Είναι πάντοτε παρών και πρόθυμος να επισκεφτεί όποιον τον αναζητήσει.
Ιερά αγρυπνία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 1η Δεκεμβρίου στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, μίλησε προς τους πιστούς που συμμετείχαν, ο Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Κανάκης.
Η ιερά αγρυπνία και η ομιλία που ακολούθησε, εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ο λόγος του π. Ιακώβου, αφορούσε το πρόσωπο του τιμώμενου Αγίου της ημέρας, Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 2 Δεκεμβρίου.
Σκοπός του καθενός μας ως χριστιανοί, είναι να μπούμε σ᾽ ένα σπίτι που ονομάζεται Εκκλησία, βασιλεία, παράδεισος, τόνισε στην αρχή του λόγου του. Σε αυτήν την προοπτική χρειάζεται εμπιστοσύνη στον Θεό για το τι θα δούμε και τι θα συναντήσουμε στο σπίτι αυτό. Όταν αυτό γίνει, αρχίζει το Άγιο Πνεύμα να πλημμυρίζει την καρδιά μας από χαρίσματα.
Αυτό έγινε με τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Μπήκε στην Εκκλησία από νεαρή ηλικία και εμπιστεύθηκε σε αυτήν, την ζωή του. Παραδόθηκε στην κεφαλή της, τον Χριστό. Κι έλεγε αυτό που ένιωθε, ότι ο Χριστός είναι το παν.
«Έτσι οι πύρινες φλόγες της Πεντηκοστής επικάθισαν στην κεφαλή του, πλήρωσαν την ύπαρξη του. Κι έτσι μπορούσε να προλέγει, να διακρίνει, να θεραπεύει και να έχει τόσα άλλα θαυμαστά χαρίσματα.
Θεράπευε με το κατ᾽ εξοχήν χάρισμά του, την αγάπη. Αυτή είναι το μέσο που θεραπεύει ψυχικά αλλά και σωματικά νοσήματα. Αυτή η αγάπη που δεν τον εμπόδισε να συναναστραφεί και να βοηθήσει κάθε άνθρωπο.
Γεύτηκε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.»
Ο Όσιος μπήκε στην Εκκλησία κι έζησε σ᾽ αυτήν, σαν να ήταν το σπίτι του. Γνώριζε ότι η χαρά στο σπίτι αυτό του Θεού – Πατέρα, στην Εκκλησία, είναι η συνύπαρξη με τον πλησίον. Η χαρά που ξεκινάει απ᾽ την ελπίδα ότι μπορούμε να σωθούμε όλοι.
Όπως τόνισε ο ομιλητής, δεν μπορώ να χαίρομαι μόνος μου, ακόμα και στον παράδεισο. Δεν πρόκειται για ένα προσωπικό γεγονός σωτηρίας. Παράδεισο έχω όταν μπορώ να χωρώ τους άλλους.
Ο Όσιος γνώριζε ότι στην ζωή δεν περισσεύει κανείς. Το ήξερε και το ζούσε. Τους χωρούσε όλους. Ακόμα και τους πιο δύσκολους και ιδιόμορφους χαρακτήρες.
Γινόταν ένα με τον κάθε άνθρωπο. Δεν συνέπασχε συναισθηματικά, αλλά οντολογικά, αφού είχε ενώσει τον εαυτό του με τον άλλον.
Αυτή η αστείρευτη προσφορά από αγάπη, δεν τον κούραζε. Αντίθετα τον φώτιζε, τον δυνάμωνε, τον ενίσχυε. Κι έτσι προσφέρονταν όλο και πιο πολύ στους άλλους.
Συνεχίζοντας ο π. Ιάκωβος σημείωσε:
«Ξέχασε τον εαυτό του, γι᾽ αυτό και τον ανέλαβε αποκλειστικά ο Θεός. Να γιατί η Εκκλησία του έδωσε το όνομα Καυσοκαλυβίτης.
Ο καυσοκαλυβίτης βάζει φωτιά σε όλο του το είναι, γίνεται παρανάλωμα για τον πλησίον. Είναι ο ίδιος που δεν γαντζώνεται σε τίποτα υλικό, που δεν θέλει να δεσμεύεται από οτιδήποτε τον κρατά δέσμιο στην γη.»
Όλους μας αφορά ο τρόπος του αυτός, συμπλήρωσε στη συνέχεια. Όλοι έχουμε κοινό σκοπό την αγιότητα κι έτσι βρισκόμαστε σε παράλληλους δρόμους.
Τι να γίνουμε λοιπόν κι εμείς; Καυσοκαλυβίτες των πόλεων. Ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του.
Σε άλλο σημείο του λόγου του, τόνισε ότι ο Άγιος προέτρεπε τους γονείς να γίνονται άγιοι. Και τότε δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα με τα παιδιά τους. Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν δίπλα τους άγιο παράδειγμα και ανθρώπους προσευχόμενους.
Για τα πάθη και τις αρετές, έλεγε ο Άγιος ότι είναι δύσκολος ο αγώνας, συνέχισε ο π. Ιάκωβος. Δύσκολος για να αποκτήσεις αρετές και δύσκολος για να κόψεις τα πάθη. Ο ίδιος υποβλήθηκε σε πολλούς κόπους , σε άσκηση, σε αγρυπνίες, σε νηστείες για τον σκοπό αυτό.
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, κατέληξε λέγοντας:
«Όχι μόνο υπέμεινε ασθένειες χωρίς γογγυσμό, αλλά αντίθετα δοξολογούσε για κάθε τι τον Θεό. Τόνιζε ότι δεν σώζει τον άνθρωπο μόνο η άσκηση, αλλά η Χάρις του Θεού.
Ο Άγιος είναι πάντοτε παρών και πρόθυμος να επισκεφτεί όποιον τον αναζητήσει.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
