Αυτός είναι ο δικός μας ιμπεριαλισμός. Η Εκκλησία επεκτείνεται και θα επεκτείνεται πάντοτε, όχι με την δύναμη του χρήματος και της εξουσίας, αλλά με την ελευθερία και την αγάπη που φέρνει στις ψυχές των ανθρώπων.
Στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», την Δευτέρα 12 Νοεμβρίου, ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης, Θεολόγος, φιλοξένησε τον Νομικό και Θεολόγο Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Σχοινά, σε μια συζήτηση με θέμα: «Η αγιότητα ως ελευθερία».
Όπως είπαν οι δύο συνομιλητές στην έναρξη της συζήτησης, ο Χριστός έρχεται να μπει στη ζωή μας ως η ενυπόστατη αλήθεια, και ως η ενυπόστατη ελευθερία και να μας ελευθερώσει από κάθε ζυγό.
Όταν λοιπόν έρχεται και προβάλει κάποιους κανόνες, που θα μας βοηθήσουν να περπατήσουμε προς την ελευθερία, δεν τους προβάλει ως δεσμεύσεις. Εμείς τους έχουμε ανάγκη ως οδοδείκτες προς την ελευθερία.
Γιατί όπως τόνισε ο π. Γεώργιος, ποτέ το Ευαγγέλιο του Χριστού, ακόμα κι όταν θέτει κανόνες, δεν θέλει να υποδουλώσει τον άνθρωπο.
Το να ακολουθήσουμε τον Χριστό και τους κανόνες, έγκειται στην δική μας ελεύθερη επιλογή.
«Μας δίνει την αγιότητα ως εντολή και έτσι συμμετέχουμε στην αγιότητα του Ιησού Χριστού που ουσιαστικά είναι ένα κάλεσμα να βαδίσουμε προς την ελευθερία.
Οι άγιοι, όσο πιο πολύ εξαγιάζονται, όσο πιο πολύ προσεγγίζουν τον Χριστό και ενώνονται μαζί Του, είναι υπόδειγμα του πραγματικά ελεύθερου ανθρώπου.»
Οπότε, συμπέρανε ο π. Γεώργιος, μόνο ως ελευθερία βιώνεται η αγιότητα. Είναι ύψιστο δείγμα ελευθερίας, το να μπορείς να θυσιάσεις και την ίδια σου την ζωή γι’ αυτό που πιστεύεις.
Αν πραγματικά θέλουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό, αν θέλουμε να βαδίσουμε τον δρόμο των αγίων, να το κάνουμε με την συνείδηση ότι ανοιγόμαστε σε ολοένα και πιο ελεύθερα πελάγη, με ελεύθερη βούληση και ελεύθερες αποφάσεις, με ελεύθερη επιλογή ζυγού, που είναι όπως ο νάρθηκας που βάζουμε σε ένα σπασμένο χέρι κι όταν γίνει καλά, τον βγάζουμε, όπως είπε χαρακτηριστικά.
«Μέσα στα συναξάρια των αγίων έχουμε ληστές, κακούργους. Ζούσαν σε ένα σκοτάδι, ταλαιπωρούνταν από αυτό που ζουν. Αυτή η ταλαιπωρία είναι ταυτόχρονα, η έναρξη της θεραπείας τους. Γιατί όταν πονάς, γυρεύεις αυτό που θα σου μειώσει τον πόνο.
Μέσα στην αναζήτηση αυτή, ελεύθερα οι άνθρωποι αυτοί, μπορούν να στραφούν στον Χριστό. Και ζουν τελικά την αγιότητα και την ελευθερία, με έναν τρόπο πολύ δυναμικό.»
Αξίζει κανείς να κάνει τον αγώνα του και να μην απελπιστεί, γιατί υπάρχει η σωτηρία. Η αγιότητα δεν είναι ένα ατομικό άθλημα. Είναι κάτι που καλούμαστε ελεύθερα να το ζήσουμε μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, με τους αδελφούς μας.
Όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, όταν προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον, τον βοηθάμε και του δείχνουμε ότι υπάρχει ελπίδα.
Συνεχίζοντας ο π. Γεώργιος σημείωσε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη δέσμευση από το περιβάλλον. Οι άγιοι είναι οι μεγαλύτεροι αναρχικοί. Δεν τους νοιάζει τι θα πει ο περίγυρος.
Ο άγιος δεν σκέφτεται αυτά τα πράγματα. Είναι αυτός που είναι, με μία φυσικότητα, γιατί έχει έρθει εκεί που τον έφτιαξε ο Θεός, στις πραγματικές του διαστάσεις.
Και όντας ο εαυτός του, είναι ελεύθερος, δεν νοιάζεται τι θα πουν οι άλλοι. Και ταυτόχρονα νοιάζεται για τους άλλους, πως θα τους δείξει αγάπη, πως θα τους ωφελήσει με κάθε του κίνηση. Αλλά αυτό βγαίνει αβίαστα.
Τέλος, κλείνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, ο π. Γεώργιος τόνισε πως η Ορθοδοξία ενοχλεί επειδή είναι η αλήθεια και είναι πράξη, δεν είναι θεωρία.
Και πως αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι, οφείλουμε να υποδουλωθούμε μόνο στον Χριστό. Σε κανέναν άλλο.
«Αν είμαστε άνθρωποι που πορευόμαστε προς τον Χριστό, προς την αγιότητα του Χριστού, άρα προς την ελευθερία, ταυτόχρονα γινόμαστε παγκόσμιοι και αισθανόμαστε αδερφό, τον καθένα.
Αυτός είναι ο δικός μας ιμπεριαλισμός. Η Εκκλησία επεκτείνεται και θα επεκτείνεται πάντοτε, όχι με την δύναμη του χρήματος και της εξουσίας, αλλά με την ελευθερία και την αγάπη που φέρνει στις ψυχές των ανθρώπων.»
