Είναι μεγάλοι άγιοι οι μάρτυρες της Παλαιάς Διαθήκης. Γιατί δεν αξιώθηκαν της μεγάλης ευλογίας να δουν τον Χριστό, αλλά πίστεψαν και θυσιάστηκαν για έναν Χριστό τον οποίον δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ψηλάφησαν με τα χέρια τους.
Ομιλία με θέμα «Οι μάρτυρες της Παλαιάς Διαθήκης», πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης π. Ιάκωβος Κανάκης, Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου.
Η ομιλία, που δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», πραγματοποιήθηκε χωρίς την συμμετοχή ακροατηρίου και μεταδόθηκε ζωντανά από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Οι μάρτυρες με το αίμα τους στολίζουν την Εκκλησία, τόνισε ο π. Ιάκωβος. Μάρτυρες δεν έχουμε μόνο στα χρόνια της Καινής Διαθήκης, αλλά και στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης.
Μάρτυρες, με την έννοια της μαρτυρίας, δηλαδή ότι ζούσαν κατά Θεόν, αλλά αυτή η μαρτυρία μπορούσε να φτάσει μέχρι το μαρτύριο.
Και είναι μεγάλοι άγιοι αυτοί οι μάρτυρες. Γιατί στην Παλαιά Διαθήκη δεν αξιώθηκαν της μεγάλης ευλογίας να δουν τον Χριστό, αλλά πίστεψαν και θυσιάστηκαν για έναν Χριστό τον οποίον δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ψηλάφησαν με τα χέρια τους.
«Αλλά οι μάρτυρες αυτοί, στην προ Χριστού περίοδο, έβλεπαν τον Μεσσία όπως τον είδαν οι Δίκαιοι και οι Προφήτες, ως άσαρκο ακόμα, αλλά εμφανιζόμενο με την μορφή του αγγέλου του Κυρίου.
Δεν είδαν τον Χριστό με τα αισθητά τους μάτια, αλλά με τα εσωτερικά, τα πνευματικά μάτια. Και έδωσαν σ’ Εκείνον, ως προσφορά, το ίδιο το αίμα τους.»
Αναφέρθηκε ο π. Ιάκωβος ιδιαίτερα στους επτά Μακκαβαίους παίδες, την μητέρα τους και τον γέροντα Ιερέα Ελεάζαρ. Μακκαβαίοι είναι εκείνοι που με αγώνα προσπαθούσαν να διατηρήσουν ανόθευτη την πατρώα πίστη τους.
Το μαρτύριο των επτά Μακκαβαίων κέντρισε και μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας οι οποίοι έχουν γράψει σχετικές ομιλίες.
Οι επτά Μακκαβαίοι παίδες, έζησαν τα χρόνια του Αντιόχου, ενός βασιλιά που έζησε κατά την ελληνιστική περίοδο. Ο Αντίοχος αναγκάζει δια νόμου τους πολίτες του τόπου να θυσιάσουν στα είδωλα και να απομακρυνθούν από την πίστη στον ένα και μοναδικό Θεό.
Το μαρτύριο του Ελεάζαρ, έχει ως αφορμή την ρητή εντολή του Αντίοχου προς τους Ιουδαίους, να γευθούν κρέατα προερχόμενα από τις θυσίες των ειδώλων, κάτι που γίνονταν μπροστά στον βασιλέα.
«Ο Ελεάζαρ ήταν γέροντας στην ηλικία και αρνείται να θυσιάσει και να φάει από αυτά τα φαγητά, αρνούμενος να λερώσει την ιεροσύνη του και για να μην γίνει κακό παράδειγμα για τους νεότερους. Ζητά δε ακόμη, η θυσία του να γίνει αντίδωρο για την ευημερία του λαού τον οποίο υπηρετεί.
Ο Ελεάζαρ δεν ήταν ένας ψυχρός τελετουργός των μυστηρίων, αλλά έχει επίγνωση της υψηλής αποστολής του και όταν έρχεται η ώρα βγαίνει μπροστά. Έτσι κάνει ο ιερέας που γνωρίζει ποιο είναι το έργο του μέσα στην ζωή, την κοινωνία και την εκκλησιαστική κοινότητα.»
Ο Αντίοχος ζητά να μαρτυρήσουν και τα εφτά παιδιά και η μητέρα τους. Εκείνη στηρίζει τα παιδιά της να μην αλλάξουν γνώμη. Τα παιδιά ζητούν από τον Αντίοχο να προχωρήσει στο μαρτύριο γιατί αυτά δεν πρόκειται να κάνουν πίσω.
Και τότε ο Αντίοχος διατάζει να φέρουν το μεγαλύτερο από τα αδέλφια, το βασανίζουν και διαμελίζουν τα μέλη του. Ακολουθούν και τα υπόλοιπα αδέλφια, όπου με φρικτά βασανιστήρια μαρτύρησαν.
Και τα εφτά παιδιά με τον ευσεβή λογισμό και την σταθερή πίστη, δεν πρόδωσαν αλλά θυσιάστηκαν για την πίστη. Και οι εφτά, όπως και ο Ελεάζαρ έχουν τον ίδιο κοινό ζήλο για την αγάπη προς τον Θεό.
Η μητέρα των παιδιών πέθανε από τον ψυχικό της πόνο, δεν χρειαζόταν άλλο μαρτύριο. Είδε όλα της τα παιδιά να θυσιάζονται με φρικτούς τρόπους.
Και όπως είπε ο π. Ιάκωβος ολοκληρώνοντας:
«Υπάρχει λοιπόν μαρτύριο και στην Παλαιά Διαθήκη γιατί ο Θεός είναι ένας και ο ίδιος. Και υπήρχαν πάντοτε άνθρωποι που πρόδιδαν ή έμεναν σταθεροί σε αυτήν την πίστη στον ένα Θεό.
Τα αίματα των μαρτύρων είναι η πορφύρα της Εκκλησίας.»
