Για την «ελπίδα στο σχολείο σε καιρούς κρίσης» συζήτησαν δύο εκπαιδευτικοί, ο ΠρωτοπρεσβύτεροςΑντώνιος Καλλιγέρης και ο κ. Ηλίας Λιαμής, στο Ενοριακό Αρχονταρίκι στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Ξεκινώντας ο κ. Λιαμής τόνισε πως πρόθεση της συζήτησης, είναι η αναζήτηση ελπίδας και αισιοδοξίας, αγώνα και δράσης.
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο π. Αντώνιος ανέφερε πως ως κοινωνίες πρέπει να προβληματιστούμε και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το κατά πόσο αυτός ο προβληματισμός μας, συμβαδίζει με το νόημα του Ευαγγελίου.
Επεσήμανε ότι η λέξη «μαζί» είναι καθοριστικό στοιχείο για τις κοινότητες και ιδίως για τις Ορθόδοξες Χριστιανικές κοινότητες. «Είμαστε συνηθισμένοι να είμαστε ένας κύκλος και όχι μια ευθεία γραμμή», είπε χαρακτηριστικά.
Μιλώντας για τη διακονία του στο γυμνάσιο που υπηρετεί, ανέφερε πως «μέσα στην τάξη υπάρχουν τρεις ιδιότητες», του εκπαιδευτικού ο οποίος όταν τυχαίνει να είναι ιερέας υπάρχει μια αμηχανία, και πως φυσικά «ενυπάρχει και η ιδιότητα του πατέρα που βγαίνει μπροστά».
Ερωτώμενος για το ρόλο του Ιερέα σε ένα σχολείο είπε ότι «το ράσο δημιουργεί συχνά απωθήσεις», συμπληρώνοντας πως «αυτό ακριβώς προσπαθώ να απωθήσω», υπογραμμίζοντας παράλληλα πως «αν ο Ιερέας πατάει στα πόδια ως Ιερέας, έχοντας στο μυαλό του την παραβολή του σπορέως και του καλού ποιμένα», τότε οι άνθρωποι τον προσεγγίζουν καλύτερα μόνοι τους.
«Προσπαθώ να είμαι ο δάσκαλος των παιδιών και ένας ενήλικας που χρειάζεται να πάρει τα παιδιά και να τα περπατήσει κάπου», είπε σε άλλο σημείο της συζήτησης ο π. Αντώνιος, τονίζοντας πως ο δάσκαλος καλείται να είναι ηθοποιός μέσα στην τάξη, «δηλαδή να ποιεί ήθος».
Στη συνέχεια η συζήτηση περιστράφηκε στην οικονομική κρίση, με τους δύο συζητητές να προβληματίζονται στο τι μπορεί να κάνει κάποιος προκειμένου να βοηθήσει τα παιδιά στα καθημερινά προβλήματα βιοπορισμού τους.
Έγινε λόγος για το «κακό εκπαιδευτικό σύστημα», το οποίο «δημιουργεί μαθητές δύο και τριών ταχυτήτων», ενώ ο π. Αντώνιος επεσήμανε με έμφαση ότι τα παιδιά ζούνε μια τραγική κατάσταση «και ταυτόχρονα πρέπει να το ξεπεράσουν όλο αυτό και να είναι συνεπείς στα μαθήματά τους» σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ανέφερε ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει κατά πολύ την εκπαιδευτική κοινότητα στις δράσεις της (π.χ. επισκέψεις σε μουσεία κλπ.), ενώ δίνοντας μια άλλη διάσταση στο θέμα είπε πως όταν η ίδια η οικογένεια βρίσκεται σε κρίση σε επίπεδο συζύγων, η γενικότερη κοινωνικο-οικονομική κρίση κάνει χειρότερα τα πράγματα. «Αν υπάρχει μια κρίση προσωπική, αυτή μπορεί να γίνει χειρότερη εξαιτίας των πιέσεων που προέρχονται από έξω», είπε χαρακτηριστικά.
Μοιράστηκε εμπειρίες από την επαφή του με τους γονείς, τονίζοντας ότι ενδιαφέρονται να μάθουν για τον χαρακτήρα του παιδιού στο σχολείο. «Αυτό είναι παρήγορο. Αυτό είναι ελπίδα» είπε, ότι δεν έρχονται να δουν τόσο την πρόοδο του παιδιού, αλλά το χαρακτήρα του.
Επίσης αναφέρθηκε στην ομάδα γονέων που λειτουργεί στο σχολείο που υπηρετεί και τόνισε ότι «πολλές φορές χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε την δική μας κρίση» και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο το πρόβλημα. «Πάντως υπάρχει μια αγωνία γενικότερη», προσέθεσε.
Ο π. Αντώνιος σημείωσε επίσης πως ο αγώνας που γίνεται από όλους είναι για τα παιδιά, τα οποία πρέπει και εκείνα με τη σειρά τους να παλέψουν σκληρά για το μέλλον τους, σε ένα σύστημα μη αξιοκρατικό. «Η κρίση αυτή μπορεί να δώσει την ευκαιρία να πεις: Κάνε ότι αγαπάει η καρδιά σου» είπε, συμπληρώνοντας πως «τα παιδιά μας έχουν ελπίδα πια, νομίζω, για να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν. Και νομίζω ότι εκεί πρέπει να χτίσουμε».
Υποστήριξε επίσης ότι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας πως δεν μαθαίνουν ξένες γλώσσες για να δουλέψουν ως είλωτες μετά στο εξωτερικό, αλλά για να επικοινωνήσουν με τους λαούς. «Η γνώση αφορά τα ίδια τα παιδιά και κανέναν άλλον», σημείωσε.
Υπογράμμισε πως «υπάρχουν καινούρια πράγματα που κυοφορούνται»,συμπληρώνοντας πως «ένας άνθρωπος θα πρέπει να είναι πολύ καλά σπουδασμένος για να ανταποκριθεί στις ανάγκες τις εποχής». «Έχουμε τόσο ευρύ πεδίο μπροστά μας, αλλάζουν τόσο πολύ τα πράγματα, που θα ήταν κακομοιριά να περιοριστεί το όνειρο…» είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως «είναι υποχρέωση όλων μας, να πούμε ότι οι κανόνες είναι φασιστικοί, αλλά οι ελπίδες υπάρχουν».
«Η κατάρρευση πάντα είναι οδυνηρή», είπε στη συνέχεια ο κ. Λιαμής τονίζοντας ότι πολλές φορές η κακομοιριά είναι ένα είδος βολέματος. «Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι το κακό.
Πορεύεσαι με αυτό» τόνισε , συμπληρώνοντας πως πρέπει να περάσουμε το μήνυμα στα παιδιά ότι «ο καινούριος κόσμος που έρχεται, είναι πραγματικά καινούριος, με καινούρια κακά και με καινούρια καλά. Ότι ξέραμε ανατρέπεται».
Τόσο ο κ. Λιαμής, όσο και ο π. Αντώνιος, αναφέρθηκαν στην εξέλιξη της εποχής και της τεχνολογίας, λέγοντας πως «ο κόσμος δίνει νέες δυνατότητες και νέες μορφές ελπίδας να κινηθείς».
Τέλος ο π. Αντώνιος επεσήμανε πως θα «πρέπει να δώσουμε μια απάντηση στα πράγματα που εξελίσσονται σήμερα, ως Χριστιανοί» δίνοντας θέμα – SOS σε επίπεδο ζωής, από την Παλαιά Διαθήκη: «Προσπαθήσατε να μου κάνετε κακό και ο Θεός μετέτρεψε το κακό σε καλό».
Από την πλευρά του ο κ. Λιαμής, ολοκληρώνοντας υπογράμμισε πως ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι μια πρόκληση, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι θα πρέπει να προστατέψουμε τη νέα κοινωνία που έρχεται από δηλητήρια του παρελθόντος, θα πρέπει να προστατέψουμε τα όνειρα των παιδιών, δίνοντάς τους ελπίδα.
«Ο άνθρωπος που θα έχει καταφέρει να κρατήσει ζωντανό το φως, είναι επόμενο να το μοιράσει», κατέληξε.
