Και μας δείχνει η Παναγία κάθε φορά το αληθινό φως και τον αληθινό δρόμο τον οποίο έχουμε να περπατήσουμε όλοι μας, γιατί κάπου λοξοδρομήσαμε και λοξοδρομούμε. Και ερχόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο, την οποία αποκαλούμε φωτοδόχο λαμπάδα για να δούμε φως και μέσα σε αυτό να μπορέσουμε να περπατήσουμε και να ζήσουμε.
Στην 3η ακολουθία της Δ΄ Στάσεως των Χαιρετισμών που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Παρασκευή 12 Απριλίου, ιερούργησε και μίλησε προς τους πιστούς, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.
Η ομιλία εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ευαγγελίστρια 2024».
Χαιρετίζουμε την Υπεραγία Θεοτόκο, είπε στο κήρυγμα του ο π. Γεώργιος, με τον ίδιο ύμνο που για 14 και πλέον αιώνες, η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού αναπέμπει σε Εκείνη. Με μία γλώσσα τόσο μοναδική, η οποία περιγράφει όλο το μυστήριο της Παναγίας, το μυστήριο που καλείται κάθε άνθρωπος να βιώσει.
Γιατί γι’ αυτό προστρέχουμε κάθε Παρασκευή της Μ. Τεσσαρακοστής, για να χαιρετίσουμε την Παναγία μας με τα χαίρε, πρώτα τμηματικά και την ερχόμενη Παρασκευή με τον Ακάθιστο Ύμνο. Τον Ύμνο με τον οποίο αναγνωρίζουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να δώσει ο άνθρωπος στον Θεό. Γιατί πάντοτε ο Θεός σώζει τον άνθρωπο μέσα από την ανθρώπινη ελευθερία και προαίρεση.
«Και μας δείχνει η Παναγία κάθε φορά το αληθινό φως και τον αληθινό δρόμο τον οποίο έχουμε να περπατήσουμε όλοι μας, γιατί κάπου λοξοδρομήσαμε και λοξοδρομούμε. Και ερχόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο, την οποία αποκαλούμε φωτοδόχο λαμπάδα για να δούμε φως και μέσα σε αυτό να μπορέσουμε να περπατήσουμε και να ζήσουμε.»
Η Παναγία μας δείχνει ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας, όχι με τα λόγια Της, αλλά με το παράδειγμα Της, τόνισε ο π. Γεώργιος. Σκοπός της ζωής μας είναι να βιώσουμε τον Θεό, να γίνουμε άνθρωποι που οδηγούμαστε από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση. Ο Κύριος είναι το αληθινό φως και εκείνος που περπατάει μέσα από Εκείνον και μαζί Του, δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί στο σκοτάδι.
Δεύτερος σκοπός, σαν συνεπακόλουθο του πρώτου, είναι να φωτίσουμε τα σκοτάδια της ζωής μας, γιατί το σκοτάδι είναι μέσα στην καρδιά μας και αυτό το σκοτάδι είναι η απουσία του Θεού και το ότι δεν αγαπάμε τον Θεό όπως Τον αγάπησε η Υπεραγία Θεοτόκος.
«Αγαπάμε τον Θεό παραπάνω από την ζωή μας, βάζουμε τον Θεό προτεραιότητα στην καρδιά μας μέσα; Η Παναγία ως φωτεινή λαμπάδα μας δείχνει ότι ο δρόμος και ο σκοπός της αληθινής ζωής είναι από την δύση που μπαίνουμε στο Ναό, να βρεθούμε κοιτώντας την ανατολή, που είναι το φως του Χριστού.»
Ο ήλιος είναι ο Χριστός και μας καλεί όλους μας, όπου κι αν βρισκόμαστε, ότι κι αν είμαστε, να γίνουμε φώτα, ετερόφωτοι, λυχνάρια και λαμπάδες. Γιατί αυτό θέλει ο Θεός για να μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο και δια του ανθρώπου τον κόσμο. Χρειάζεται αυτό που μας δείχνει η Παναγία, ταπείνωση και ακόμη, μετάνοια, γιατί έχουμε ακολουθήσει άλλους δρόμους κι άλλα φώτα.
Κλείνοντας το κήρυγμα του ο π. Γεώργιος επεσήμανε:
«Να μην αφήσουμε αυτήν την ευκαιρία, ήρθαμε στην Παναγία και την ομολογούμε Μητέρα μας, ας γίνουμε παιδιά Της, να ακολουθήσουμε τα βήματα Της, την ταπείνωση Της, την σιωπή Της, τον σταυροαναστάσιμο δρόμο Της. Γιατί πριν από την μεγάλη χαρά που πήρε στην Ανάσταση του Κυρίου, ρομφαία διήλθε την καρδιά και την ψυχή Της.»
