Στο «πως μπορούμε να προσευχηθούμε, τι μπορούμε να ζητήσουμε από το Θεό κατά την προσευχή μας, κατά την ιερή αυτή ώρα» αναφέρθηκε ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Παναούσης μετά την Ιερά Παράκληση που τελέστηκε την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…» στον Ιερό ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Κάνοντας λόγο για τα αιτήματα της Προσευχής, ο π.Εφραίμ επεσήμανε πως «ο Χριστός, μας καλεί να πορευθούμε τον πνευματικό δρόμο τον οποίο ο ίδιος και εγκαινίασε με τη θυσία Του» σημειώνοντας παράλληλα πως «ο Παράδεισος δεν έχει να κάνει με υλικά οφέλη».
«Και εμείς σήμερα όταν απευθυνόμαστε στο Θεό, πράγματι δεν ξέρουμε τι ζητάμε και δεν ξέρουμε να ζητάμε. Δεν ξέρουμε δηλαδή την σωστή ιεράρχηση των πραγμάτων που πρέπει να ζητήσουμε, δεν ξέρουμε και δεν θέλουμε να μάθουμε τι πρέπει να ζητάμε πρώτο, δεύτερο, τελευταίο και τι καθόλου» τόνισε ο π.Εφραίμ, υπογραμμίζοντας πως «ο κανόνας της Προσευχής που δείχνει, όχι μόνο τα αιτήματα αλλά και την σωστή ιεράρχηση», συμπυκνώνεται στην «Κυριακή Προσευχή».
Θυμίζοντας λόγους Πατέρων της Εκκλησίας μας που σημειώνουν πως «το πιο μακρινό ταξίδι είναι αυτό που από τα χείλη κατεβαίνει στην καρδιά», είπε: «Αυτό είναι το μεγάλο ταξίδι. Πώς δηλαδή ο άνθρωπος από την προσευχή των χειλέων, τη μηχανική προσευχή, καλείται να ζήσει, να βιώσει την Προσευχή της καρδιάς, την Προσευχή της ψυχής».
Αναλύοντας περισσότερο την «Κυριακή Προσευχή» είπε πως ο ίδιος ο Χριστός μας δίδαξε τι να ζητάμε και τη σωστή θέση που θα πρέπει να τοποθετούμε τα αιτήματά μας και διαβάζοντας τις πρώτες λέξεις διερωτήθηκε «πόσοι από εμάς βάζουν ως προτεραιότητα την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού στον κόσμο; Να επικρατήσει η Βασιλεία του Θεού στον κόσμο, να γίνει το θέλημα του Θεού σε όλο τον κόσμο, στις καρδιές όλων των ανθρώπων; Να είναι Ευλογητό το όνομα του Θεού σε όλο τον κόσμο».
Ανέφερε πως στην «Κυριακή Προσευχή» ζητάμε ο Θεός να μας συγχωρήσει τα παραπτώματα «βάζοντας όμως και ένα μικρό ενέχυρο». «Ζητούμε από το Θεό να μας συγχωρήσει τα παραπτώματα… Του ζητούμε να μας συγχωρήσει, όπως και εμείς συγχωρούμε τα παραπτώματα των άλλων. Είναι ένα αίτημα το οποίο δεν το απευθύνουμε στο Θεό χωρίς να υπογράφουμε και ένα χαρτί ταυτόχρονα», είπε χαρακτηριστικά ο π.Εφραίμ, προσθέτοντας: «Ο λόγος του Θεού είναι προτρεπτικός, παρηγορητικός, πραγματικά γλυκύς, όμως είναι και μία δίστομος ρομφαία που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους… μας καλεί να μάθουμε ζητώντας τη συγγνώμη, να μπορούμε κιόλας να την προσφέρουμε. Αυτό είναι το κλειδί το οποίο ανοίγει την αγάπη, την ευσπλαχνία και τη συγχωρητικότητα του Θεού».
Στη συνέχεια ο π.Εφραίμ αναφέρθηκε στον επιούσιο άρτο λέγοντας πως «ο άρτος θεωρείται βασικό δομικό υλικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Τροφή του ανθρώπου». Επεσήμανε πως τα προηγούμενα χρόνια δεν εξασφαλίζαμε τον επιούσιο άρτο, ούτε τον άρτο της επόμενης ημέρας, ούτε της επόμενης εβδομάδος, «αλλά της άλλης ζωής, λες και θα μέναμε σε αυτό τον κόσμο εκατόν πενήντα χρόνια… Φτιάξαμε έναν κόσμο ο οποίος δεν άκουγε την ‘‘Κυριακή Προσευχή’’».
Μιλώντας ακροθιγώς για τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, τόνισε πως η απληστία του ανθρώπου τώρα έχει θεραπευθεί, όχι γιατί θέλαμε να θεραπευτούμε, αλλά γιατί με το ζόρι μας έχει δώσει ο Θεός αυτό το φάρμακο. «Τώρα παίρνουμε την αντιβίωση πολλές φορές και δεν μας αρέσει», είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας πως «μέσα από αυτό τον πόνο θεραπεύτηκε κατά πολύ η απληστία μας, αυτή η ανάγκη να κατακτοήσουμε, ει δυνατόν, όλο τον κόσμο», «και στο τέλος να μας μείνει αυτή η πείνα η πνευματική και η δίψα η πνευματική. Είχε ο άνθρωπος όλον τον κόσμο στα ποδάρια του και ήτανε νηστικός. Δεν χαιρότανε τίποτα».
«Ο επιούσιος άρτος είναι αυτός που σε συντηρεί στην ύπαρξη, τίποτε άλλο» είπε σε άλλο σημείο του κηρύγματός του ο π.Εφραίμ, υπογραμμίζοντας ότι «ο άνθρωπος, χωρίς να το καταλάβει, έπεσε σε αυτή την παγίδα της φοβερής απληστίας. Ξέχασε τον επιούσιο άρτο, μπλέχτηκε μέσα στα δίκτυα αυτής της ζωής που δεν τη λες ζωή. Είναι σαν να έχει πεθάνει ο άνθρωπος, ενώ νομίζει πως ζει».
Στη συνέχεια ο π.Εφραίμ αναφέρθηκε στη φράση «και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν», λέγοντας πως το έργο του διαβόλου είναι να πειράζει τον άνθρωπο και να τον βάζει σε παγίδες πνευματικές. «Όμως δεν είναι όλες οι παγίδες που πέφτουμε έργο του διαβόλου», τόνισε, επισημαίνοντας πως «το ό,τι πέφτει ο άνθρωπος, είναι δική του ευθύνη. Εκείνος θέλει και πέφτει».
«Ο πόλεμος είναι σκληρός, αδυσώπητος, μας πολεμάει ο διάβολος με πάρα πολλές δυνάμεις, προσευχόμαστε στο Θεό να στείλει Αγγέλους, Αγίους να μας τειχίσουν, να μας προστατεύσουν, να μην μας αφήνουν μόνους και ευάλωτους σε αυτό το φοβερό πνευματικό πόλεμο», υπογράμμισε, τονίζοντας παράλληλα πως δεν πρέπει να προσευχόμαστε μόνο όταν ο πόνος είναι στο σπιτικό μας, αλλά και όταν είμαστε χαρούμενοι, πρέπει να προσευχόμαστε για τον πόνο των άλλων.
«Θα πρέπει να έχουμε πόνο και για τον πόνο των συνανθρώπων μας που δοκιμάζονται καθημερινά από τις δυσκολίες του βίου», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Ευτυχώς η Εκκλησία με τη Θεία Λειτουργία, με τα αιτήματα, μας κάνει να ξεκολλάμε λίγο από το μικρόκοσμο των προβλημάτων μας και μας λέει: θυμήσου τους πλέοντες, αυτούς που είναι στα πέλαγα, που τώρα τέτοια ώρα στις μακρινές θάλασσες θαλασσοπνίγονται… Θυμήσου τους κουρασμένους… Αυτούς που είναι στον αέρα».
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο π.Εφραίμ Παναούσης σημείωσε πως «ο Θεός μας έχει βάλει επίτηδες τον έναν δίπλα στον άλλον, για να μπορούμε να παρηγορούμαστε από τους πόνους των άλλων και από την αξιοπρέπεια που έχουν αυτοί οι άνθρωποι που σηκώνουν τους Σταυρούς τους» και θύμισε έναν λόγο του Ιερού Αυγουστίνου λέγοντας:«εάν δεν μπορείς να βοηθήσεις, δάκρυσε. Αυτό το δάκρυ ας είναι το καλύτερο, το δυνατότερο αίτημα της Προσευχής μας. Το δάκρυ μας για όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι πολλοί που το έχουν ανάγκη. Και όταν εμείς ρίξουμε το δάκρυ μας για αυτούς, τότε ο Θεός θα κάνει έλεος και αγάπη για όλους μας».
