Για να μου δώσει ο Θεός αυτήν την ιδιαιτερότητα, την αναπηρία, ήθελε από κάτι να με προφυλάξει. Εκείνος ξέρει το γιατί και το πως. Μου έδωσε τόσα άλλα πράγματα, που υπάρχουν στιγμές που δεν το σκέφτομαι καθόλου. Γνώρισα τον Θεό μέσα απ’ αυτήν την δοκιμασία και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Μια πολύ ξεχωριστή βραδιά έζησαν όλοι όσοι παρευρέθηκαν την Δευτέρα 24 Νοεμβρίου, στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Προσκεκλημένοι του Θεολόγου – Μουσικού κ. Ηλία Λιαμή, ήταν ο Δικηγόρος και Θεολόγος κ. Μιχάλης Χαντάς και η σύζυγός του κα Λαμπρινή Χαντά, συνταξιούχος του ΟΤΕ.
Η συζήτηση που εκτυλίχθηκε με θέμα «Ιδιαίτεροι άνθρωποι με ιδιαίτερα χαρίσματα», ήταν ένας ακόμη κρίκος στην μεγάλη αλυσίδα της σειράς εκδηλώσεων «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Γιατί όμως ιδιαίτεροι άνθρωποι με ιδιαίτερα χαρίσματα; Και γιατί η βραδιά να χαρακτηρίζεται ξεχωριστή; Γιατί οι δύο προσκεκλημένοι στερούνται κάτι που για τους περισσότερους είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής και της καθημερινότητας τους, την όραση τους!
Και η εκδήλωση αυτή ήταν ένα μάθημα ζωής και μία γενναία γροθιά σε ότι ακριβώς εμείς οι πολλοί, οι «κανονικοί» άνθρωποι, θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο, χωρίς να μετράμε στα σοβαρά ότι τίποτε δεν είναι εξασφαλισμένο στη ζωή και ότι όλα υπηρετούν το σχέδιο του Θεού για τον καθένα από εμάς.
Ο Μιχάλης και η Λαμπρινή
Στην αρχή της συζήτησης ο κ. Λιαμής ζήτησε από τους δύο προσκεκλημένους να περιγράψουν την καθημερινότητα τους, που φαντάζει διαφορετική από εκείνη των πολλών, ξεκινώντας από μια σύντομη παρουσίαση της ζωής τους.
Η Λαμπρινή γεννήθηκε σε ένα χωριό της Άρτας από φτωχούς γονείς, εκ γενετής τυφλή. Νωρίς ήρθαν στην Αθήνα, όπου πήγε στο δημοτικό σχολείο του Οίκου τυφλών στην Καλλιθέα. Στο γυμνάσιο τα πράγματα ήταν δύσκολα, τόσο λόγω της έλλειψης κατάλληλου εξοπλισμού, όσο και της ελλειπούς ενημέρωσης των καθηγητών.
Μετά το λύκειο σπούδασε μουσική. Δούλεψε στον ΟΤΕ όπου και γνώρισε τον Μιχάλη. Καθοριστικό βήμα της ζωής τους, ήταν ο γάμος τους, που πραγματοποιήθηκε παρά τις πολλές αντιδράσεις σχετικά με το πως θα αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα. Έχουν 2 παιδάκια, ένα αγόρι 11 και ένα κορίτσι 5 ετών.
Την καθημερινή τους ζωή την περιγράφει όπως τη ζωή όλων των ανθρώπων, με τις δυσκολίες της. Αλλά, όπως είπε, «όταν θέλει ο άνθρωπος βρίσκει λύσεις για όλα».
Ο Μιχάλης απ’ τη μεριά του, έχασε την όραση του στην ηλικία των 19 ετών, όταν φοιτούσε στο 1ο έτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ανάγκη των πολλών ιατρικών εξετάσεων στις οποίες έπρεπε να υποβληθεί, δημιούργησε μια κάμψη στις σπουδές του, τις οποίες όμως κατάφερε να ολοκληρώσει. Δούλεψε αρχικά στον ΟΤΕ όπου γνώρισε, όπως αναφέρθηκε ήδη, την Λαμπρινή. Στη συνέχεια εργάστηκε σε δικηγορικό γραφείο.
Μιλώντας για την οικογένεια που δημιούργησαν, την χαρακτηρίζει ως μια συναρπαστική εμπειρία, μέσα από την οποία και ο ίδιος διδάσκεται καθημερινά.
Το περιεχόμενο και ο τρόπος που οι δύο προσκεκλημένοι περιέγραψαν την ζωή τους, έκανε τον οικοδεσπότη να εκφράσει το συμπέρασμα ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν έχει επιδράσει ευεργετικά στη ζωή τους και έχει δώσει μία ποιότητα στην καθημερινότητα τους.
Η ιδιαιτερότητα τους αφορμή γνωριμίας με τον Θεό
Στη συνέχεια η συζήτηση προχώρησε στο πως αντιμετώπισαν διαχρονικά την αναπηρία τους. Η Λαμπρινή ανέφερε πως όταν ήταν μικρή, την πείραζε πιο πολύ που δεν έβλεπε. Μεγαλώνοντας όμως και προσεγγίζοντας τον Θεό και την πίστη, άρχισε να τα βλέπει τελείως διαφορετικά. Είπε χαρακτηριστικά:
«Για να μου δώσει ο Θεός αυτήν την ιδιαιτερότητα, την αναπηρία, ήθελε από κάτι να με προφυλάξει. Εκείνος ξέρει το γιατί και το πως. Μου έδωσε τόσα άλλα πράγματα, που υπάρχουν στιγμές που δεν το σκέφτομαι καθόλου. Γνώρισα τον Θεό μέσα απ’ αυτήν την δοκιμασία και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.»
Αναφερόμενος στον Μιχάλη, ο οποίος μέχρι τα 19 του χρόνια είχε μία «κοινή» ζωή, ο κ. Λιαμής τον ρώτησε τι είναι αυτό που επιστρατεύει ο άνθρωπος για να μεταμορφώσει το απρόσμενο, το ανατρεπτικό, τη δυσκολία.
Ο Μιχάλης απάντησε ότι ανατρέπονται όλα σε μια τέτοια κατάσταση. Η ηλικία των 19 ετών δεν είναι και η πιο ώριμη του κάθε ανθρώπου ώστε να διαχειριστεί σωστά αυτό που του συμβαίνει. Ο ίδιος περιγράφει συγκλονιστικά:
«Κλονίστηκα πολύ. Δεν ήμουν τότε κοντά στην Εκκλησία. Αυτό που μου συνέβει, η απώλεια της όρασης, με έφερε κοντά στο Θεό. Άρχισα να κοιτάω μέσα μου. Είδα ξαφνικά τη ζωή τελείως διαφορετικά, από μια άλλη οπτική, όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται αυτό. Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ στην αρχή. Αυτό που έχει πολύ ανάγκη ο άνθρωπος σε μια τέτοια φάση, είναι πολύ αγάπη απ’ τους δικούς του ανθρώπους, τους γονείς και το άμεσο περιβάλλον, την οποία την είχα.
Με κόπο προσάρμοσα τη ζωή μου στα νέα δεδομένα. Όμως αυτά τα τραύματα που απέκτησα απ’ αυτήν την αλλαγή της ζωής μου, τα επούλωσε ο Θεός σιγά σιγά. Άρχισα να ψάχνω στην αρχή μέσα μου για να αντλήσω δυνάμεις και σταδιακά από τον Θεό, που τότε άρχισα να Τον γνωρίζω. Και ο οποίος στάθηκε πολύ απλόχερος απέναντι μου και Τον ευγνωμονώ γι’ αυτό. Με στήριξε πολύ και ο πνευματικός μου που μου έδωσε ώθηση για παραπάνω πράγματα.»
Και οι δύο αναφέρθηκαν επίσης στις δυσκολίες που συνάντησαν στα χρόνια των σπουδών τους. Ένας τρόπος που χρησιμοποίησαν, ο οποίος όμως τους κόστισε πολλά χρήματα ήταν η ηχογράφηση των βιβλίων των μαθημάτων τους, τότε σε κασέτες. Επιπλέον, η Λαμπρινή είχε και το επιπρόσθετο πρόβλημα, λόγω των σπουδών της επάνω στη μουσική, του διαφορετικού τρόπου της μουσικής γραφής, σε σχέση με τη γραφή Braille.
Τα παιδιά
Τα παιδιά αισθάνονται ότι οι γονείς τους έχουν κάποια ιδιαιτερότητα; Αυτό το ερώτημα έθεσε στη συνέχεια ο κ. Λιαμής προς τους δύο συνομιλητές του.
Έχουν κατανοήσει ακριβώς το θέμα, απάντησαν και οι δύο. Και τόνισαν ότι τους προσφέρουν όλα όσα χρειάζονται τα παιδιά της ηλικίας τους. Δεν ήθελαν, όπως είπαν, να τα μεγαλώσουν σε μια πλασματική πραγματικότητα και ψευτιά, ότι οι γονείς τους μπορούν να κάνουν τα πάντα. Άφησαν τα πράγματα να εξελιχθούν με τη βοήθεια του Θεού και με τη νοητική τους προσέγγιση επάνω στο πρόβλημα τους. Έγινε αυτό σταδιακά, πολύ όμορφα και ισορροπημένα.
Δεν υπερτόνισαν, ούτε υποτόνισαν κάτι. Προσπάθησαν επίσης να μην στηρίζονται σε τρίτους πάρα πολύ. Και έτσι τα παιδιά άρχισαν από μικρά να μην νιώθουν ότι υφίστανται κάτι το ιδιαίτερο. Και οι δυο γονείς συμμετέχουν σε όλα και έτσι τα παιδιά απέκτησαν μια ωριμότητα, χωρίς να τους την διδάξουν με λόγια.
Ο κοινωνικός περίγυρος
Η πρώτη ερώτηση του κ. Λιαμή σχετικά με τις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου, αφορούσε στα παιδιά και το αν βρέθηκαν σε κατάσταση αμηχανίας εξαιτίας της ιδιαιτερότητας των γονιών τους. Αυτό συνέβει, απάντησαν, γιατί η ειλικρίνεια και η αγνότητα των παιδιών αυτής της ηλικίας τα κάνει λίγο σκληρά. Σίγουρα θα βρέθηκαν σε μια κατάσταση άμυνας, όχι όμως τέτοια που να μην ξέρουν τι να πουν και το πως να απαντήσουν.
Σχετικά με την εμπειρία τους από την ευρύτερη κοινωνία, ανέφεραν ότι είτε από άγνοια, είτε λόγω της ιδιαιτερότητας τους, οι άλλοι άνθρωποι δεν τους προσεγγίζουν «κανονικά». Δεν ξέρουν πως να τους μιλήσουν, ενώ θα μπορούσαν απλά να τους αντιμετωπίσουν όπως κάθε διπλανό τους.
Στη δουλειά τους χρειάστηκε να δουλέψουν περισσότερο για να αναπληρώσουν τις τεχνικές δυσκολίες που είχαν. Το κομβικό σημείο, τόνισαν, είναι η επαφή, η ευκαιρία που έχεις να κάνεις την πρώτη επαφή και συνεργασία με τον άλλον κι ας είναι «κουμπωμένος». Σταδιακά έρχεται κοντά σου, σου ανοίγεται. Και όπως είπαν:
«Είναι και ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν. Πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι ότι στην κατάσταση που είναι ο συνάνθρωπός μας, μπορούμε κι εμείς να έρθουμε στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ότι δεν είναι δεδομένο και εξασφαλισμένο τίποτα στη ζωή.»
Στη συνέχεια αναφέρθηκαν στο σύλλογο τυφλών «Ορθόδοξη Πορεία» τον οποίον ίδρυσαν, με αρχική αφορμή να ηχογραφούν βιβλία πνευματικού περιεχομένου. Στην πορεία άρχισαν να γίνονται προσκυνηματικές εκδρομές και λατρευτικές εκδηλώσεις, όπου μέσα από αυτές έκαναν πολλούς φίλους.
Ολοκληρώνοντας, η Λαμπρινή έστειλε προς όλους το μήνυμα ότι «όταν ο Θεός δεν μας δίνει κάτι, μας δίνει κάτι άλλο που το καλύπτει αυτό». Και ο κ. Λιαμής κλείνοντας τη βραδιά χαρακτήρισε τους δύο φιλοξενούμενους «όχι ανθρώπους με περισσότερα προβλήματα, αλλά ανθρώπους απλώς διαφορετικούς».
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
