Οι εκδηλώσεις του προγράμματος, προσφέρουν λόγο αλήθειας και ζωής, αλλά και υγιή ψυχαγωγία σε χιλιάδες ανθρώπους. Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή της πανδημίας, που τόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη αυτόν τον λόγο παρηγορίας και αυτόν τον πνευματικό καταρτισμό.
Με την τέλεση του Αγιασμού από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 3 Οκτωβρίου, η επίσημη έναρξη του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Το πρόγραμμα που διοργανώνεται για 10η συνεχόμενη χρονιά, περιλαμβάνει μια σειρά καθημερινών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, που θα ολοκληρωθούν στις 31 Δεκεμβρίου.
Όλες οι εκδηλώσεις του προγράμματος, θα μεταδίδονται ζωντανά από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Ακολούθησε εσπερίδα που διοργανώθηκε με την συνεργασία του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς (Σ.Ε.Π.) και θέμα: «100 χρόνια δίχως Μικρασία: Η καταλυτική παρουσία των Μικρασιατών στον Ελλαδικό χώρο».
Στην εκδήλωση συμμετείχαν η κα Αρχοντία Παπαδοπούλου, Φιλόλογος, Ιστορικός, Πρόεδρος της Ενώσεως Μαγνησίας Μικράς και ο κ. Θεόδωρος Μακρίδης, Έφορος του Μορφωτικού και Λαογραφικού Τμήματος, Β΄ Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ποντίων Νικαίας-Κορυδαλλού.
Συντόνισε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος, Φυσικός Mcd, MED.
Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ
Μετά το πέρας του Αγιασμού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, χαρακτήρισε πολυσήμαντες διακονίες της Εκκλησίας, τόσο το πρόγραμμα «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», ως την πλέον θεσμική δράση της ενορίας Ευαγγελιστρίας Πειραιώς που εκφράζει το πνευματικό έργο που επιτελείται και αποτελεί μία μοναδική εμπνευσμένη διακονία, όσο και τον Σύνδεσμο Επιστημόνων Πειραιώς.
Συνεχάρη τέλος τους συντελεστές του προγράμματος και του Συνδέσμου, και ευχήθηκε ο Θεός να ευλογήσει το έργο και να καρποφορήσουν και οι δύο αυτές προσπάθειες.
Παναγιώτης Χαρατζόπουλος
Προλογίζοντας την εσπερίδα, ο Πρόεδρος του Σ.Ε.Π. κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος, αναφέρθηκε στο πρόγραμμα «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του οποίου οι εκδηλώσεις, όπως τόνισε, προσφέρουν λόγο αλήθειας και ζωής, αλλά και υγιή ψυχαγωγία σε χιλιάδες ανθρώπους. Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή της πανδημίας, που τόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη αυτόν τον λόγο παρηγορίας και αυτόν τον πνευματικό καταρτισμό.
«Η φετινή χρονιά υπήρξε ορόσημο για την πατρίδα μας, με την συμπλήρωση 200 χρόνων από την έναρξη της ελληνικής επαναστάσεως του 1821. Όμως και η επόμενη χρονιά θα είναι ορόσημο για την ιστορία του νεότερου ελληνισμού, καθώς θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την κορύφωση της γενοκτονίας του μικρασιατικού ελληνισμού.»
Έτσι, κατά την διάρκεια του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», οι διαλέξεις που θα παρουσιάσει ο Σ.Ε.Π., θα είναι αφιερωμένες στις αλησμόνητες πατρίδες, ως προοίμιο του 2022.
Οι δράσεις αυτές που έχουν στόχο τους να δυναμώνει η εθνική μας μνήμη και να εμπλουτίζεται το ιστορικό μας περιεχόμενο, όπως τόνισε, αποτελούν το καλύτερο μνημόσυνο για όσους έζησαν τον πόνο της προσφυγιάς και του ξεριζωμού. Μια ουσιαστική πράξη ευγνωμοσύνης, προς όλους εκείνους που θυσιάστηκαν στην μικρασιατική γη, υπέρ ελληνισμού και ορθοδοξίας.
Θεόδωρος Μακρίδης
Ο κ. Μακρίδης σημείωσε πως το 1922, η προσπάθεια του ελληνικού κράτους να θέσει την δυτική Μ. Ασία υπό ελληνικό έλεγχο, είχε άδοξη κατάληξη. Ενώ την ίδια περίοδο συνέβησαν τα γεγονότα της γενοκτονίας των Αρμενίων, η καταστροφή της Σμύρνης και η γενοκτονία των Ελλήνων της ανατολής. Με την συνθήκη της Λωζάννης σφραγίστηκε η καταστροφή του χριστιανισμού της Μ. Ασίας.
Αξιοποιώντας την σχετική με το θέμα βιβλιογραφία, σημείωσε πως το σπουδαιότερο επίτευγμα του νέου ελληνικού κράτους, είναι η υποδοχή και αποκατάσταση σχεδόν 1.500.000 Μικρασιατών προσφύγων. Η εγκατάσταση τους στον ελλαδικό χώρο, διαμόρφωσε την σύγχρονη εικόνα του κράτους και σταθεροποίησε τα σύνορα της χώρας.
«Οι Μικρασιάτες φτάνοντας στον ελλαδικό χώρο, απέδειξαν την βαθιά τους πίστη, καθώς μετέφεραν ιερές εικόνες, εκκλησιαστικά κειμήλια, ευαγγέλια και έχτισαν τις πρώτες εκκλησίες.
Απέδειξαν επίσης το τεράστιο μορφωτικό τους επίπεδο, καθώς σε κάθε χωριό χτίστηκε κι ένα σχολείο, ενώ ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν δεκάδες προσφυγικοί αθλητικοί σύλλογοι. Απέδειξαν όμως πάνω απ’ όλα την αξία της συλλογικότητας, της προσφοράς και της αλληλεγγύης, καθώς δημιούργησαν δεκάδες σωματεία, ενώσεις και άλλου είδους συλλογικούς φορείς, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανή τη φλόγα των παραδόσεων τους.»
Ενώ ολοκληρώνοντας συμπλήρωσε πως, με δικές τους προσπάθειες ανέδειξαν το θέμα της γενοκτονίας και αγωνίστηκαν σκληρά, ώστε το ελληνικό κράτος να αναγνωρίσει την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας και της Ανατολικής Θράκης από τους Τούρκους.
Αρχοντία Παπαδοπούλου
Οι ξεριζωμένοι Μικρασιάτες, τόνισε η κα Παπαδοπούλου, φτάνοντας εδώ δεν έγιναν αποδεκτοί από μεγάλο μέρος των αδελφών Ελλήνων, σε μια Ελλάδα που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση που στοίχισε σε πολλές ζωές και βρισκόταν με μία αιμορραγούσα οικονομία.
Ήρθαν εδώ χωρίς να προλάβουν να κλάψουν τους νεκρούς τους, γιατί έπρεπε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να ψάξουν να βρουν δουλειά και προσπάθησαν να στήσουν τις δουλειές που είχαν.
Το ελληνικό κράτος έκανε την αστική αποκατάσταση, τοποθετώντας τους πρόσφυγες σε αστικές περιοχές. Οι προσφυγικοί συνοικισμοί που στήθηκαν στις αστικές περιοχές, είχαν δομηθεί εκτός της δομημένης πολεοδομικά πόλεως, κοντά στην οποία εγκαταστάθηκαν.
Είναι ενδεικτικό, σημείωσε η κα Παπαδοπούλου, ότι η Νέα Κοκκινιά, που αργότερα ονομάστηκε Νίκαια, στήθηκε στον σκουπιδότοπο στα βόρεια του Πειραιά. Είναι τραγικό και μεγαλειώδες συνάμα, συνέχισε, να παρακολουθήσουμε, πως στήθηκε αυτός ο συνοικισμός, όπου 900 γυναίκες έχτιζαν σπίτια μαζί με τους άντρες.
Παράλληλα, έγινε και η αγροτική αποκατάσταση, για όσους θέλησαν να παραμείνουν στην ύπαιθρο χώρα, αλλά όπως σημείωσε χαρακτηριστικά, ότι κι αν δόθηκε, αποπληρώθηκε.
«Αφού εγκαταστάθηκαν, έπρεπε να μορφώσουν τα παιδιά τους και μέσα σε παράγκες να φυλάξουν ιερά λείψανα, ιερές εικόνες και σκεύη, που μπόρεσαν να πάρουν, για να μπορέσουν να χτίσουν εκκλησίες και να τα τοποθετήσουν στη συνέχεια σε ναούς.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Νίκαιας, όπου κάθε γειτονιά του συνοικισμού, είχε και το δικό της ναό, κάτι που δεν υπάρχει σε πολλές πόλεις.
Ερχόμενοι εδώ, έφεραν καινούργιες καλλιέργειες, τεχνογνωσία σε διάφορα τεχνικά θέματα και άρχισαν να επιδίδονται και στο εμπόριο, όπως έκαναν στις αλησμόνητες πατρίδες.»
Συντελέστηκε επίσης το άνοιγμα της αγοράς εργασίας στις γυναίκες. Οι Μικρασιάτισσες κυρίως δεν δούλευαν, όμως το 1922 ήρθαν εδώ, οι περισσότερες οικογένειες, χωρίς άνδρες, αφού είχαν σφαγιαστεί ή αιχμαλωτισθεί από τους Τούρκους.
Έτσι οι γυναίκες αυτές, με τις πολυμελείς οικογένειες, και για να σταθούν γέμισαν τα εργοστάσια, κυρίως της υφαντουργίας, γιατί ήταν εξειδικευμένες στα χαλιά. Αυτές οι γυναίκες δεν πληρώνονταν το ημερομίσθιο που έπαιρναν οι άνδρες και έπρεπε να στήσουν οικονομικά και ψυχικά, μια οικογένεια. Και στη συνέχεια, ξεκίνησαν σταδιακά και οι άλλες Ελληνίδες, να βγαίνουν στην αγορά εργασίας.
Άρχισε λοιπόν να φαίνεται μία νέα κοινωνία, και ενσωματώθηκαν οι Έλληνες της Μ. Ασίας με τους υπόλοιπους Έλληνες. Έδωσαν οι Μικρασιάτες το χέρι βοήθειας για να σηκωθεί η οικονομία της Ελλάδας.
Κλήθηκαν ξανά στα όπλα για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα πολέμησαν τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, μέσα στις παράγκες και τα αντίσκηνα.
Δεν είναι γνωστό, συμπλήρωσε η κα Παπαδοπούλου, ότι εκτός των 1.500.00 νεκρών, είναι πολλοί εκείνοι που έχασαν τα λογικά τους, αφού δεν είναι εύκολο να μπορέσει ένας ανθρώπινος οργανισμός, να σηκώσει αυτήν την καταστροφή. Ακόμη, άλλοι πέθαναν εδώ από μολυσματικές ασθένειες.
Τα περιουσιακά στοιχεία των ξεριζωμένων, κατοικίες, χωράφια, βιοτεχνίες, βιομηχανίες, τράπεζες, σχολεία και άλλα κτίρια, χρησιμοποιούνται σήμερα από κάποιους που δεν τους ανήκουν.
Και συμπλήρωσε:
«Τα εγκληματικά λάθη της πολιτικής εκείνης της περιόδου και ο εθνικός διχασμός, οδήγησαν σε αυτόν τον όλεθρο. Η γενοκτονία ολόκληρου του μικρασιατικού ελληνισμού ήταν πράξη μεθοδευμένη, που προήλθε μετά από διαταγές.»
