Οι μουσικές τους συνεχίζουν να μας αγγίζουν όχι μόνο ως καλλιτεχνήματα, αλλά ως κομμάτια της ταυτότητάς μας. Γιατί και οι δύο με τον δικό τους τρόπο μας έμαθαν πως η μουσική δεν είναι απλώς ήχοι, είναι στάση ζωής.
Μουσικό αφιέρωμα στους δύο κορυφαίους μουσικοσυνθέτες Μάνο Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη και τα τραγούδια τους, παρουσιάστηκε από την Μικτή Χορωδία του Δήμου Νέας Ιωνίας, την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Τη Διδασκαλία, Διεύθυνση και Χορωδιακή επεξεργασία είχε η μαέστρος Μαρία Κάτσαρη και την Χορωδία συνόδευσαν οι: Λευτέρης Συμιανάκης στην κιθάρα, Λάμπρος Πανταζόπουλος στο μπουζούκι, Δημήτρης Τσούνης στην Αφήγηση και η μαέστρος στο πιάνο.
Η βραδιά περιελάμβανε τραγούδια που απέδωσε η Μικτή Χορωδία του Δήμου Νέας Ιωνίας και προέρχονταν από όλες τις φάσεις της πορείας των δύο Ελλήνων συνθετών. Τραγούδια και μουσικές που άφησαν ένα μοναδικό αποτύπωμα στην ελληνική μουσική παραγωγή, συνδέθηκαν με ανεπανάληπτες ερμηνείες μεγάλων τραγουδιστών και σηματοδότησαν μία μακρά περίοδο της καλλιτεχνικής ζωής του τόπου μας.
Οι δύο δημιουργοί σφράγισαν με το έργο και την προσωπικότητά τους ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Παρά τις διαφορές τους, τόσο ιδεολογικές όσο και αισθητικές, υπήρξαν δύο παράλληλοι μύθοι που ολοκλήρωσαν ο ένας τον άλλον, χαρίζοντας στην Ελλάδα μία μουσική ταυτότητα που ακόμα και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ο συνθέτης της αγωνιστικότητας και του πάθους. Ενσάρκωσε την ελληνική ψυχή που διεκδικεί, αντιστέκεται και ελπίζει. Με τα έργα και τις μουσικές του, κατάφερε να ενώσει τη λόγια μουσική με τη λαϊκή παράδοση, δημιουργώντας ένα πρωτόγνωρο ηχητικό τοπίο. Για τον Θεοδωράκη η μουσική ήταν μία πράξη ελευθερίας. Μία φλόγα που άναβε στα χρόνια της ιστορικής δοκιμασίας.
Από την άλλη πλευρά ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ο ποιητής της εσωτερικότητας και της λεπτότητας. Συνδύασε το ρεμπέτικο με την κλασσική παιδεία, το όνειρο με την πραγματικότητα. Το παιδικό με το βαθιά στοχαστικό. Τα έργα του κουβαλούν τη σφραγίδα της αθωότητας και της αισθητικής τόλμης. Ο Χατζιδάκις μας δίδαξε ότι η ομορφιά μπορεί να είναι επαναστατική και ότι η ευαισθησία μπορεί να είναι δύναμη.
Στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας λίγες προσωπικότητες άφησαν τόσο βαθιά αποτύπωση. Δεν υπήρξαν απλώς δύο μεγάλοι συνθέτες. Υπήρξαν δύο καλλιτεχνικές οντότητες με σχεδόν μυθικές διαστάσεις. Δύο διαμορφωτές της Ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας. Δύο πνευματικοί καθοδηγητές μίας κοινωνίας που άλλαζε διαρκώς. Αποτέλεσαν τις δύο όψεις της ίδιας ψυχής, της ψυχής ενός λαού που προσπαθούσε να βρει το βηματισμό του μέσα από πολέμους, από διχασμούς. μέσα από αγώνες αλλά και από στιγμές δημιουργικής άνθησης.
Το έργο τους δεν αποτελεί απλώς πολιτιστική παρακαταθήκη. Αποτελεί ζωντανό παράθυρο στην ελληνική ψυχή και στην διαχρονική της ανάγκη για έκφραση, ομορφιά και ελευθερία. Μαζί συνθέτουν ένα πολιτιστικό δίπολο που εκφράζει την Ελλάδα στο σύνολό της. Το έργο τους δεν είναι παρελθόν, είναι παρόν και μέλλον. Γιατί κάθε φορά που η Ελλάδα αναζητά τη φωνή της στρέφεται σε αυτούς. Και κάθε φορά που ένας άνθρωπος οπουδήποτε στον κόσμο αναζητά την αλήθεια της μουσικής, βρίσκει σε αυτούς μία πόρτα ανοιχτή. Γιατί και οι δύο με τον δικό τους τρόπο μας έμαθαν πως η μουσική δεν είναι απλώς ήχοι, είναι στάση ζωής.
