Σήμερα, η νέα μεγάλη ιδέα που μπορούμε να έχουμε, είναι μία και μόνη. Η επιβίωση του ελληνισμού, μέσα στις νέες ιστορικές συνθήκες.
Εκδήλωση με θέμα «Η κατάρρευση της μεγάλης ιδέας και η ανάγκη ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό», πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 28 Νοεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Η συνάντηση διοργανώθηκε σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Επιστημόνων Πειραιώς (Σ.Ε.Π.), και εντάσσεται στη σειρά των διαλέξεων, με τον γενικό τίτλο «1922-2022 (100 χρόνια δίχως Μικρασία): Ιστορικές αλήθειες και προβληματισμοί στο κατώφλι της επετείου των 100 χρόνων από την κορύφωση της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού», που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του φετινού προγράμματος.
Συμμετείχαν, ο κ. Γεώργιος Καραμπελιάς, Συγγραφέας – Εκδότης του περιοδικού «ΑΡΔΗΝ» και ο κ. Μανώλης Εγγλέζος – Δεληγιαννάκης, Δικηγόρος – Ερευνητής, ενώ συντόνισε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς. κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος, Φυσικός Msc, MEd.
Η συνάντηση, μεταδόθηκε από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Ο κ. Καραμπελιάς, μιλώντας στην εκδήλωση διαδικτυακά, σημείωσε πως ο εορτασμός των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, βρίσκει τον ελληνισμό σε μία από τις δυσκολότερες στιγμές της ιστορίας του.
Σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει προκλήσεις, όπως είναι η δημογραφική κατάρρευση, και ταυτόχρονα μία μεγάλη ροή πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική. Μια ακόμη μεγάλη πρόκληση, είναι ο ρόλος της Τουρκίας, που 200 χρόνια μετά, επιστρέφει, διεκδικώντας ουσιαστικά, την επανενσωμάτωσή μας, σε έναν νεοθωμανικό χώρο κυριαρχίας της Τουρκίας.
Η μεγάλη ιδέα, συνέχισε, αποτελούσε το όραμα της ενσωμάτωσης όλων των ελληνικών πληθυσμών, σε ένα ενιαίο έθνος-κράτος. Όταν το ελλαδικό κράτος, μετά τις τεράστιες προσπάθειες του Ιωάννη Καποδίστρια, κατόρθωσε να κηρυχθεί εντελώς ανεξάρτητο, παρά την παρουσία των ξένων δυνάμεων, και να συμπεριλάβει και την Στερεά Ελλάδα, αρχίζει ένας αγώνας ο οποίος κράτησε ουσιαστικά μέχρι το 1920. Είναι μία περίοδος, η οποία κινείται συνολικά κάτω από το όραμα της μεγάλης ιδέας, και σκοπεύει σε αυτήν την εθνική ολοκλήρωση.
«Αυτή η ολοκλήρωση, δεν επιτεύχθηκε, διότι η εμφύλια διαμάχη, η οποία έπαιξε ήδη μεγάλο ρόλο στην επανάσταση του 1821, στην κομβική στιγμή μετά το 1915, όταν ήταν δυνατή η ολοκλήρωση της μεγάλης ιδέας, οδήγησε στον διχασμό των Ελλήνων που πήρε τεράστιες διαστάσεις και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνισμού, αυτά τα 200 χρόνια.
Δεν κατορθώσαμε το διάστημα 1915-22 να ολοκληρώσουμε το ελληνικό έθνος-κράτος, συμπεριλαμβάνοντας την Κωνσταντινούπολη, την Ανατολική Θράκη και την Ιωνία σε αυτό το κράτος, και δεν κατορθώσαμε μέσα από τις δικές μας διαμάχες, μία αναγέννηση που ήταν εφικτή εκείνη την εποχή.»
Μετά το 1922, όπως τόνισε ο ομιλητής, ο ελληνισμός έχασε εδάφη που αποτελούσαν το κύτταρο του, μαζί με την ηπειρωτική Ελλάδα, που τα ένωνε σε έναν ενιαίο χώρο το Αιγαίο και τα νησιά του. Αυτός ο πνεύμονας, που για 3.000 χρόνια τροφοδοτούσε την ύπαρξη του ελληνισμού, χάνεται.
Δεν κατορθώσαμε να ξεπεράσουμε την εμφυλιοπολεμική ροπή που είχαμε, και φτάσαμε στην καταστροφή της Κύπρου, και στη συνέχεια περάσαμε μεν σε έναν εκδημοκρατισμό του ελληνικού κράτους, που όμως είχε ως όραμα του, δυστυχώς, την εγκατάλειψη των αρχών και των αξιών του ελληνικού έθνους και της παράδοσης του.
Μπαίνουν έτσι οι Έλληνες σημείωσε ο κ. Καραμπελιάς, σε μία περίοδο, κατά την οποία σταδιακά, περνάνε σε μία μορφή παρασιτικού εκσυγχρονισμού. Όταν κατέρρευσε αυτό το σαθρό οικοδόμημα, η Ελλάδα έζησε ουσιαστικά, ένα νέο πόλεμο. Με την έννοια ότι, η πτώση του εισοδήματος του μέσου πολίτη σε αυτά τα χρόνια, ήταν τέτοια που άλλες χώρες δεν την είχαν υποστεί σε πολεμικές συνθήκες.
Βρεθήκαμε έτσι σε συνθήκες, που η Τουρκία η οποία είχε την αντίθετη πορεία, ενισχυόμενη οικονομικά και στρατιωτικά, έρχεται στο τέλος αυτής της περιόδου, και απαιτεί ουσιαστικά την εξάλειψη της παράδοσης που δημιούργησε ο ελληνισμός με την επανάσταση του 1821 και την παράδοση του στην νεοθωμανική κυριαρχία στα Βαλκάνια και την περιοχή.
Σήμερα, συνέχισε πριν ολοκληρώσει, η νέα μεγάλη ιδέα που μπορούμε να έχουμε, είναι μία και μόνη. Η επιβίωση του ελληνισμού, μέσα στις νέες ιστορικές συνθήκες. Και αυτό σημαίνει να στηρίξουμε την παραγωγή μας και να γίνει μία παραγωγική ανασυγκρότηση.
Ακόμη σημαίνει τις δυνατότητες της ναυτιλίας μας, την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας, την ανάδειξη του πολιτισμού που οι Έλληνες παραμένουν ακόμα μεγάλη δύναμη, με την μεγάλη πολιτισμική παράδοση της Αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου και της Ορθοδοξίας.
«Και τέλος, εκμεταλλευόμενοι τη σημερινή γεωπολιτική συγκυρία, που η Τουρκία, ως φορέας του ισλαμισμού και του νεοθωμανισμού, έρχεται σταδιακά σε αντίθεση με τη δύση και κατεξοχήν με την Ευρώπη, έχουμε την δυνατότητα να εξοπλιστούμε και να δημιουργήσουμε συμμαχίες και έτσι να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας.»
Παίρνοντας τον λόγο ο κ. Εγγλέζος – Δεληγιαννάκης, σημείωσε πως το 1821, ήταν ο πρώτος επιτυχημένος σταθμός σε μια διαρκή επανάσταση του ελληνισμού, από την πρώτη στιγμή της ξένης κατοχής, μέχρι πολύ αργότερα. Το 1922 καθορίζει το σήμερα, γιατί από τότε και μετά, η πατρίδα μας υποχωρεί, υφίσταται μια σειρά ήττες απέναντι στον, εδώ και χίλια χρόνια, εχθρό.
Η Ελλάδα έχασε τον πιο κρίσιμο πόλεμο, αυτόν που θα της άλλαζε τον ρόλο της, από υποχείριο, σε αυτόνομο παράγοντα. Και τον έχασε και από τον δικό της διχασμό. Στις στάχτες της Σμύρνης, η μεγάλη ιδέα χάθηκε, και μαζί της η προοπτική μιας αυτοδύναμης πορείας, μιας χώρας που θα είχε πετύχει την εθνική της ολοκλήρωση.
«Έχουμε νεκρούς και αγνοούμενους σε ένα στημένο παιχνίδι, όπου οι δικές μας ελίτ προσπαθούν να βρουν τρόπο να κάνουν εύπεπτη την παράδοση μας στο λαό που κυβερνούν και που αυτός τις αναδεικνύει στην εξουσία.
Δεν υπάρχει σχέδιο, ή μάλλον το σχέδιο είναι να μην υπάρχει μετά την μεγάλη ιδέα, ένα επεξεργασμένο όραμα για τον ελληνισμό που να τον κινητοποιεί.»
Χρειαζόμαστε σχέδιο, όραμα και στόχο, συνέχισε ο ομιλητής. Και για να γίνει αυτό πρέπει να έχουμε μια εικόνα της κατάστασης μας και να ξέρουμε που θέλουμε να φτάσουμε.
Ένα πρώτο στοιχείο της συγκυρίας σήμερα, είναι η επιθετική πολιτική της Τουρκίας. Και ένα δεύτερο , ότι απέναντί της παρατάσσονται μεθοδικές και κατευναστικές ηγεσίες και πολιτικές.
Αυτά αλληλοδιαπλέκονται και δεν λείπει η πέμπτη φάλαγγα, αυτοί που μέσα στη χώρα στηρίζουν τους τουρκικούς σχεδιασμούς, και δεν λείπει και ο ξένος παράγοντας που θα πιέσει αυτόν που δείχνει την μεγαλύτερη υποχωρητικότητα.
Μετά την καταστροφή, η μεγάλη ιδέα χάθηκε, λοιδορήθηκε, εξοβελίστηκε στο χώρο της αποσιώπησης, αν όχι της ανοιχτής καταδίκης. Οι ελίτ της χώρας, συμβιβάστηκαν με την μικρή ιδέα, την πρόσληψη της Ελλάδας σαν ένα οικόπεδο και αποικία, όπου οι επικυρίαρχοι είναι άλλοι.
«Την ανάγκη αντιστροφής της κατάστασης, την αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι κι αυτό επιτείνεται, γιατί χειροτερεύουν τα πράγματα. Καθώς τις αρνητικές επιπτώσεις τις βλέπουμε πια δίπλα μας, στην καθημερινότητα μας. Ανεβαίνει όμως και η πίστη στις δυνατότητες μας πια.»
Η μεγάλη ιδέα δεν έδωσε τη θέση της σε κάτι άλλο, συνέχισε ο κ. Εγγλέζος – Δεληγιαννάκης. Υπήρχαν όμως τότε, ως υπόστρωμα, αξίες διαχρονικά εμπεδωμένες, αυτές που δια πυρός και σιδήρου μας έφεραν μέχρι εκεί. Η πίστη στα δίκαια μας, στην ιδιοπροσωπία μας, ο έρωτας για την ελευθερία, η ολιγάρκεια, η αλληλεγγύη, η εργατικότητα, ο σεβασμός, το πνεύμα αντίστασης και ο πατριωτισμός.
Αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Εθνομηδενισμός, καταναλωτισμός, υποχώρηση του αξιακού κεφαλαίου μας υπέρ της ασυδοσίας των αγορών, ναρκισσισμός και πρόταξη των ατομικών δικαιωμάτων σε βάρος των συλλογικών, υιοθέτηση του δυτικού «πολιτιστικού» προτύπου, κυριαρχία οργανωμένων μειοψηφιών, πάνω στην σιωπηλή και ανοργάνωτη πλειοψηφία.
Αν υιοθετήσουμε ένα όραμα για τον ελληνισμό, παρατήρησε ο ομιλητής, θα πρέπει να το κάνουμε ξεπερνώντας αυτά τα εμπόδια. Ανασυστήνοντας το κοινό αξιακό υπόστρωμα, πάνω στο οποίο θα πρέπει να πατήσουμε.
Αυτό το όραμα θα πρέπει να είναι η αποτίναξη της εξάρτησης και η αυτόκεντρη διαμόρφωση της πορείας του λαού μας. Ένας κοινός παρονομαστής είναι η κατανόηση της αναθεωρητικής και γενοκτόνου πολιτικής της Τουρκίας και της ανάγκης αποτροπής της.
Ο στόχος, πρέπει να είναι μία καινούργια πορεία προς τα εμπρός, από ένα έθνος που μπορεί να χαράξει μία πορεία επιβίωσης αρχικά, και δημιουργίας στη συνέχεια.
Και κλείνοντας την παρουσίαση του επεσήμανε:
«Ο ελληνισμός μέσα από τη διαχρονία του, το πολιτιστικό του αποτύπωμα, έχει να προσφέρει πολλά στην οικογένεια των λαών. Με την ακτινοβολία του πολιτισμού του, ασκεί και τώρα ακόμη, μέσα στην παρακμή του, επιρροή δυσανάλογη των μεγεθών του.
Μπορεί να διαμορφώσει έναν πόλο πολιτιστικής ακτινοβολίας και σταθερότητας, μέσα από μια ισχύ, που συνδυάζεται με αρχές και πνευματική παραγωγή ξανά. Αυτό είναι το όραμα που πρέπει να έχουμε, όχι μόνο γιατί το αξίζει η πατρίδα μας, αλλά γιατί αλλιώς οδεύουμε στη εξαφάνιση.»
