Ίσως είναι ώρα σ’ αυτήν την τόσο κρίσιμη εποχή που τίποτα δεν παρηγορεί τα παιδιά, να μάθουν από μας, ότι ο μόνος τόπος που μπορεί να τα δεχτεί όπως κι αν επιστρέψουν, είναι η Εκκλησία. Και ότι η μόνη αγάπη που δεν θα αλλοιωθεί ποτέ, είναι η αγάπη του Θεού γι’ αυτά.
Μια επίκαιρη και πολύ χρήσιμη συζήτηση, κυρίως για τους γονείς, πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Κυριακή 22 Οκτωβρίου.
Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Το θέμα της συζήτησης ήταν «Η οικογένεια σήμερα» και συμμετείχαν ο Πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Καλλιγέρης, Θεολόγος & συγγραφέας, η Πρεσβυτέρα Σοφία Δορμπαράκη, Εκπαιδευτικός και η κα Μαρία Μουρζά, επίσης Εκπαιδευτικός.
Τον συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης, Θεολόγος.
Σοφία Δορμπαράκη
Η Πρεσβυτέρα και Εκπαιδευτικός κα Σοφία Δορμπαράκη, που έλαβε πρώτη το λόγο, αναφέρθηκε στις δυσκολίες που παρουσιάζονται στην ανατροφή των παιδιών σήμερα.
Πάντα οι γονείς είχαν δυσκολίες, πάντοτε ένιωθαν ανέτοιμοι στο μεγάλο αυτό έργο της ανατροφής των παιδιών, τόνισε. Η εποχή μας όμως, είναι βομβαρδισμένη από προβλήματα. Νιώθουμε πολλές φορές μόνοι με έναν καταιγισμό αρνητισμού, άσχημων γεγονότων.
Η οικογένεια λοιπόν, είναι πολύ ευάλωτη σήμερα μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, που όχι μόνο δεν την βοηθάει, αλλά θέλει να την εξοντώσει.
Και μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, αυτό που νιώθει περισσότερο ο σημερινός γονιός, είναι το άγχος και η υπερβολική αγωνία για το παρόν και το μέλλον των παιδιών του.
Μια υπερβολική αγωνία, σχετικά με το αν θα τα καταφέρει να δώσει στο παιδί του αυτά που πρέπει, να τα προστατέψει. Αυτή η αγωνία τον θολώνει και τον κάνει να μην μπορεί να προσφέρει αυτά που μπορεί, να χάνει τον ύπνο και την υγεία του.
Μίλησε στη συνέχεια για την χριστιανική οικογένεια, γιατί έχει το εφόδιο της πίστης στον Θεό.
«Η μέριμνα μας πρέπει να ακουμπάει πάνω Του. Τα παιδιά μας είναι παιδιά του Θεού, ανήκουν στον Θεό. Και ο Θεός τα αγαπάει περισσότερο από ό τι τα αγαπούμε εμείς.
Εμείς είμαστε οι φυσικοί τους γονείς, αλλά ο μεγάλος πατέρας είναι Εκείνος και η μάνα είναι η Παναγία. Αυτό πρέπει τον χριστιανό γονιό να τον συνέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Να εμπιστεύεται την οικογένεια του στον Θεό – Πατέρα. Αφού βέβαια προσπαθεί όλη την ημέρα να κάνει ότι καλύτερο για το παιδί του.»
Το πρώτο λοιπόν πρόβλημα είναι το υπερβολικό άγχος. Η μέριμνα μας να είναι στον Θεό. Η κάθε ημέρα έχει τα δικά της. Κι αυτή θα μας οδηγεί.
Δεύτερο πολύ σημαντικό πρόβλημα σήμερα, είναι η βιασύνη μας. Είμαστε ανυπόμονοι να δούμε αποτελέσματα εδώ και τώρα. Στην εποχή της ταχύτητας καλούνται οι γονείς να πατήσουν φρένο. Να περιμένουν σαν τον υπομονετικό γεωργό. Δεν μπορείς απότομα από τον σπόρο να φτάσεις στον καρπό. Θέλει επιμονή, υπομονή για μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Τρίτο μεγάλο πρόβλημα η έλλειψη επικοινωνίας των γονιών με το παιδί και κυρίως μεταξύ τους. Τεράστιο πρόβλημα, το οποίο δεν προκύπτει απότομα. Γονείς μπαίνουν απροϋπόθετα μέσα στον γάμο, χωρίς προϋποθέσεις κοινής πορείας, χωρίς να έχουνε κοινά. Η συνεργασία είναι το ζητούμενο στην σημερινή εποχή.
Ο γονιός, επισήμανε η κα Δορμπαράκη, αγαπάει το παιδί του όπως είναι, όχι αν του κάνει τα χατίρια του κι αυτά που έχει στο μυαλό του. Αγάπη χωρίς όρους, αυτός είναι ο κώδικας επικοινωνίας. Εμπιστοσύνη και σεβασμός ανάμεσα στα δύο μέλη.
Επίσης, όρια στο παιδί. Δεν κάνει ότι θέλει. Έχει ανάγκη από την αγωγή. Η αγωγή προσφέρεται τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.
Ο κίνδυνος σήμερα είναι ότι ο γονιός είναι έρμαιο της τεχνολογίας. Η τεχνολογία είναι υπηρέτης του ανθρώπου, αλλά γίνεται δυνάστης και τύραννος.
Όπως είπε:
«Στερούμε σήμερα τα παιδιά μας από την αθωότητα των παιδικών τους χρόνων. Τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα, είναι για λίγο παιδιά. Να συνειδητοποιήσουμε τι κακό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε, ένα κινητό στο χέρι. Τους στερούμε το παιχνίδι, τη χαρά της κίνησης, την φασαρία, την ζαβολιά.
Στην εποχή του άκρατου εγωκεντρισμού, μήπως είναι ουτοπία να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας χριστιανικά; Με το Χριστό στη καρδιά να τα μεγαλώνουμε. Να τους δώσουμε βάσεις να ξέρουν από μόνα τους να προστατευτούν. Να πιστεύουν στον Θεό, να χαίρονται την πίστη τους. Να τα μεγαλώσουμε χριστιανικά γιατί είναι αυτά που θα διασώσουν το ανθρώπινο πρόσωπο.»
Μαρία Μουρζά
Η κα Μαρία Μουρζά, Εκπαιδευτικός και συγγραφέας, έθεσε δύο ερωτήματα.
Το πρώτο είναι: «Τι είδους αγάπη δίνουμε στα παιδιά;». Είναι φορές που κάτι που νιώθουμε μοιάζει με χρυσός καθαρός, χωρίς ξένες προσμίξεις. Αλλά μπορεί να μην είναι χρυσός, να είναι εγωισμός. Δηλαδή μήπως νομίζω ότι αγαπάω το παιδί μου και στην ουσία αγαπάω εμένα;
Συχνά το παιδί, συνέχισε, γίνεται ένα βάθρο, πάνω στο οποίο μπορεί να ανεβώ για να προβληθώ, για να με τιμήσουν.
«Ο εγωισμός, μπορεί να αναστείλει μέσα μας, ακόμα και την λειτουργία της στοργής. Ούτε τα παιδιά δεν μπορούμε να αγαπήσουμε σωστά, αν δεν είναι όπως τα θέλουμε.
Πολλές φορές, αυτό που λέμε αγάπη, μπορεί να είναι παρερμηνείες της αγάπης. Ατέλειωτες παρερμηνείες, με ατέλειωτα θύματα. Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι ποιότητας είναι η αγάπη μας, πρέπει να δούμε τους καρπούς της.»
Μήπως μεγαλώνουμε τους αυριανούς εγωιστές, που δεν λένε ποτέ ευχαριστώ, που αισθάνονται ότι όλα τα δικαιούνται; Η αγάπη μας ελευθερώνει το παιδί ή το σκλαβώνει; Το αφήνει να αναπνεύσει ή το πνίγει; Μήπως ο στόχος μας είναι να φτιάξουμε τέλειους κοινωνικά ανθρώπους και όχι αγίους;
Η αγάπη για να αγιάζει τον δέκτη, επισήμανε, πρέπει να μοιάζει με την ευαγγελική αγάπη, δηλαδή να έχει μέσα της την αγάπη του Θεού, τον τρόπο του Θεού. Και η αγάπη του Θεού, είναι η αγάπη που θυσιάζεται για όλους.
Η αγάπη του Θεού σέβεται την ελευθερία μου, το δικαίωμα μου να αμαρτάνω, να φύγω, να επιλέξω αντίθετα από Αυτόν χωρίς να μου κλείνει την πόρτα. Η αγάπη του Θεού είναι απροϋπόθετη.
Το δεύτερο ερώτημα είναι: «Τι είδους εικόνα του Χριστού δίνουμε στα παιδιά;». Τον Χριστό τον αληθινό του Ευαγγελίου ή αυτόν που κατασκεύασα εγώ στο κεφάλι μου;
Και κατέληξε:
«Ίσως είναι ώρα σ’ αυτήν την τόσο κρίσιμη εποχή που τίποτα δεν παρηγορεί τα παιδιά, να μάθουν από μας, ότι ο μόνος τόπος που μπορεί να τα δεχτεί όπως κι αν επιστρέψουν, είναι η Εκκλησία. Και ότι η μόνη αγάπη που δεν θα αλλοιωθεί ποτέ, είναι η αγάπη του Θεού γι’ αυτά.»
Πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Καλλιγέρης
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Καλλιγέρης, Θεολόγος & συγγραφέας, παίρνοντας την σκυτάλη αναρωτήθηκε αν τελικά έχουμε οικογένεια σήμερα; Και απαντώντας επισήμανε ότι δεν έχουμε οικογένεια, έχουμε οικογένειες. Δεν υπάρχει ένα σχήμα. Όμως αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζει, σημείωσε.
Το καινούργιο στην εποχή μας είναι η ανάγκη. Έχουμε βάλει έναν «θεό» μπροστά μας που λέγεται ανάγκη και τον λατρεύουμε. Πρέπει να παντρευτούμε, πρέπει να αποκτήσουμε παιδιά κλπ. Αυτό το «πρέπει» είναι μια θεότητα στην οποία εμείς υποκλινόμαστε. Και σ’ αυτό υπάρχει μια απόκλιση των χριστιανών.
Πολλές φορές έχουμε πειθαρχήσει σ’ αυτήν την ανάγκη και όταν βλέπουμε το αποτέλεσμα τότε ψάχνουμε να βρούμε τον χριστιανισμό.
Αυτό που σήμερα λέμε κρίση, δεν είναι κρίση των θεσμών, αλλά κρίση της νοοτροπίας μας. Το πώς βλέπουμε τον γάμο και το πώς μπορεί να λειτουργήσει μια συζυγική σχέση μέσα στον γάμο.
Το πρόβλημα μας είναι οι σύζυγοι και με ποιόν τρόπο αποφάσισαν να συνδεθούν. Και σχετίζονται ή δεσμεύονται; Γιατί σχέσεις έχουμε, δεσμούς δεν έχουμε.
Λέμε ότι η οικογένεια είναι σε κρίση. Γιατί η κρίση από μόνη της είναι κακή; Από κι ως που πιστεύουμε ότι η κρίση θα μας οδηγήσει στην καταστροφή;
Φοβόμαστε, απάντησε ο π. Αντώνιος, γιατί μάλλον δεν έχουμε τον Χριστό μέσα μας, γιατί δεν μας εμπνέει. Μπορούμε να δούμε θετικές όψεις σ’ αυτήν την κρίση. Μας δίνεται μια αφορμή να ξεπεράσουμε ότι βλέπουμε ή θεωρήσαμε λάθος και να δώσουμε μια νέα πρόταση. Κι αυτή η νέα πρόταση είναι το ίδιο το Ευαγγέλιο.
Και κατέληξε:
«Η κρίση αναδεικνύει ότι πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε σε «θεούς» και να ξαναγυρίσουμε στον Θεό μας. Για να υπάρξει χριστιανική αγωγή, πρέπει να υπάρξει το όραμα του χριστιανού.
Για να έχουμε συζυγική σχέση, πρέπει να έχουμε υγιείς συζύγους. Ο αγώνας των χριστιανών είναι να δώσουμε το περιεχόμενο το οποίο διδασκόμαστε καθημερινά, να επικαιροποιούμε αυτό το περιεχόμενο της πίστης, να ανανεώνουμε το όραμα μας. Δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα.»
Να σημειώσουμε ότι κατά τη διάρκεια της εκδηλώσεως λειτούργησε τμήμα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, ώστε να εξυπηρετηθούν οι γονείς που ήθελαν να παρακολουθήσουν την συζήτηση.
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
