Ο Λοΐζος ανήκει σε αυτούς που είχαν τη σπίθα. Κάποτε μάλιστα παρομοίωσε ο ίδιος τα τραγούδια του με πυγολαμπίδες που άναβαν ξαφνικά στη ζωή του. Οι πυγολαμπίδες έλαμψαν όχι μόνο στη δική του, αλλά και στη δική μας νύχτα. Και θα συνεχίζουν να λάμπουν για πάντα.
Μουσικό αφιέρωμα στον κορυφαίο μουσικοσυνθέτη Μάνο Λοΐζο και τα τραγούδια του, παρουσιάστηκε την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ο εξαιρετικός τραγουδιστής Γιάννης Λεκόπουλος μαζί με την εκπαιδευτικό μουσικής, μαέστρο χορωδιών και τραγουδίστρια Όλγα Καμηλάρη ερμήνευσαν αγαπημένα τραγούδια, διαμάντια που αντέχουν στο χρόνο.
Τη μουσική επιμέλεια είχε ο Μαέστρος Αλέξανδρος Παπαϊωάννου. Συμμετείχε η χορωδία του Μουσικού – Πολιτιστικού Συλλόγου SEMITONO σε Διδασκαλία – Διεύθυνση Όλγας Καμηλάρη και Παρουσίαση: Άννα Μιμίκου.
Συμμετείχαν: Πιάνο – Πλήκτρα – Φωνητικά: Σταυρούλα Καμακάρη, Συνθεσάιζερ: Γεωργία Δροσινού, Μαντολίνο: Κυριακή Καμακάρη, Κιθάρα: Σεβαστή Κούκη, Συμεών Τσαμκόσογλου, Κρουστά: Ελένη Γρίβα & Βασίλης Σάβλας.
Ο Μάνος Λοΐζος δεν χωράει σε αναλύσεις και μεγαλόσχημες παρουσιάσεις. Μόνο στα τραγούδια ίσως αυτά τα βαθιά, σαν τους ωκεανούς. Ήταν μια πλαγιά με πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος, είχε πει ο Μίκης Θεοδωράκης. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτό ο μοναδικός ήλιος, η καρδιά του ανθρώπου.
Και όσο θα χτυπάει η καρδιά μας πάντα θα συγκινείται απ’ τις αισθαντικές μελωδίες του, τους τρυφερούς τοίχους του, των τραγουδιών του. Και αυτό γιατί είναι απλά και καθημερινά. Γιατί αναβλύζουν από μια βαθιά πηγή, την πηγή της έμπνευσης. Είναι τραγούδια που προσφέρονται για κάθε στιγμή. Τη στιγμή της μελαγχολίας, της μοναξιάς, της αγαλλίασης, της εξομολόγησης, της οργής, της εξέγερσης.
Ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι του έργου του είναι σαφώς επηρεασμένο από το έντονα πολιτικό και αγωνιστικό κλίμα διαφόρων περιόδων της ζωής του. Στην μουσική διαδρομή του έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια συνεργαζόμενος με σημαντικούς στιχουργούς, τα οποία ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα όπως ο Γιάννης Καλατζής ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Δήμητρα Γαλάνη.
Μια καταλυτική σχέση και μια σπάνια χημεία στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, η αληθινή φιλία που γεννιέται ανάμεσα στο Λευτέρη Παπαδόπουλο και στο Μάνο Λοΐζο. Δυο άνθρωποι με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες που ενώθηκαν μέσα στις στιγμές των κοινών τους παραστάσεων και της ικανότητάς τους να τις εξυγιαίνουν με το μαγικό ραβδί της μουσικής.
Το 1971 ανέλαβε τη μουσική της ταινίας του Αλέξη Δαμιανού, Ευδοκία, η οποία του έδωσε την έμπνευση να δημιουργήσει το ομώνυμο Ζεϊμπέκικο, το θρυλικότερο και ωραιότερο ζεϊμπέκικο της ιστορίας.
Ο Λοΐζος ανήκει σε αυτούς που είχαν τη σπίθα. Κάποτε μάλιστα παρομοίωσε ο ίδιος τα τραγούδια του με πυγολαμπίδες που άναβαν ξαφνικά στη ζωή του. Οι πυγολαμπίδες έλαμψαν όχι μόνο στη δική του, αλλά και στη δική μας νύχτα. Και θα συνεχίζουν να λάμπουν για πάντα.
