Το Ευαγγέλιο είναι πάντα επίκαιρο και σημαντικό για εμάς, γιατί είμαστε μέσα, δεν απουσιάζει κανένας άνθρωπος. Μας δίνεται η δυνατότητα στο Ευαγγέλιο, να βρούμε τον εαυτό μας, μέσα σε κάθε σελίδα, γεγονός ή παραβολή.
Στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Ηλίας Λιαμής, Δρ. Θεολογίας, Μουσικολόγος και Συγγραφέας, συζήτησε το θέμα: « Οι δρόμοι του Ευαγγελίου προς τον άνθρωπο από τον άμβωνα στην ηλεκτρονική εποχή» με τον Πρωτοπρεσβύτερο Σπυρίδωνα Βασιλάκο, Διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Βοιωτική Εκκλησία».
Η εκδήλωση, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου και εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Σε όλους τους παρευρισκόμενους μοιράστηκε Ηχητική Κασετίνα με την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο και σε απόδοση στη δημοτική γλώσσα, προσφορά του Ορθοδόξου Δικτύου Ενημέρωσης.
Η θέση του ευαγγελικού λόγου στην καθημερινότητα της Εκκλησίας, ήταν ο πρώτος σταθμός της συζήτησης. Ένα θέμα που αποτελεί για την ζωή της Εκκλησίας και πηγή, αλλά συνάμα και πληγή, όπως τονίστηκε.
Το Ευαγγέλιο είναι η πηγή μας. Όταν όμως βλέπουμε το Ευαγγέλιο να απουσιάζει από την ζωή των πιστών, εκεί αντιμετωπίζουμε μία πληγή.
Όπως υπογράμμισε ο π. Σπυρίδων, όταν ο Ιερέας ανοίγει το Ευαγγέλιο στην θεία Λειτουργία, αυτή η κίνηση είναι συγκλονιστική. Γιατί θυμίζει την ευαγγελική περικοπή όπου «ο Κύριος άνοιξε το στόμα του…».
Κι ενώ φαίνεται πλεονασμός, αφού πως θα μίλαγε εάν δεν άνοιγε το στόμα του, το να ανοίξει το στόμα του ο Θεός είναι συνταρακτικό γεγονός. Γιατί μέσα από το στόμα του Θεού, όπως βγήκε η πνοή του και ζωοποίησε τον άνθρωπο, θα βγει ζωή.
«Όταν ανοίγεις το Ευαγγέλιο, νιώθεις ότι ο Θεός σε βλέπει, ξέρεις ότι σου μιλάει και αντιλαμβάνεσαι ότι σε αγγίζει. Αλλά κι εσύ θα δεις και θα μιλήσεις και θα αγγίξεις τον Θεό. Το Ευαγγέλιο γίνεται χώρος συνάντησης και επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό.
Το Ευαγγέλιο είναι πάντα επίκαιρο και σημαντικό για εμάς, γιατί είμαστε μέσα, δεν απουσιάζει κανένας άνθρωπος. Μας δίνεται η δυνατότητα στο Ευαγγέλιο, να βρούμε τον εαυτό μας, μέσα σε κάθε σελίδα, γεγονός ή παραβολή.»
Μέσα στο ευαγγέλιο βλέπουμε τις υποσχέσεις του Θεού. Αυτό που υπόσχεται είναι ιδιαίτερη τιμή για τον άνθρωπο. Και δεν γίνεται παρά να πάρει ελπίδα. Γιατί η υπόσχεση του Θεού για τον άνθρωπο είναι ο παράδεισος, δηλαδή ο Χριστός. Αυτή η αλήθεια του Θεού, δεν πρόκειται ποτέ να παλιώσει.
Ποιος είναι ο άμβωνας, αναρωτήθηκε ο π. Σπυρίδων. Για να απαντήσει πως εάν μέσα στην Εκκλησία, το καθετί δεν λέει την αλήθεια, δεν μιλά στον άνθρωπο για τον Χριστό, διακριτικά, όμορφα, τρυφερά, γλυκά, τότε έχουμε χάσει.
Άμβωνας θα πρέπει να είναι το καθετί. Ο σπουδαιότερος άμβωνας, είναι η ίδια η ζωή του ανθρώπου. Οπότε ο άμβωνας δεν είναι συγκεκριμένο έπιπλο ή θέση μέσα στην Εκκλησία.
Χρησιμοποίησε μάλιστα και μια εικόνα που συναντάμε κυρίως στα μοναστήρια. Εκεί λοιπόν στα μοναστήρια, δεν υπάρχει κανένα σκαλοπάτι μεταξύ ιερού βήματος και του υπόλοιπου ναού. Θα πρέπει να μας προβληματίζει, συνέχισε, το ύψος των σκαλοπατιών που πλέον χωρίζουν το ιερό από τον υπόλοιπο ναό. Το ύψος ενός θρόνου ή το ύψος ενός άμβωνα.
«Γιατί ο τρόπος, η κίνηση και η στάση του κηρύγματος, είναι να σταθείς δίπλα στον άνθρωπο.
Πολλές φορές στο κήρυγμα χρησιμοποιούνται λέξεις και όροι, για τους οποίους οι άνθρωποι φεύγουν με απορία και ένα κενό. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις στον άνθρωπο. Γιατί ο λόγος σου μπορεί να είναι η πέτρα που θα χτίσει, αλλά μπορεί να είναι και η πέτρα που θα χτυπήσει.»
Ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος θα αποκτήσει θέα, επαφή, επικοινωνία, σχέση με το Ευαγγέλιο, είναι ο άνθρωπος που ξέρει πως θα σταθεί και τι θα πει.
Πολλές φορές, όχι μόνο δεν μεταφέρεται στο κήρυγμα η αλήθεια, το φως, η ειρήνη, αλλά χρησιμοποιείται το κήρυγμα για να μεταφέρει ο ιεροκήρυκας δικές του θέσεις, συμφέροντα και σκοπιμότητες.
Δικές του τοποθετήσεις για να στηρίξει την δική του την ακρότητα, τον δικό του τον αρρωστημένο τρόπο σκέψης.
Έχουμε πραγματικά τον θησαυρό και είμαστε πάμφτωχοι.
Όπως τόνισε στη συνέχεια ο π .Σπυρίδων, οι Πατέρες χρησιμοποιούν ακόμη και τον μύθο, που μπορεί να προέρχεται και από πηγές μη χριστιανικές, για να διδάξουν. Οπότε, ανοίγουν δρόμους για να χρησιμοποιηθεί οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει και να στηρίξει, αρκεί να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην αλήθεια.
Για να συνεχίσει:
«Έχω την αίσθηση ότι οι Πατέρες σήμερα θα χρησιμοποιούσαν και το διαδίκτυο. Γιατί ήθελαν να παίρνουν τον άνθρωπο από τις κερκίδες και να τον βάζουν στον στίβο.
Αυτήν την στιγμή βλέπουμε τον διαδικτυακό χώρο, ο οποίος είναι απέραντος, αλλά μπορεί να κρατήσει τον άνθρωπο στην κερκίδα. Οι Πατέρες θα έβρισκαν τρόπο μέσα από τον συγκεκριμένο χώρο να τον κατεβάσουν από την κερκίδα και να τον βάλουν μέσα στη ζωή του.»
Όλα λοιπόν, δρόμος προς τον Χριστό, προχώρησε τον λόγο του. Δεν πρέπει να αφήνουμε θέσεις και στον διαδικτυακό χώρο, οι οποίες μπορούν να συμβάλλουν στην ποιότητα του χώρου. Θα πρέπει να σταθούμε με ευθύνη, με προσευχή και είναι βέβαιο ότι οι θέσεις αυτές έχουν να προσφέρουν πολλά.
Κλείνοντας την συζήτηση, οι δύο συνομιλητές συμπερασματικά σημείωσαν:
«Το Ευαγγέλιο είναι σχέση. Κι όπως κάθε σχέση θέλει απόφαση, χρόνο, προετοιμασία.
Υπάρχει μεγάλη ανάγκη, με κάθε τρόπο, το Ευαγγέλιο να χτυπήσει άμεσα την καρδιά του ανθρώπου, για να αποτελέσει ανάχωμα σε αυθαιρεσίες και προβολή προσωπικών ελλείψεων του φορέα του ευαγγελικού λόγου. Το διαδίκτυο μπορεί να συμβάλλει σε αυτό το πράγμα.
Τα καινούργια που έρχονται, είναι ήδη πολύ παλιά, μπροστά στον Λόγο του Θεού.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου, Φωτογραφίες: Παναγιώτης Καράπασιας
