Ομιλία με θέμα “Τα όπλα του χριστιανού” πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, αμέσως μετά την ακολουθία του Παρακλητικού Κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο. Ομιλητής ήταν ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Ψωίνος, Ιεροκήρυκας του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Πειραιώς.
Η ομιλία, εντάσσεται στο τρίμηνο πρόγραμμα δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων του Ναού της Ευαγγελιστρίας, με γενικό τίτλο ”ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…”
Ο π. Δανιήλ, στην αρχή της ομιλίας του και αναφερόμενος στο πρόγραμμα, χαρακτήρισε την Ενορία, “όχι μόνο εν δράσει, αλλά με δράση και αντίδραση στο ρεύμα της εποχής.”
Η ευχαριστία προς το Θεό, ήταν ο πρώτος σταθμός του λόγου του. Γι’ αυτό και προέτρεψε όλους να ευχαριστούμε συνεχώς το Θεό, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι δικό Του, κάτι που να μην είναι ευλογία δική Του, κάτι που να μην είναι προσφορά της αγάπης Του.
Αλλά, αναρωτήθηκε στη συνέχεια, πόσες φορές ευχαριστήσαμε το Θεό που είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι; Που μας έδωσε τη δυνατότητα της σωτηρίας, αφού η Εκκλησία είναι η κιβωτός της σωτηρίας; Πρέπει να ευχαριστούμε γι’ αυτό το Θεό,συνεχώς.
Όμως τι σημαίνει το γεγονός ότι είμαι χριστιανός ορθόδοξος; Την απάντηση την παίρνουμε από το Ευχολόγιο της Εκκλησίας και ιδιαίτερα από το μυστήριο του Βαπτίσματος: Στρατιώτης Ιησού Χριστού. Με τη βάπτισή μας στρατολογούμαστε στη στρατιά του Χριστού και πολιτογραφούμαστε στη βασιλεία των ουρανών. Στρατιώτης που δίνει μάχη, άνιση κάποιες φορές για να κερδίσει το κάστρο της βασιλείας των ουρανών.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στους εχθρούς που αντιστρατευονται τη σωτηρία του ανθρώπου και είναι κυρίως τρεις. Κατ’ αρχήν ο Διάβολος, που μας βάζει συνεχώς τρικλοποδιές. Γι’ αυτό και ονομάζεται μισόκαλος και μισάνθρωπος. Ακολούθως είναι ο Κόσμος, όχι με την πραγματική του έννοια που σημαίνει στολίδι και κόσμημα, αλλά με την κακή του πλευρά, την κοσμικότητα και την κοσμική διάθεση. Και τέλος εμείς οι ίδιοι, ο εαυτός μας, αφού κρύβουμε έναν κακό εαυτό που δεν καταφέρνουμε να οριοθετήσουμε και μας χαλάει κάθε προσπάθεια προς την αρετή.
Οι χριστιανοί λοιπόν είναι στρατιώτες που καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτούς τους εχθρούς. Με τι όπλα λοιπόν θα πολεμίσει ο χριστιανός; Όπλα γερά, δυνατά, ικανά να νικήσουμε, να υπερβούμε τους εχθρούς;
Θάρρος
Το πρώτο όπλο που χρειάζεται είναι θάρρος, τόλμη, δύναμη, παρρησία. Δεν μπορώ να ονομάζομαι χριστιανός και να μην έχω τα παραπάνω.Τι σημαίνει όμως αυτό; Ο π. Δανιήλ και με την πλούσια εμπειρία του ως Πνευματικός, απαντά:
“Δεν απελπίζομαι ποτέ! Προχωράμε, αγωνιζόμαστε ότι κι αν γίνει. Ο αθλητής δεν σταματάει ποτέ την προπόνηση, την προσπάθεια. Η απελπισία είναι το τελειότερο όπλο του διαβόλου. Όποιες κι αν είναι οι καταστάσεις, σηκωνόμαστε και βάζουμε αρχή. Κάθε μέρα είναι ευκαιρία να βάλουμε αρχή. Δεν σταυρώνουμε τα χέρια. Ο Χριστός σταυρώθηκε ανοίγοντας τα χέρια Του, για να προστρέχουμε στην αγκαλιά Του. Δεν παραδίδουμε τα όπλα ότι κι αν γίνει. Κι όπως γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, να μιμείσθε το θάρρος των μαρτύρων. Ο καιρός του θάρρους είναι πάντοτε.”
Πίστη
Το δεύτερο όπλο είναι η πίστη μας. Όχι όμως ως θεωρητική κατάσταση, ως τυπική διαδικασία. Αλλά πως βιώνεται; Απάντά ο π. Δανιήλ:
“Ως κάτι ζωντανό, πραγματικό, χειροπιαστό. Είναι σχέση εμπιστοσύνης. Σ’ εμπιστεύομαι άρα σε πιστεύω. Πρώτα να γνωρίσουμε το Θεό, στη συνέχεια να τον αγαπήσουμε. Τότε θα τον εμπιστευτούμε. Αυτή είναι η υγιής σχέση με το Θεό. Μέσα από την πίστη παίρνουμε θάρρος, αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις διαφορετικά. Η λογική ακολουθεί την πίστη.”
Ελπίδα
Το τρίτο και τελευταίο είναι η ελπίδα. Και όπως είπε ο ομιλητής, όλοι διαπιστώνουμε πόσο μας λείπει, πόσο τη χρειαζόμαστε, πόσο την έχουμε ανάγκη, πόσο καλό θα μας κάνει αν τη βρούμε. Γιατί η ελπίδα είναι για τη ζωή μας, όπως το λάδι για το καντήλι που ανάβουμε στα εικονίσματα. Και το πιο τραγικό της ζωής μας είναι ότι σκοτώσαμε την ελπίδα.
Πως όμως θα ξαναβρούμε την ελπίδα; Ο π. Δανιήλ, με την ποιμαντική του εμπειρία κάνει μία καίρια διαπίστωση και ταυτόχρονα δείχνει το δρόμο:
“Τα πιο φοβερά προβλήματα είναι αυτά που περιμένουμε να γίνουν. Αύριο θα γίνει το ένα, ή το άλλο κ.ο.κ. Γιατί ασχολούμαστε με αυτά που μπορεί να μην γίνουν; Που μπορεί να είναι κατασκευάσματα ή φοβίες του μυαλού μας; Γιατί αγωνιούμε; Να αφήσουμε το παρόν στην αγάπη Του και το μέλλον στην πρόνοια Του! Να γίνουμε γεωργοί, σποριάδες ελπίδας. Μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά. Η ελπίδα βρίσκει διέξοδο στα προβλήματα μας.”
Ολοκληρώνοντας την πολύ εμπνευσμένη πνευματική ομιλία του, ο π. Δανιήλ κατέλήξε με τον πλέον αισιόδοξο και ελπιδοφόρο λόγο:
“Είναι πολλά τα προβλήματα. Τι κάνουμε τώρα; Αγωνιζόμαστε πάντοτε, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα κι ότι κι αν γίνει. Να μην ξεχνάμε ότι τα αποτελέσματα κρίνονται στο τελευταίο λεπτό. Να μη φοβόμαστε τίποτε!”
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
