Μπορεί να γίνουμε κι εμείς είμαστε πλούσιοι στην ζωή μας, στην καλή καρδιά, σε συμπεριφορά, σε εμπιστοσύνη στον Θεό. Κι αν είμαστε πλούσιοι κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να απολαύσουμε τον παράδεισο, που έχασε ο πλούσιος της παραβολής, που ενώ είχε γεμάτο πορτοφόλι, είχε άδεια καρδιά.
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε το Σάββατο 29 Οκτωβρίου (Κυριακή Ε´ Λουκά, Ζηνοβίου και Ζηνοβίας μαρτύρων, Κλεόπα και Αρτεμά εκ των 70 αποστόλων) στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, κατά τη διάρκεια της οποίας προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Χρυσόπουλος,κληρικός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει».
Στην παραβολή που περιγράφει η ευαγγελική περικοπή της ημέρας, αναφέρθηκε στο κήρυγμα του ο π. Χρυσόστομος. Που, όπως όλες οι παραβολές που χρησιμοποίησε ο Χριστός, προέρχεται μέσα από την ζωή των ανθρώπων, για να γίνει εύληπτη και καρποφόρα στην καρδιά τους.
Μιλάει για τον πλούτο και την φτώχεια και ανάμεσα στο ακροατήριο του, σίγουρα οι περισσότεροι θα ήταν άνθρωποι της βιοπάλης. Η ιστορία που τους απηύθυνε, για τον πλούσιο και τον φτωχό Λάζαρο, είναι διδακτικότατη μέχρι τις ημέρες μας.
«Ο πλούσιος φεύγει από την ζωή και έζησε την οδύνη των πράξεων του, την κόλαση του. Ταυτόχρονα, έφυγε από την ζωή και ένας φτωχός άνθρωπος, που σε αντίθεση με τον πλούσιο, ο Χριστός τον ονομάζει. Κι ενώ ζούσε όλη του τη ζωή γυμνός, νηστικός και πληγωμένος, είχε υπομονή και κέρδισε τον παράδεισο.»
Αυτή η ιστορία που περιγράφει το ευαγγέλιο, είναι ο καθρέφτης της εποχής μας, όπως είπε ο π. Χρυσόστομος, και στις ημέρες μας, αιώνες μετά, η ανθρωπότητα ζει το ίδιο σενάριο. Να υπάρχουν κάποιοι που ζουν εις βάρος των άλλων, οι πλούσιοι εις βάρος των φτωχών και να συγκεντρώνεται ο πλούτος σε λίγα χέρια.
Τα δύο πολιτικό-οικονομικά συστήματα που υπήρξαν, κυρίως στον αιώνα μας, υποτίθεται πως είχαν κέντρο τον άνθρωπο. Αλλά ο μεν καπιταλισμός εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο και τις δυνάμεις του, ενώ ο κομμουνισμός τον καταδυναστεύει. Γιατί και τα δύο συστήματα, έβλεπαν τον άνθρωπο μόνο ως εξωτερική εμφάνιση, γι’ αυτό και τον αντιμετώπιζαν ως αντικείμενο, υπάλληλο και δούλο τους ενίοτε.
Ο Χριστός δεν ήταν εναντίον του πλούτου, συνέχισε ο π. Χρυσόστομος, και στη συνοδεία του είχε και ταμείο. Αλλά το γεγονός ότι αυτό τα ταμείο το είχε αναθέσει σε έναν Ιούδα, που ήταν κλέφτης και θα τον πρόδιδε για τα τριάκοντα αργύρια, αποτελεί ένα μάθημα που μας δίνει ο Χριστός. Γιατί ακόμα και στην δωδεκαμελή συνοδεία Του, ο πλούτος ήταν σε ανασφαλή και επικίνδυνα χέρια.
«Τελικά μπορεί να νιώθουμε ότι είμαστε πλούσιοι, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που τα πάντα χάνονται. Αυτοκτονούμε πνευματικά κι ας είμαστε πλούσιοι σε υλικά αγαθά. Η απληστία μας, όπως και η απληστία του Ιούδα, μας κάνει να προδώσουμε τις αρχές μας, την πίστη μας και αυτόν τον ίδιο τον Χριστό μας.»
Μπορεί εμείς να μην είμαστε πλούσιοι σε χρήμα, τόνισε ο π. Χρυσόστομος, αλλά θέλουμε να γίνουμε πλούσιοι στην παραπάνω μέριμνα μας γι’ αυτά που έχουμε. Πολλές φορές γογγύζουμε και μας φταίει για την φτώχια μας κάποιος άλλος άνθρωπος κι ακόμα κι ο Θεός.
Δεν σκεπτόμαστε ότι μπορούμε να γίνουμε πλούσιοι σε αγάπη, σε κατανόηση, σε καταλλαγή. Να γίνουμε πλούσιοι σε συγχώρεση στους άλλους, για να μπορέσουμε πάμπλουτοι να κερδίσουμε τον παράδεισο.
«Καλούμαστε να διαχειριστούμε τον όποιο πλούτο έχουμε, με σύνεση και σωφροσύνη και προπαντός με κατανόηση, ότι πρέπει να τον διανείμουμε. Ο λόγος του Χριστού, δεν έχει να κάνει με την φύση του πλούτου που έχουμε, αλλά με την χρήση του πλούτου.»
Έτσι ο πλούτος, μπορεί να γίνει και σε εμάς εφαλτήριο για να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Να έχουμε μία ζωή που θα μας τιμά ως ανθρώπους και ως χριστιανούς.
Μπορεί να γίνουμε κι εμείς είμαστε πλούσιοι στην ζωή μας, επεσήμανε ο π. Χρυσόστομος κλείνοντας την ομιλία του, στην καλή καρδιά, σε συμπεριφορά, σε εμπιστοσύνη στον Θεό. Κι αν είμαστε πλούσιοι κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να απολαύσουμε τον παράδεισο, που έχασε ο πλούσιος της παραβολής, που ενώ είχε γεμάτο πορτοφόλι, είχε άδεια καρδιά.
«Την αφροσύνη της εποχής μας, την πληρώνουμε όλοι μας, διότι θέλαμε να κερδίσουμε πολλά και τελικά χάσαμε τα πάντα. Γι’ αυτό όμως υπάρχει η Εκκλησία, για ανανέωση δυνάμεων, ανανέωση της δυνατότητας που έχει ο καθένας να γίνει καλύτερος, για να γίνει πλούσιος στην καρδιά του και αφού κλείσει και τα μάτια του.»
