκλησία.»
Η Αυστρία δεν είναι μια χώρα που γνώρισε τον χριστιανισμό πρόσφατα. Υπάρχει μακραίωνη παράδοση και ιστορία στην χριστιανική πίστη. Αναφέρθηκε ο Σεβασμιώτατος ιδιαίτερα στον Αυστριακό Ορθόδοξο Άγιο Ρούπερτ, που είναι ένας από τους Αποστόλους της Αυστρίας και έδωσε την ζωή του για να γνωρίσουν οι άνθρωποι τον Χριστό.
Η Ορθοδοξία στην Ευρώπη θα κληθεί να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο μέλλον, συνέχισε. Ο ρόλος της θα είναι σημαντικός και αυτό που απομένει σε εμάς είναι να ζήσουμε την πίστη μας. Να βιώσουμε την ζωή που είναι ο Χριστός.
Σχετικά με την ίδρυση του πρώτου μοναστηριού στην Αυστρία, σημείωσε πως είναι ο χώρος που κανείς μέσα από την κοινότητα, μέσα από το καθημερινό χτύπημα με τον εαυτό του, συναντά τον Θεό. Ο χώρος της ταπείνωσης, οπού μπορεί κανείς να δει, μέσα από την κένωση του εαυτού του, τον Θεό.
Ως προς την στάση του ορθόδοξου κληρικού στη διασπορά, ο Σεβασμιώτατος απάντησε πως η ενδεδειγμένη στάση είναι η γραμμή της παράδοσης, ότι μας παρέδωσαν οι Πατέρες.
Και όπως σημείωσε:
«Για τους τρόπους ποιμαντικής, σαν Επίσκοπος ψάχνομαι. Δεν ξέρω τι είναι το σωστό. Παραδίδομαι, θέλω να πιστεύω ότι παραδίδομαι. Ίσως δεν τα καταφέρνω. Λέω πολλές φορές το του Πέτρου, πιστεύω Κύριε βοήθει μου τη απιστία.
Όλα θα άλλαζαν στην ζωή μας, αν βλέπαμε εσχατολογικά την Εκκλησία ή τη ζωή μας. Ο χριστιανός έχει άλλη πατρίδα. Το δύσκολο για μας είναι να ενδυθούμε τον Χριστό.»
Κλείνοντας τη συζήτηση με αφορμή την εορτή των Χριστουγέννω, ο Σεβασμιώτατος τόνισε πως το γεγονός της σάρκωσης του Λόγου, είναι κάτι που συγκλονίζει όλους μας. Κάθε χρόνο έρχεται και γεννιέται και κλαίει, και αυτό το κλάμα Του είναι η μόνη ενόχληση που μας κάνει. Το κλάμα είναι ένδειξη ζωής, μας λέει ότι γεννήθηκε.
Είναι η ευκαιρία της ζωής μας, συνέχισε, να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Χριστού, με αγάπη, αγαθοσύνη, πραότητα, εμπιστοσύνη. Μάτια που δεν έχουν κακία, ζήλια, μίσος.
Και έκλεισε την συζήτηση:
«Θα επιθυμούσα ως Επίσκοπος, από το λογικό ποίμνιο που με εμπιστεύθηκε η Εκκλησία, να μας αξιώσει ο Θεός να μην χαθεί κανείς.
Είναι μαρτύριο να είσαι Επίσκοπος. Η χαρά του Επισκόπου είναι μία, η θεία Λειτουργία. Την δύναμη και την χαρά για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες τις ανθρώπινες τις παίρνει μόνο από την θεία Λειτουργία.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου, Φωτογραφίες: Παναγιώτης Καράπασιας
