Ήταν ένα χρυσό στόμα γι’ αυτό και ονομάστηκε στην Εκκλησία Χρυσόστομος, διότι αυτό το οποίο μετέδιδε ήταν πιο πολύτιμο κι από το χρυσάφι, ο λόγος του Θεού όπως εκφράζεται μέσα στην Αγία Γραφή, που δεν έχουμε τίποτε πολυτιμότερο στη ζωή μας.
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Τρίτη 12 Νοεμβρίου ((Ιωάννου αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου), στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στην οποία προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Κατερίνας, κληρικός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Το κήρυγμα του π. Διονυσίου ήταν αφιερωμένο στον εορταζόμενο άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αυτόν τον φλογερό κήρυκα και ποιητή του θείου λόγου, που ήταν ατρόμητος και αλύγιστος. Αυτό έμαθε από την οικογένεια του και η μητέρα του η αγία Ανθούσα, ενστάλαξε στην ψυχή του παιδιού της τα διδάγματα της πίστεως.
«Στη σημερινή εποχή που το σημείο της είναι η ρίψασπις διπλωματία και η πολιτική των πραγμάτων σε κάθε τι, που δημιουργεί ανθρώπους οι οποίοι σε κάθε μορφής εξουσία έχουν μία εγγενή οσφυοκαμψία, η Εκκλησία μας προβάλει το παράδειγμα και τη σθεναρή αντίσταση του αγίου με την εκάστοτε καθεστηκυία τάξη, είτε της κοσμικής εξουσίας, είτε της εκκλησιαστικής διοικήσεως.»
Αυτή η σταθερότητα του, το γεγονός ότι έμεινε ατρόμητος και ήταν αλύγιστος, τον έκανε να απεμπολήσει αυτά που του προσέφεραν ως σκύβαλα αντί του θησαυρού των δογμάτων της πίστεως και της γνήσιας ορθοδόξου πνευματικής παραδόσεως, και να οδηγηθεί σε εξορίες, βασανισμούς και συκοφαντίες.
Γιατί, όπως επεσήμανε ο π. Διονύσιος, από μικρό παιδάκι ήταν κοντά στο Ναό του Θεού, προσέφερε όλο τον εαυτό του και όλη την ικμάδα των νεανικών του δυνάμεων και μέχρι τελευταίας του αναπνοής, παρέμεινε όπως θέλει η Αγία Γραφή όλους μας. Από το να τα έχει καλά με όλους, προτίμησε την εξορία και τον αξίωσε ο Θεός και μέσα στο Ναό να πεθάνει.
Αλλά αυτό που οι άλλοι νόμιζαν ότι είναι πτώση και περιθωριοποίηση, ήταν για τον άγιο παράσημο, τιμή και μετάλλιο γενναιότητας και ανδρείας. Διότι προτίμησε να πεθάνει εξόριστος κατάχαμα στις κρύες πλάκες ενός ερημοκλησιού, παρά στα χρυσοποίκιλτα και μεταξωτά κρεβάτια της πατριαρχικής κλίνης.
«Ήταν ένα χρυσό στόμα γι’ αυτό και ονομάστηκε στην Εκκλησία Χρυσόστομος, διότι αυτό το οποίο μετέδιδε ήταν πιο πολύτιμο κι από το χρυσάφι, ο λόγος του Θεού όπως εκφράζεται μέσα στην Αγία Γραφή, που δεν έχουμε τίποτε πολυτιμότερο στη ζωή μας.
Κι αυτόν τον λόγο το στόμα του δεν εσίγησε ούτε στον θάνατό του. μέχρι σήμερα μέσα από τις διδαχές του, τις ερμηνείες και τους κηρυκτικούς του λόγους.»
Υπηρέτησε, το μυστήριο των μυστηρίων, τη θεία Λειτουργία, και μας αξίωσε στους αιώνες των αιώνων να τελούμε καθημερινώς τη θεία Λειτουργία που εκείνος συνέταξε, συνέχισε οπ. Διονύσιος.
Ο άγιος έδωσε θυσία και του σώματος και του πνεύματος, διότι η μεγαλύτερη θυσία που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να θυσιάσει τις αμαρτίες του, τα προβλήματά του, τις δυσκολίες του, τις ανέσεις του και να ταπεινωθεί, να μετανιώσει, να οδηγηθεί δια του μυστηρίου της μετανοίας στην κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Κυρίου και με τη δική του θυσία να μιμηθεί τη θυσία του Λυτρωτού.
Αυτή τη θυσία μας έχουν μάθει οι άγιοι να έχουμε στη ζωή μας, τόνισε ο π. Διονύσιος. Να μην είμαστε χριστιανοί μιας εύκολης και άκοπης ζωής. Ο άκοπος βίος δεν οδηγεί στη σωτηρία, αλλά εκείνος ο οποίος εργάζεται νυχθημερόν για την δόξα του Θεού, για την εύκλεια της Εκκλησίας, για τον καταρτισμό των αγίων, για την βοήθεια του ποιμνίου ως καλός ποιμένας, αυτός γίνεται οδηγός, αρωγός, νυμφαγωγός εις Χριστόν. Ο άνθρωπος ο οποίος αγαπάει τη θυσία, τη μεταμορφώνει σε χαρά, με όλη του την καρδιά υπηρετεί θυσιαστικώς τον Κύριο και τους αδελφούς του Κυρίου.
«Ο Κύριος ο οποίος θυσιάστηκε για εμάς, ενέπνευσε και ενστάλαξε στις ψυχές των αγίων την ίδια θυσιαστική και αγωνιστική πορεία. Και ο Κύριος έδωσε αυτούς τους αγίους, όπως τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο που γίνεται και δικός μας οδοδείκτης της πορείας μας της θυσιαστικής προς τον ουρανό.»
