Με την ευκαιρία της εκδόσεως του βιβλίου «Μιλώντας με τα παιδιά μας για όλα…» από τις εκδόσεις «Αρχονταρίκι», διοργανώθηκε συζήτηση στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Κυριακή 21 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Στην εκδήλωση συμμετείχαν εκ των συγγραφέων του τόμου, ο π. Αντώνιος Καλλιγέρης, Διευθυντής του Τομέα Γάμου και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που μίλησε με θέμα «Γιατί «πρέπει» να παντρευόμαστε;», ο κ. Κωνσταντίνος Γανωτής, Φιλόλογος – Συγγραφέας, που ανέπτυξε το θέμα «Η γλώσσα μας, θησαυρός του κόσμου», και η κα Αγγελική Μαστρομιχαλάκη-Ζούρα, Δρ. Παιδαγωγικής Ψυχολογίας, που έκλεισε την συζήτηση με το θέμα «Ελεύθερος χρόνος, το παιχνίδι και το παιδικό βιβλίο».
Κατά τη διάρκεια της εκδηλώσεως λειτούργησε τμήμα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών.
Προλογίζοντας την εκδήλωση η κα Μαστρομιχελάκη-Ζούρα, ανέφερε ότι ο τόμος έγινε με πολύ αγάπη από πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και επιστήμονες, με σκοπό την προσφορά προς τους Έλληνες που έχουν αγωνία και αναζητούν κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους.
Ένα βιβλίο το οποίο ξεκίνησε με μια αγωνία πώς να μιλήσουν σε αυτά τα παιδιά.
Πολλές φορές νομίζουμε ότι βοηθούμε, τόνισε. Ότι διδάσκουμε, ότι έχει απήχηση ο λόγος μας. Όμως, κι εμείς οι ίδιοι μέσα μας, νιώθουμε ότι δεν είναι αρκετό αυτό που δίνουμε στους μαθητές μας.
«Νιώθουμε ότι θέλουμε να κάνουμε ένα μάθημα, να διδάξουμε μόνο και τα παιδιά είναι αλλού. Τα παιδιά, μας παρακολουθούν και δοκιμάζουν την ωριμότητα και την ετοιμότητα μας κάθε στιγμή.
Δεν υπάρχουμε εάν δεν ακούμε τους νεώτερους και πολλές φορές λέμε αυτά που θέλουμε να πούμε. Καλό λοιπόν είναι να σταθούμε και να ακούσουμε την αγωνία των παιδιών και να τους ανοίξουμε εναλλακτικούς δρόμους σκέψης και αντιμετώπισης όλων των καινούργιων προκλήσεων.»
π. Αντώνιος Καλλιγέρης
Πρώτος μίλησε ο π. Αντώνιος Καλλιγέρης, με θέμα Γιατί «πρέπει» να παντρευόμαστε;».
Εμείς συνήθως κάνουμε το εξής αμάρτημα, είπε ξεκινώντας την παρέμβαση του. Κολλάμε στα «πρέπει», στα «πρόσεχε» και στις τελετές.
Με τα «πρέπει» βάζουμε πλαίσια. Πρέπει να παντρευτείς, πρέπει να κάνεις οικογένεια κλπ. Και πρέπει να κάνεις κάτι «για να». Πρέπει δηλαδή να παντρευτείς για να κάνεις παιδί.
«Δεν υπάρχει πουθενά έρωτας. Αυτό που ενώνει δύο ανθρώπους, που τους συγκλονίζει την καρδιά και τους σπρώχνει να θέλουν να βρίσκονται μαζί και να υπερβαίνουν όλες τις δυσκολίες.»
Αυτά τα «πρέπει» σκοντάφτουν σε άλλα «πρέπει». Ποιόν θα διαλέξει ο νέος ή η νέα και με τι κριτήρια, σύμφωνα με το τι αρέσει στους γονείς. Αντίστοιχα συμβαίνουν και με τα «πρόσεχε» των γονιών προς τα παιδιά τους.
Όσον αφορά τις τελετές, ο π. Αντώνιος εντόπισε το πρόβλημα σε εκείνους που δηλώνουν μέλη της Εκκλησίας και όλος τους ο καημός δεν είναι η προετοιμασία για το μυστήριο του γάμου, αλλά η προετοιμασία τους για μια τελετή.
Γιατί χανόμαστε στην κυριολεξία τόνισε, σε μια ατέρμονη συζήτηση για τις λεπτομέρειες της, όπως οι θέσεις των προσκεκλημένων, τα ρούχα που θα φορεθούν, ο στολισμός, που απομυζούν τη ζωή μας.
Βρισκόμαστε σε έναν ωκεανό, ο οποίος είναι η συν-ζωή δύο ανθρώπων, που είναι άγνωστος τόπος, αχαρτογράφητος τελείως, με ευθύνη των μεγαλυτέρων.
Ποιος γονιός είπε στα παιδιά του ότι δεν θα δοκιμάσεις τον άλλον αν σου κάνει, αλλά θα δοκιμάσεις τον εαυτό σου αν είσαι έτοιμος να μπεις σε μια περιπέτεια και πληγώσεις έναν αθώο εάν δεν είσαι έτοιμος.
«Πιστεύω στον γάμο που διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Χριστό που λέει να αποκολληθώ από το σπίτι μου και να προσκολληθώ, να αγαπήσω με όλη μου την καρδιά τον άνθρωπο που έχω ζητήσει από τον Θεό να είμαι μαζί του και να συμπορευθώ με αυτόν.»
Δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς την μακροβιότητα. Ένα πράγμα μόνο υπάρχει. Αν κανείς βιώνει καθημερινά το Ευαγγέλιο στη ζωή του, αυτό εγγυάται την μακροβιότητα.
Ο γάμος είναι κλήση, συνέχισε ο π. Αντώνιος, ένα κάλεσμα, αλλά και μια κλίση, αφού θέλουμε να μπούμε σε αυτήν την σπουδαία διαδικασία. Τη συνάντηση αυτών των δύο, την βλέπουμε στο μυστήριο του γάμου.
«Ο γάμος δεν είναι μια συναλλαγή ή ένα συμβόλαιο. Αυτό που πρέπει κανείς να καταθέσει είναι την ίδια του την ψυχή, τον εαυτό του, τα όνειρα του.
Να έχουμε μια συν-ανάπτυξη και μια συν-θέαση ενός ορίζοντα, που είναι διαφορετική στην αρχή, αλλά αυτή η πορεία από το εγώ στο εμείς γίνεται μυστήριο, όπως το καταλαβαίνει η Εκκλησία του Χριστού.»
Κωνσταντίνος Γανωτής
Τον λόγο έλαβε ακολούθως ο κ. Κωνσταντίνος Γανωτής, που μίλησε με θέμα «Η γλώσσα μας, θησαυρός του κόσμου».
Ξεκινώντας σημείωσε πως, εκείνο που θα μπορούσε το παιδί να έχει για βοήθεια, για να κάνει έναν καλό γάμο και καλές σπουδές και καλή ζωή, είναι να συνεχίσει να ζει στη ζωή του, όπως ζούσε στα παιδικά του χρόνια που ήταν αθώο.
Και τότε ότι έκανε ήταν όμορφο. Τα παιδικά χρόνια, βοηθάνε και το νέο να κάνει μια σωστή ζωή.
Η βάση από την οποία ξεκόψαμε, συνέχισε, και ύστερα ήρθαν όλα τα προβλήματα, είναι η διακοπή της εκκλησιαστικής ζωής των ανθρώπων.
Κι αυτά δεν επιβάλλονται, εμπνέονται στο παιδί. Η χαρά και η ειρήνη στα πρόσωπα των γονιών είναι μια διαρκής κατήχηση.
Το ήθος το δικό μας είναι αυτό που κατευθύνει σωστά όλη την ζωή των παιδιών. Μόνο το ήθος μας, το οποίο εκφράζεται και με την ωραία γλώσσα.
Και πάνω σε αυτό, χρησιμοποίησε μια σειρά παραδείγματα από ποιήματα και στίχους, που καταδεικνύουν την ομορφιά και εκφραστικότητα της γλώσσας μας.
Για να ολοκληρώσει λέγοντας:
«Η γλώσσα έχει ομορφιές. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας αριστουργήματα και εκφράζουν την οικογενειακή παράδοση του λαού μας.
Απ’ αυτήν την παράδοση και απ’ αυτήν την έκφραση της παράδοσης, διατηρείται ακόμα, ότι διατηρείται από την ελληνική οικογένεια.
Με τέτοιο ήθος τα παιδιά θέλουν να κάνουν οικογένεια. Αλλιώς κάνουν σχέση.»
Αγγελική Μαστρομιχαλάκη-Ζούρα
Τελευταία μίλησε η κα Αγγελική Μαστρομιχαλάκη-Ζούρα, που έκλεισε την συζήτηση με το θέμα «Ελεύθερος χρόνος, το παιχνίδι και το παιδικό βιβλίο».
Το παιχνίδι και ο ελεύθερος χρόνος των παιδιών, υπογράμμισε, όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικός είναι για τα παιδιά, όπως και για την ανάπτυξη και την αθωότητα στην σχέση των παιδιών με την παιδική τους ηλικία.
Έχουν ελεύθερο χρόνο τα σημερινά παιδιά, αναρωτήθηκε. Πέρα από τα μαθήματα, είναι δεσμευμένα με ασχολίες, με δραστηριότητες. Δεν προλαβαίνουν τα παιδιά να επικοινωνήσουν, να μιλήσουν, να παίξουν, να αναπτυχθούν.
Αυτό έχει οδηγήσει την σημερινή κοινωνία σε μία ταχύτητα. Όμως η σχέση η πραγματική γίνεται όλο και δυσκολότερη.
Ας αφήσουμε τα παιδιά να παίζουν με παιχνίδια, να παίζουν στη φύση, να αναπτύσσονται, να παίρνουν κι ένα καλό βιβλίο, να μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και τον λόγο.
Να βλέπουν πρότυπα ηρώων ως αξίες ζωής που θα χτίσουν καλές φιλίες, καλές σχέσεις, ένα ωραίο πρότυπο ενός πατέρα, μίας μητέρας, φίλων, αδελφών, δασκάλων.
Το παιχνίδι μέσα από την ζωή του παιδιού είναι πολύ σημαντικό, όπως και η σχέση με το διαδίκτυο να είναι ελεγχόμενη.
Η σχέση με τα ηλεκτρονικά μέσα να μην είναι η καθημερινότητα και αυτό που θα κάνει το παιδί να προσκολληθεί και να μην μπορεί να μιλήσει.
Και έκλεισε λέγοντας:
«Θέλουμε τα παιδιά να παίζουν, γιατί η ζωή δεν είναι παιχνίδι. Το παιχνίδι όμως, είναι ζωή για τα παιδιά.
Μέσα από το παιχνίδι θα γνωρίσουν την ζωή, θα αναπτυχθούν, θα στηρίξουν τις οικογενειακές σχέσεις.
Οι γονείς να παίζουν με τα παιδιά, να επικοινωνήσουν, να κοιταχθούν κατά πρόσωπο, να αγαπηθούν περισσότερο.»
