Μια ασκητική στον κόσμο του διαδικτύου και της τηλεόρασης θα πει να μπορέσω να ελέγξω τον τρόπο με τον οποίο η κυριαρχία της εικόνας και της εικονικής πραγματικότητας ενεργεί στην ζωή μου.
Στο Ενοριακό Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», o Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης, συζήτησε το θέμα «Από την οικογένεια της εικόνας στην εικονική πραγματικότητα», με τον Πρωτοπρεσβύτερο Χριστόδουλο Μπίθα, Συγγραφέα, Απόφοιτο του Οικονομικού Τμήματος της Νομικής και της Θεολογικής Σχολής, με σπουδές στη Φωτογραφία Κινηματογράφου.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού.
Αναφερόμενος στο θέμα της συζήτησης, ο π. Χριστόδουλος σημείωσε πως είναι ένας συμβολικός τίτλος, που θέλει να περιγράψει μια κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Μια διαδρομή από την οικογένεια που είχε ως κέντρο της ζωής της τον Χριστό, στην οικογένεια της σημερινής εποχής της μοναξιάς, των ψευδαισθήσεων επικοινωνίας, της μεγάλης παρακμής.
Σε μια εποχή που τα ευλογημένα και σπουδαία μέσα επικοινωνίας, όπως τα χαρακτήρισε, χρησιμοποιούνται με έναν τρόπο αρνητικό που δημιουργεί σύγχυση και λειτουργεί σαν ένα σύγχρονο ναρκωτικό.
Αυτό που ονομάζουμε «εν Χριστώ ζωή», είναι εντελώς αντίθετη από το πνεύμα που έχουν τα μέσα και από τον τρόπο που χρησιμοποιούνται από τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και αναφέρθηκε στην αναζήτηση μιας ασκητικής στον κόσμο του διαδικτύου και των μέσων ενημέρωσης.
Εκείνο που επεσήμανε και είναι αναμφισβήτητα καθοριστικό, είναι το γεγονός ότι οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν με την τηλεόραση και εξαρτήθηκαν από την τηλεόραση.
Και τα παιδιά που τώρα είναι με ένα κινητό στο χέρι, μεγάλωσαν βλέποντας τους γονείς τους να είναι μπροστά σε μία τηλεόραση. Και η τηλεόραση αυτή είχε έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό, τον οποίο ακολούθησε και ο τρόπος που λειτουργεί το διαδίκτυο.
«Το ευαγγέλιο διδάσκει τον άνθρωπο να έχει ευχαριστία. Το ευαγγέλιο μας ζητάει να συγχωρούμε τον εχθρό μας, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Όλη η λογική που βγαίνει μέσα από την διδασκαλία του Κυρίου, είναι ένας καινούργιος άνθρωπος που αντιμετωπίζει τον άλλον ως εικόνα Θεού.
Από τον τρόπο που λειτούργησε η τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια, αντιλαμβανόμαστε ένα εντελώς αντιευαγγελικό πνεύμα, γιατί το ήθος που βγαίνει μέσα από την αντίληψη αυτή, είναι του κόσμου τούτου.».
Μιλώντας για το διαδίκτυο, το χαρακτήρισε πολύ σπουδαίο μέσο. Παρ’ όλα αυτά, όπως και η τηλεόραση, μπορεί να λειτουργήσει ως ναρκωτικό. Όταν ένας άνθρωπος έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας αυτό το φθηνό θέαμα, έχει καλλιεργήσει μέσα του το αντιευαγγελικό πνεύμα, κι ας δηλώνει χριστιανός. Πόσο άραγε έχει καταλάβει ότι αυτό το πνεύμα που του έχει περάσει, τον φέρνει μακριά από τον Θεό, αναρωτήθηκε ο π. Χριστόδουλος.
Πίσω από το «δεν κάνω κάτι άσχημο» και το «να περάσει η ώρα», συνέχισε, κρύβεται μια ακόμη αμαρτία. Ο χαμένος χρόνος. Ατέλειωτες ώρες χαμένου χρόνου που μην ξέροντας πόσο θα ζήσουμε, είναι πολύτιμες. Μας δόθηκαν για να επικοινωνήσουμε, να αγαπηθούμε, να πλησιάσουμε τον διπλανό μας, να μελετήσουμε. Αντ’ αυτού υπάρχει ο εγκλεισμός στην εικονική πραγματικότητα.
Το ζητούμενο είναι πόσο μπορεί να βοηθηθεί ή να εμποδιστεί ο άνθρωπος, ζώντας αυτήν την καθημερινότητα μέσα στον κόσμο των media.
«Μια ασκητική στον κόσμο του διαδικτύου και της τηλεόρασης θα πει να μπορέσω να ελέγξω τον τρόπο με τον οποίο η κυριαρχία της εικόνας και της εικονικής πραγματικότητας ενεργεί στην ζωή μου.
Μια ασκητική του διαδικτύου σημαίνει ότι μπαίνω σε συγκεκριμένες σελίδες και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τίποτε άλλο.»
Ως χριστιανός, υπογράμμισε, κατανοώ ότι ο Θεός μου έδωσε ένα χρόνο για να τον καλλιεργήσω. Το να ζω δημιουργικά είναι η δημιουργία της σχέσης, της επικοινωνίας με τα πρόσωπα που έχω γύρω μου και να μετανοώ ταυτόχρονα σα να πρόκειται να πεθάνω σήμερα. Μια πορεία αυτογνωσίας που δεν χωράει το να χαζεύω στην τηλεόραση για να περνάει η ώρα.
Προς τους γονείς συμβούλευσε να επιλέξουν εκείνοι τι θα δει το παιδί τους στην τηλεόραση. Να το προφυλάξουν από τη βία, από εκπομπές που το φοβίζουν και το τρομάζουν. Να κάτσουν μαζί του και να συζητήσουν για να το μάθουν να έχει μια κριτική στάση απέναντι στα πράγματα. Κι αυτό να το κάνουν σε κάθε φάση της ανάπτυξης του. Όταν το μεγάλο παιδί έχει αφεθεί στην τηλεόραση, τι να του διδάξει ο γονιός μετά;
Σε αυτήν την εποχή, συμπλήρωσε, ο χριστιανός καλείται να προσλάβει την ομορφιά του κόσμου, στην ποίηση, την λογοτεχνία, στον καλό κινηματογράφο, σε οτιδήποτε όμορφο μας έδωσε ο Θεός.
Τα παιδιά παρακολουθούν τους γονείς τι κάνουν. Αν δεν είναι ζωντανοί άνθρωποι, που ζουν στη γη, αλλά πολιτεύονται στον ουρανό, τα παιδιά θα κάνουν ότι κι εκείνοι κι ακόμα πιο υπερβολικά.
Και ολοκλήρωσε:
«Να πάρουμε σοβαρά τον εαυτό μας, να δούμε ότι ο χρόνος που μας μένει στον καθένα μας είναι άγνωστος και να προσπαθήσουμε να βάλουμε στη ζωή μας ποιοτικό χρόνο, να καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μεταξύ μας, να αγαπηθούμε, να νιώσουμε την ενότητα σαν άνθρωποι της Εκκλησίας.
Να μετανοούμε κάθε μέρα, να αλλάζουμε μυαλά κάθε μέρα. Δεν υπάρχει καλύτερο πρότυπο για το παιδί ή τον διπλανό μας από έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει τα λάθη του, ζητάει συγγνώμη, αλλάζει διαρκώς.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Φωτ.: Παναγιώτης Καράπασιας
