Με την προσευχή καταφέρνουμε κάτι πολύ σημαντικό. Να χτυπάμε την πόρτα του Θεού. Μόνο που το χτύπημα δια της προσευχής πρέπει να είναι ευγενικό, παρακλητικό και με εμπιστοσύνη πολύ στην χάρη Του, στην πρόνοια Του, την αγάπη Του και το έλεος Του.
Την τρίτη κατά σειρά ομιλία του με θέμα: «Μαθητεία στον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη: Κάνοντας λόγο για την προσευχή», πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Ψωίνος, από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς την Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου.
Η ομιλία δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» που οργανώνει ο Ιερός Ναός.
Της ομιλίας προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο την Βηματάρισσα, την Βατοπαιδινή.
Ο Άγιος Πορφύριος ήταν εργαστήρι της προσευχής, σημείωσε στην έναρξη. Η ευχή του Ιησού ή αλλιώς νοερά προσευχή, ήταν εκείνο το παραδείσιο λουλούδι που άνθιζε στα χείλη του Αγίου, νύχτα και ημέρα.
Η προσευχή του συνεχιζόταν μαζί με την αναπνοή του, ακόμη κι όταν κοιμόταν. Μπορεί να ξεκουραζόταν ή να ασχολείτο με κάποιο θέμα, όμως μέσα του συνέχιζε να εύχεται και να προσεύχεται.
Γιατί ήξερε πως μόνο ο τρόπος της προσευχής, είναι ο πλέον ενδεδειγμένος για να μπορέσει να αντιμετωπίσει κανείς μια δυσκολία, ένα θέμα ή πρόβλημα στη ζωή του.
Χωρίς την προσευχή προς τον Θεό, δεν γίνεται τίποτε. Γιατί η προσευχή είναι η μητέρα όλων των αρετών και όλων των καλών. Αρκεί να γίνεται πάντοτε με ταπείνωση, με αγάπη προς τον Χριστό και χωρίς εγωισμό.
«Ο άνθρωπος της προσευχής αποτελεί μεγάλη ευλογία για όλους. Μπορεί ένας άνθρωπος με την προσευχή του, να σκεπάσει όλη την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, έλεγε ο Άγιος.
Κάτι τέτοιο κατάφερε και ο Άγιος Πορφύριος. Προσευχόταν και ευχόταν για όλο τον κόσμο και τελευταία για τον εαυτό του. Με την προσευχή του αγκάλιαζε τους πάντες και τα πάντα.»
Ο τρόπος της προσευχής που του άρεσε ήταν να έχει διαρκώς στο νου και στην καρδιά τον Χριστό. Δεν έχει σημασία αν είναι κανείς όρθιος, ή καθιστός ή ξαπλωτός, όταν προσεύχεται. Σημασία έχει όταν προσεύχεται, ο νους και η καρδιά του να είναι προσηλωμένα και αφιερωμένα στην αγάπη και τη χάρη Του.
Η μεγαλύτερη προσφορά που έχουμε να κάνουμε σε κάποιον άνθρωπο, είναι ο προσωπικός μας αγιασμός. Γιατί ο αγιασμός μας έχει αντίκτυπο και στους άλλους.
Τόνιζε ακόμη ο Άγιος σε όσους του ζητούσαν να προσευχηθεί γι’ αυτούς, ότι δεν αρκούσε η δική του προσευχή, αλλά ήταν ανάγκη να υπάρχει ανταπόκριση και από τους ίδιους. Όπως έλεγε, ο Θεός πάντα θέλει να στείλει την χάρη Του, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βρει και την αγκαλιά μας ανοιχτή και την διάθεση μας καταδεκτική.
«Η προσευχή μας απευθύνεται σε ένα πρόσωπο, στο πρόσωπο του Χριστού μας. Οφείλουμε να προσευχόμαστε σαν να έχουμε εκείνη την στιγμή μπροστά μας τον Χριστό. Τον έχουμε, αλλά με τα μάτια του σώματος δεν μπορούμε να τον δούμε.
Όσες φορές και όποιες φορές ζητήσουμε από τον Θεό να μιλήσουμε μαζί του δια της προσευχής, Εκείνος δεν λέει όχι, ποτέ.»
Τα προβλήματα μας, η στεναχώρια μας, η δυσκολία μας, οτιδήποτε έρχεται να ταράξει την ηρεμία της ζωής μας, δεν λύνεται με κανέναν άλλο τρόπο, αλλά έχει την λύση του στην προσευχή μας. Όταν εκείνη προέρχεται από καρδιάς και προσφέρεται ως ευωδιαστό λιβάνι στον θεϊκό θρόνο.
Για να φωτιστεί ο νους και η καρδιά του ανθρώπου κι ολόκληρη η ζωή του, πρέπει να ανοίξουμε τον διακόπτη της προσευχής, συνέχισε ο π. Δανιήλ. Γιατί χωρίς το φως της προσευχής, δεν πρόκειται ποτέ να δούμε Θεού πρόσωπο.
Για να «πιάσει» η προσευχή μας πρέπει πρώτα να έχουμε έμπειρο πνευματικό για να μας διδάξει σωστά πως πρέπει να προσευχόμαστε.
Έπειτα, να έχουμε καθαρή ψυχή. Να την καθαρίσουμε από τον εγωισμό, την μνησικακία μας, τις αντιπάθειες, την κενοδοξία και όλα τα άλλα πάθη, που φωλιάζουν μέσα της.
«Και μετά από αυτήν την εσωτερική διεργασία, οφείλουμε και εξωτερικά να διαμορφώσουμε τα πράγματα έτσι, ώστε να αποτελέσουν ατμόσφαιρα προσευχής. Λίγο θυμίαμα, το καντήλι μας, ανάγνωση Αγίας Γραφής ή άλλου πνευματικού κειμένου, ώστε να δημιουργηθούν οι προσευχητικές προϋποθέσεις.
Όταν προσευχόμαστε, να μην παίρνουμε ύφος στρατηγού που διατάσσει τον στρατιώτη του, αλλά στάση ταπεινού δούλου και η φωνή μας να γίνεται ικετευτική και παρακλητική.»
Η ζωή του Αγίου Πορφυρίου, ήταν μια μεγάλη προσευχή. Ονόμαζε την προσευχή εργασία. Η προσευχή κάνει θαύματα. Γι’ αυτό συμβούλευε να αντιμετωπίζουμε όλα τα προβλήματα με την προσευχή.
Να προσευχόμαστε ήρεμα, χωρίς αγωνία. Με εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού. Να μην κουραστούμε να προσευχόμαστε.
Έδινε μεγάλη βαρύτητα στην προσευχή της νύχτας. Έχει μεγάλη ευλογία και παρέχει μεγάλη βοήθεια η νυχτερινή προσευχή. Επίσης συνιστούσε να πηγαίνουμε όσο μπορούμε σε αγρυπνίες.
Όταν ο Θεός δεν μας δώσει αυτό που προσευχόμαστε, δεν μας το δίνει για το καλό μας. Ή γιατί εμείς το ζητάμε με λάθος τρόπο.
Και έκλεισε την ομιλία το ο π. Δανιήλ:
«Με την προσευχή καταφέρνουμε κάτι πολύ σημαντικό. Να χτυπάμε την πόρτα του Θεού. Μόνο που το χτύπημα δια της προσευχής πρέπει να είναι ευγενικό, παρακλητικό και με εμπιστοσύνη πολύ στην χάρη Του, στην πρόνοια Του, την αγάπη Του και το έλεος Του.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
