Μία ακόμη ομιλία πραγματοποίησε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Κατερίνας, την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου. Κεντρικό θέμα της ομιλίας ήταν: «Αυτό που θα γίνεις έχει ήδη σκοτώσει αυτό που ήσουν· Ο αμφίπλευρος φόνος» και εντάσσεται στο πλαίσιο του τρίμηνου προγράμματος καθημερινών εκδηλώσεων «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»
Σε έναν φόνο λοιπόν και μάλιστα αμφίπλευρο, ήταν αφιερωμένη η ομιλία του π. Διονυσίου. Μάχες που διαρκούν μέχρι το θάνατο μας περιέγραψε, νίκες και ήττες προσδιόρισε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Ο εαυτός μας
Το ανθρωπινό σώμα «μιλάει» πάντα με απόλυτη ειλικρίνεια, ενώ οι λέξεις που βγάζουμε από το στόμα μας, θολώνουν συχνά την αλήθεια, είπε στην αρχή του λόγου του. Το σώμα αποκαλύπτει ένα μυστικό και συνεχή πόλεμο που συμβαίνει ανάμεσα στα «πρέπει» και στα «θέλω» μας. Φανερώνει μάχες που διαρκούν μέχρι το θάνατο μας. Όμως δεν πετυχαίνουν όλοι να βγουν νικητές από τις μάχες, μέχρι την τελική μάχη των μαχών.
Ζούμε παρέα με έναν εαυτό χωρισμένο στα δύο, συνέχισε ο π. Διονύσιος. Ο ένας ζητά την ένωση με τον Τριαδικό Θεό. Ο άλλος την αποστασία και την φιλία με τον πειρασμό. Ο ένας αγωνίζεται για την αγνότητα, την αγάπη, την δικαιοσύνη. Και ο άλλος για την καταψήφιση των θείων νόμων και θησαυρισμάτων.
Ο ένας οικοδομεί και ο άλλος γκρεμίζει. Για να στερεώσουμε την κατασκευή μας, πρέπει κάποιον απ’ τους δύο να σκοτώσουμε ή να στοιχειώσουμε.
Το δίλλημα
Ξεδιπλώνοντας το λόγο του, ο ομιλητής αρχίζει να δίνει το στίγμα αυτού που ονόμασε «αμφίπλευρος φόνος». Μόλις λοιπόν πάρουμε την απόφαση να επιστρέψουμε στον Χριστό, τότε πρέπει να ταφεί ο παλαιός άνθρωπος. Αν διαλέξουμε να γυρίσουμε την πλάτη στον Κύριο, τότε θα πρέπει να σκοτώσουμε την ψυχή μας.
«Ένα μεγάλο δίλημμα καθημερινά είναι αυτός ο αμφίπλευρος φόνος. Αυτό δε, που θα γίνουμε, έχει ήδη σκοτώσει αυτό που ήμασταν. Στο νόμο του Θεού κάθε άνθρωπος ο οποίος θα αρχίσει με τους λογισμούς, σίγουρα θα φτάσει και στην πράξη. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να θάψουμε τους λογισμούς μας, πριν γίνουν πράξεις και ενέργειες.
Στη νευρωτική, πολύβουη και απρόσωπη κοινωνία μας, διαπιστώνεται ότι ενώ η ψυχή μας ζητά την επικοινωνία με τον δημιουργό της, μόλις αφήσουμε την ύπαρξη μας στην εμπιστοσύνη του Θεού, έχουμε βάλει ήδη ένα φέρετρο στην αδιαφορία μας για τη σωτηρία. Αρχίζουμε να ενώνουμε τα κομμάτια της ζωής μας. Δουλειά μας είναι να βρούμε που πάει το καθένα, να τα ενώσουμε για να φτιάξουμε το ωραίο πορτρέτο μας.»
Ο φόνος
Η προσευχή είναι η αρχή της τελειώσεως αυτού του πίνακα. Διότι, όπως επεσήμανε ο π. Διονύσιος, μαλακώνει την ψυχή μας και οδηγεί στην αγάπη. Όταν αγαπάμε τον Θεό, θα μάθουμε να σπουδάζουμε και στην αγάπη των ανθρώπων και αντίστροφα. Όταν όμως μέσα μας δολοφονήσουμε τον κατ’ εικόνα Χριστού συνάνθρωπο μας, τότε η συκοφαντία, η μνησικακία, η καταλαλιά, ο θυμός και η υπερηφάνεια επικρατούν και μας χωρίζουν και μας κυριεύουν.
Να νικήσουμε λοιπόν τον κακό μας εαυτό που μας υπενθυμίζει την ψυχαναγκαστική έλξη που ασκεί επάνω μας η αμαρτία. Να αποφασίσουμε να πούμε όχι σε ότι λέγαμε ναι. Ένα όχι που έρχεται σε αντίθεση με το πιο κάθετο ναι, που πριν υπερασπιζόμαστε με σθένος. Να πολεμήσουμε έως εσχάτων τον διάβολο με τον ίδιο τρόπο που μας εχθρεύεται. Να μιμηθούμε τον Χριστό μας.
Και συνέχισε:
«Υπάρχει ένας καλός φόνος! Με θάνατο να καθυποτάξουμε το φονιά που τριγυρνά την αθάνατη ψυχή μας. Με αυτήν τη νέκρωση των παθών. Από τη στιγμή που θα πάρουμε μια τέτοια απόφαση, θα έχουμε ήδη σκοτώσει αυτό που ήμασταν. Αδιάφοροι, αρνητές, ανευλαβείς, ασεβείς, άπιστοι, θιασώτες της ηθελημένης αγνοίας που οδηγεί σε μαρασμό πίστεως. Τέρμα τα είδωλα και η νεοειδωλολατρεία, η πονηρία, τα έκτροπα, ο ηδονισμός, η κολακεία, η διχόνοια. Με αυτόν το φόνο, πάει στη θέση του ο γηράσας κόσμος και ακολουθούμε ίχνη Χριστού που οδηγούν στην καινή κτίση.
Στην αρχή αυτής της μεταστροφής, μεταμορφώσεως, αναμορφώσεως, αναπλάσεως και αναγεννήσεως, όλα θα μας φαίνονται ακατόρθωτα ή απονενοημένα διαβήματα. Όμως το πέρασμα του χρόνου δίνει μια χροιά κωμική σε ότι κάποτε υπήρξε δραματικό. Κάθε ανάσα είναι ένα σύνθημα νέας αρχής και νέας ευκαιρίας.»
Θάρρος και γενναιότητα μας χρειάζονται. Θάρρος, σύμφωνα με τον π. Διονύσιο, δεν είναι η έλλειψη φόβου, αλλά η ικανότητα να κρίνεις ότι κάτι άλλο είναι πιο σημαντικό απ’ τον φόβο. Θα περάσουμε δύσκολα σ’ αυτόν τον αγώνα, προειδοποίησε, θα έχουμε απώλειες. Όμως να χαιρόμαστε που τα ζήσαμε όλα αυτά.
Τα όπλα
Η ψυχή μας λαχταράει τον Χριστό, τόνισε ο ομιλητής. Για να καταφέρουμε να υπερνικήσουμε τα πάθη, να τα φονεύσουμε και να παραμείνουμε ζωντανοί στην ψυχή, δεν πρέπει να ξεχνάμε τρία πράγματα, είπε πριν ολοκληρώσει.
Το πρώτο είναι, πως όλα τα επίγεια είναι παροδικά. Αυτός είναι ένας ψεύτικος κόσμος. Ο πραγματικός κόσμος, είναι ο πνευματικός κόσμος. Άχρονος, άχωρος, αιώνιος, άνευ ηλικίας, ένας, αρμονικός και αμετάβλητος. Δεν είναι ο κόσμος του μέλλοντος αλλά του αιώνιου παρόντος. Γι’ αυτό και συμβουλεύει: «Συμμετοχή στα θειότατα μυστήρια που μας ενώνουν με Θεό και ανθρώπους, φέρνουν ψυχή και σώμα σε αρμονία και γίνεται ο άνθρωπος φωτεινός.»
Το δεύτερο είναι σταθερότητα στα δόγματα και αγώνας για ηθική τελείωση. Κάποιος αν είναι πλανεμένος ή βρίσκεται κάτω από αιρετική διδασκαλία, νομίζει πως μόνο αν διαφυλαχθούμε ηθικά, θα σωθούμε. Άλλοι κατακεραυνώνουν αμαρτωλούς ανθρώπους όταν υπερασπίζονται τα δόγματα, διότι όπως λένε, κάποιος που δεν είναι ηθικός, δεν έχει δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τα πνευματικά και την ανόθευτη διδασκαλία. Το δόγμα όμως, επέχει έναντι της ηθικής εντολής, κυριότερη θέση.
Και ολοκλήρωσε την ομιλία του ο π. Διονύσιος, αναφερόμενος στο τρίτο και τελευταίο σημείο:
«Ο διάβολος ξέρει πως για κάθε άνθρωπο υπάρχει το δόλωμα στο οποίο δεν μπορεί να αρνηθεί. Οπότε οι πειρασμοί είναι αναπόφευκτοι. Εμείς όμως έχουμε βοηθό σ’ αυτήν την πορεία, τον πνευματικό μας πατέρα. Χρειαζόμαστε λοιπόν πνευματικό καθοδηγητή που θα γίνει άνεμος στα πανιά του καραβιού μας, για να μας οδηγήσει στου Χριστού μας το λιμάνι.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
