Οι αρετές του αγίου, είναι χρήσιμες να τις ποθήσουμε και να τις εγκολπωθούμε, πολύ περισσότερο στις ημέρες μας. Η πανδημία, που πειρασμικά επισκέπτεται, όχι μόνο τον τόπο μας, αλλά και την ανθρωπότητα όλη, είναι στάδιο που καλούμαστε να ασκηθούμε και τελικά να κερδίσουμε υγεία ψυχής και σώματος.
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής του Αγίου Νικολάου, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, κατά τη διάρκεια της οποίας κήρυξε τον θείο λόγο, ο Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Χρυσόπουλος, κληρικός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει» και μεταδόθηκαν από το κανάλι του προγράμματος στο YouTube.
Η αναμέτρηση του χθες με το σήμερα, μέσα στην Εκκλησία, είπε στην αρχή της ομιλίας του ο π. Χρυσόστομος, αναζητά ισχυρά μέτρα σύγκρισης, για να μην κατηγορηθεί ως κάτι το στατικό, ή ακόμα και μουσειακό.
Όταν αναζητήσουμε το όραμα και τον στόχο, θα αντιληφθούμε ότι πρόσωπα, όπως ο άγιος Νικόλαος, γίνονται με τον τρόπο τους, μέσο σύγκρισης και μέτρο παραδείγματος.
«Πρέπει πρώτιστα και κύρια, να μην δούμε την 6η Δεκεμβρίου, μόνο ως αφορμή τυπικής και κοσμικής γιορτής, αλλά να πάμε στο συναξάρι της και να περάσουμε από την υμνολογία της, για να αντλήσουμε διδάγματα. Είναι η ημέρα, που η Εκκλησία μας υμνολογεί, τον Επίσκοπο Μύρων.
Η Ορθόδοξη Ανατολή, την ημέρα του «πανάγιου Νικολάου», κατά τον ιερό υμνωδό, μας καλεί να σταθούμε, όχι ως θεατές ενός ιερού θρησκευτικού σκηνικού, αλλά ως αφορμή πνευματικού αγώνα, προκειμένου να λάβουμε το έπαθλο.»
Πολυτάλαντη και πολυκύμαντη, η ζωή του αγίου Νικολάου. Η συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος, λόγω ενός θαύματος με την καταπράυνση μιας θαλασσοταραχής, τον ανέδειξε προστάτη του, στα ταξίδια του σε θάλασσες και ωκεανούς. Η πολιτεία του ταυτίστηκε με αυτή της Εκκλησίας και η θάλασσα βρίσκει τη ζωή του, τον εαυτό της.
Οι άγιοι, τόνισε ο π. Χρυσόστομος, έρχονται στη ζωή μας, γίνονται οι φίλοι μας και μας προσφέρουν δώρα πνευματικά, τη χάρη του, το θαύμα τους, το πρότυπο.
Μια ιδιότητα που έχει το θαλάσσιο νερό είναι η άνωση, με την οποία επιπλέει το σώμα μας. Αυτός είναι ο σκοπός της Εκκλησίας και ο στόχος των αγίων της. Να μας κρατήσουν στην επιφάνεια παρά τα προβλήματα, τις αμαρτίες, τις αστοχίες μας.
Και ο άγιος Νικόλαος, ως Επίσκοπος Μύρων, απέδειξε έμπρακτα ότι ήταν ποιμένας φιλάνθρωπος και διδάσκαλος αληθινός. Βοήθησε τον λαό του άριστα στις πνευματικές του αναζητήσεις και τον εξυπηρέτησε τέλεια στις υλικές του ανάγκες.
«Το μυστήριο της εν Χριστώ ζωής, το αποκαλύπτουν με την χαριτωμένη βιωτή τους οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Είναι τα πρόσωπα που έδωσαν ποικιλόμορφα ομολογία και μαρτυρία Ιησού Χριστού. Όλοι τους έρχονται ως συνοδοιπόροι της ζωής μας και κάνουν βατό τον δρόμο της, αφού τον φωτίζουν με τα έργα τους.»
Μια τέτοια μορφή είναι και εκείνη του αγίου Νικολάου. Τόπος καταγωγής του η Λυκία της Μικράς Ασίας, γόνος πλούσιας οικογένειας που έζησε τον 3ο αιώνα.
Νεότατος χειροτονείται και ανεβαίνει σύντομα τους τρεις βαθμούς της ιερωσύνης. Τα σημεία τόσο της μόρφωσης του, όσο και της αγιότητας του, έγιναν έγκαιρα φανερά και γνωστά.
Διακρίθηκε για την πνευματική και φιλανθρωπική του δραστηριότητα. Ιδρύει νοσοκομείο, πτωχοκομείο, ξενώνα και πολλά άλλα ιδρύματα. Η Επισκοπή του έχει γίνει τόπος παρηγοριάς και πνευματικής τροφοδοσίας. Σκύβει στον ψυχικό και σωματικό πόνο κάθε προβληματισμένου ανθρώπου και απλόχερα βοηθά.
Φάνηκε επιπλέον και θερμότατος ζηλωτής των Ορθοδόξων δογμάτων. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο η παρουσία του γίνεται αισθητή και ιστορική. Με απλά, αλλά θεολογικά επιχειρήματα, αντικρούει τους αιρετικούς και σταματά τον στείρο και κενό ορθολογισμό τους. Καταπολεμά και αποστομώνει τον αιρεσιάρχη Άρειο με σοβαρό και φωτισμένο τρόπο.
Το φρόνημα του δεν το έκαμψαν ούτε οι συλλήψεις, ούτε οι φυλακίσεις. Με πραότητα τις υπέμεινε και γι’ αυτό δικαιώθηκε τόσο από τον Μέγα Κωνσταντίνο, όσο και στην συνείδηση του ποιμνίου του.
Με ταπείνωση δέχθηκε τα ευχάριστα ως θεία δωρεά και τα δυσάρεστα ως δοκιμασία. Για τον λόγο αυτό προστρέχει στους δοκιμαζόμενους της ζωής και ιδιαίτερα στους ναυτιλλομένους.
Το έτος 330 παραδίδει την αγία αρχιερατική του ψυχή στον Θεό και Πλάστη μας. Μυροβλύζει και θαυματουργεί συνεχώς το ταλαιπωρημένο του ιερό λείψανο.
Σε καιρούς φιλαυτίας, ολιγοπιστίας και ασυδοσίας, τόνισε ο π. Χρυσόστομος, μορφές σαν του τιμώμενου αγίου, μπορεί να σπανίζουν, υπάρχουν όμως όχι μόνο για να τους προσκυνούμε, αλλά και για να τους μιμούμαστε. Αγάπησε ο άγιος τον Θεό και αγαπήθηκε ανυπόκριτα από τα παιδιά Του. Προτίμησε τα πνευματικά πλούτη, παρά τα υλικά.
Και ολοκληρώνοντας τον λόγο του, συμπλήρωσε:
«Οι αρετές του αγίου, είναι χρήσιμες να τις ποθήσουμε και να τις εγκολπωθούμε, πολύ περισσότερο στις ημέρες μας. Η πανδημία, που πειρασμικά επισκέπτεται, όχι μόνο τον τόπο μας, αλλά και την ανθρωπότητα όλη, είναι στάδιο που καλούμαστε να ασκηθούμε και τελικά να κερδίσουμε υγεία ψυχής και σώματος. Με πίστη, πραότητα, εγκράτεια, αλληλεγγύη, πρέπει να απαντήσουμε στην υγειονομική κρίση.
Αν θέλουμε να θυμόμαστε τον άγιο Νικόλαο διαρκώς, δεν απομένει παρά να σκεφθούμε ότι αγωνίστηκε και τι κέρδισε. Ο πόθος για αγιότητα δεν είναι στόχος ξεπερασμένος, μπορεί να υπάρξει και ως υπόθεση των ημερών μας.»
